“En mijn huisarts vindt het nog grappig ook!” zei Bassam, toen hij zich voorzichtig in mijn auto liet zakken.
Ik keek hem afwachtend aan.
“Hij vond het nodig mij erop te wijzen dat ik nu echt een vijftiger ben, die grapjas!”
Boos keek hij voor zich uit en zuchtte diep.
Hij liet me een recept zien.
“Ik moet ze tweemaal per dag met een zalfje insmeren, dus rij effe naar de apotheek.”
Ik knikte en zei niets. Aambeien lijken me geen pretje en Bassam zat niet echt makkelijk naast me.
“Zal ik het even voor je ophalen?” stelde ik hem voor toen ik de auto had geparkeerd.
Hij keek me beledigd aan.
“Kom zeg, dat kan ik zelf nog wel, hoor! Je mag me alleen adviseren hoe ik met die apotheker over de toonbank mijn aambeien bespreek.”
“Die lui zijn echt wel wat gewend en ik ga ervan uit dat ze heus wel discreet zullen zijn,” stelde ik hem gerust.
Ik besloot toch maar mee te gaan want mijn vriend keek niet al te opgewekt. Binnengekomen liep hij meteen naar de toonbank, waar een jonge dame stond in een witte jas.
“Kan ik u helpen?” vroeg ze beleefd.
“Ikke ... eh, is de apotheker er ook?” stamelde Bassam.
“Ik ben de apotheker,” antwoordde de jongedame glimlachend en wees op het naambordje dat ze opgespeld had, waar, onder de naam Hadassa, ook ‘apothekeres” stond.
Bassam keek mij even bedenkelijk aan, maar ik vond dit inmiddels wel leuk worden en kwam hem niet te hulp.
Hij boog zich voorover naar de apothekeres en zei zacht iets in haar oor.
Ze knikte begrijpend en zei zacht: “Geen probleem, meneer.”
Hierna draaide zij zich om, deed een deur open naar wat waarschijnlijk het laboratorium was en riep luid: “Moshe! Wat hebben we voor zalf tegen aambeien?”
Het werd doodstil in de apotheek. De andere klanten keken allen naar Bassam, die er op zijn beurt uitzag alsof hij het liefst ter plaatse in de grond wilde verdwijnen.
Maar dat gebeurde niet.
De jongedame kreeg een zalf aangereikt en legde, terwijl ze intussen iets op het doosje schreef, Bassam tot in detail uit waar, wanneer en vooral hoe hij de zalf moest aanbrengen.
Bassam, voor zijn doen onnatuurlijk stil, knikte, betaalde en wist niet hoe snel hij het pand moest verlaten.
Eenmaal in de auto keek hij me aan.
“Geen woord hierover, begrepen?” zei hij dreigend.
Ik knikte gehoorzaam en onderdrukte met moeite een glimlach.
We reden naar Bassams huis. Zjieda, zijn vrouw, was in de keuken. Bassam liep moeizaam naar haar toe en legde haar zijn probleem fluisterend uit. Hij liet haar de zalf zien.
“Ik wil niet dat Albert dit hoort, begrepen? Ik vind het allemaal erg gênant,” zei hij haar.
Hij keek ook in mijn richting. Beiden knikten we gedwee.
“Wat mag ik niet weten?” vroeg hun achttienjarige zoon Albert, die uiteraard net op dat moment de keuken binnenkwam.
“Je vader heeft last van aam ... eh ... aardbeien,” zei Zjieda terwijl ze Bassam stralend aankeek.
Bassam staarde streng terug.
“Wat kun je nou voor probleem hebben met aardbeien? Heeft dat misschien te maken met Pa’s vreemde manier van lopen de afgelopen dagen?” vroeg Albert onschuldig.
Bassam nam nu het gesprek snel over.
“Ja, inderdaad en verder gaat het jou niets aan!” snauwde hij.
Zijn zoon keek hem verbaasd aan, haalde zijn schouders op en liep weg.
Bassam liep naar de woonkamer en ging moeizaam zitten.
Er werd aan de deur geklopt. Zjieda deed open en de liefste vrouw van de wereld kwam binnen met een plastic doos in haar handen.
“Ik heb een aardbeiensoufflé gemaakt! Dat had ik beloofd,” zei ze opgewekt.
“Mijn vader heeft een probleem met aardbeien!” riep Albert behulpzaam vanuit zijn kamer.
Nog nooit heb ik Bassam zo dubbel zien lijden als die avond. Wij hebben onder zijn smachtende ogen alle soufflé heerlijk opgegeten.
We praten er samen niet over, want aardbeien is en blijft voor hem een pijnlijk onderwerp.
© Simon Soesan
