In 1962 stuurden mijn ouders mij naar Haboniem. Toen ik dat jaar, 6 jaar oud, naar mijn eerste zomerkamp ging in de jongste groep, JK1, ontmoette ik haar voor het eerst. Het was liefde op het eerste gezicht en zij werd mijn eerste vriendinnetje en ik haar eerste vriendje. Gedurende de jaren daarna, bijna tot aan mijn bar mitswe, waren we onafscheidelijk.
Er was geen Haboniemweekend of zomer- of wintermachanee (kamp) waar we niet samen waren en iedereen moest dat weten ook! Uitbreken? Ik ging naar Willy. Tajissen (soort volksdans)? Ik koos Willy of zij koos mij. Eten? Dansen? Asj lajla (nachtspel)? Nesjef (bonte avond)? Wij waren altijd samen. En ja, ook de eerste kus beleefden we nog met elkaar. Hier moet ik een saillant detail aan toevoegen, omdat dit gebeurde niet zozeer onder het toeziend oog, maar wel onder verantwoordelijkheid van haar zus Sera en broer Johnny, omdat zij op dat moment onze madrichiem (leiders) waren …
Uiteraard bleef er contact, ook nadat we ieder ons weegs gegaan waren. Toen ze trouwde met Max, net als wij ook een Haboniemproduct, maar tevens een vriend met wie ik samen in kibboets Bet Ha’emek heb gewoond, was er vreugde alom, omdat iedereen die het paar kende, dit een match made in heaven vond.
Dankzij de sociale media bleven we in contact. Op de hoogte van elkaars wel en wee, zoals dat tegenwoordig vaak gebruikelijk is.
En toen kwam daar, uit het niets, het bericht dat ze is overleden. Veel te jong. Een korte oneerlijke strijd in het ziekenhuis heeft zij niet mogen winnen. Volgende maand zou ze haar 60-ste verjaardag vieren. De uitnodigingen had ze al verstuurd …
Is het dan toch waar dat de Almachtige alle lieve en goede mensen zo snel mogelijk om zich heen wil hebben?
Denkend aan Willy zie ik de twee lege stoelen naast elkaar die vriendjes tijdens de maaltijden bij Haboniem voor ons bezet hielden; de Haboniemfeestjes waar iedereen wist dat wij alleen met elkaar wilden dansen; de busritjes naar en van het kamp of weekend waar we altijd naast elkaar zaten. Hoor ik haar stem en zie haar glimlach.
Mijn gedachten gaan uit naar haar man Max, broers en zuster en alle andere nabestaanden en ik zeg “Jehi zichra baroech”, maar kan nog niet geloven dat dit over Willy Samson-Melkman gaat. En omdat onze generatie inmiddels meer tijd achter zich heeft liggen dan voor zich, wuif ik naar Willy en zeg “Sjalom chavera, lehitraot.”
Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots
© Simon Soesan
