Daar de meeste lezers Israël nauwlettend volgen – en ondersteunen – vanuit hun comfortabele voorkamer, geef ik hier, om de lezers van dienst te zijn, wat uitleg over wat er nu allemaal aan de hand is in de grootste Jodenstreek ooit.

Op 9 april hebben wij verkiezingen. En hoewel Am Jisraeel in slechts twee groepen verdeeld is (de ene weet alles, de andere weet alles beter), zijn we politiek een ietsiepietsie meer verdeeld en hebben we rond de honderd geregistreerde partijen die allemaal een plekje zoeken in onze Knesset, die honderdtwintig zetels telt …

De laatste tien jaar hadden we Netanjahoe als premier. Netanjahoe, een politiek genie, die vanwege de vele combinaties die hij pleegt te maken om te kunnen regeren, ook bekend staat als de Combinator, heeft voor het eerst een serieuze uitdager: Benny Gantz, ex-stafchef, die samen met andere ex-stafchefs en bekende kopstukken uit onze politiek een soort remblok wil creëren om zo het rechts-religieuze blok van Netanjahoe tegen te houden.

Zoals bij alle andere verkiezingen gaat het hard en vaak grof aan toe: diverse kandidaten schelden andere kandidaten uit; er wordt meer gesproken over wat de tegenstanders niet kunnen dan wat men eigenlijk wil gaan doen, mocht men winnen.

Tegelijkertijd worden de Gazanen nog steeds onderdrukt dor de Hamas-terroristen, die, om het inpikken van de diverse financiële steun die men krijgt te verbergen, Gaza als Palestina willen verkopen. Niets is minder waar! Gaza was, is en wil altijd Gaza zijn, maar om dat aan de wereld duidelijk te maken moet je een tovenaar zijn. De wereld gelooft dat we Gaza bezetten, al zitten we er al veertien jaar niet meer. Ook gelooft de wereld dat wij Gaza blokkeren, terwijl VN-rapporten dagelijks de aantallen trucks en de hoeveelheden bevoorrading via de Israëlische grensovergangen registreren en rapporteren. Ook het feit dat Egypte een maand geleden verklaarde dat de grensovergangen tussen Egypte en Gaza voor het eerst sinds zes jaar opengingen, kon de wereld niet overtuigen dat de blokkade niet het werk was van Israel, maar van Egypte.

De Gazanen zijn het nu wel zat met die Hamas-sprookjes en onderdrukking. Ze gaan de straat op en worden met veel geweld opgewacht door de Hamas-helden.

In de laatste twintig jaar is er ongeveer zestien miljard euro steun naar Gaza gegaan. U mag zelf uitzoeken waar de scholen, huizen, ziekenhuizen, infrastructuur et cetera. te vinden zijn. Gaza heeft, net als de Palestijnse Autoriteit, geen werkgelegenheid, krijgt van Israël stroom, water, medicijnen, voedsel, communicatie et cetera, maar dat vertellen de EU-media niet. Ook niet dat ze verplicht zijn ons daarvoor te betalen, wat ze weigeren. Als wij dan dat geld inpikken, dan hoort u ervan.

Ooit zei Abba Eban, onze mythologische minister van Buitenlandse Zaken, dat “De Palestijnen geen kans missen om een kans te missen”: op 29 november 1947 kregen ze 78 procent van het land aangeboden door de VN – ze weigerden. Begin jaren 90 kregen ze diverse Israëlische voorstellen om vrede te maken, waar heel veel land voor werd aangeboden – ze weigerden, bliezen bussen en restaurants op, waardoor ultrarechts in Israël aan de macht kwam, waarna er niet meer met hen werd gepraat.

Zelfs toen de toenmalige premier Ehoed Barak Arafat een bijzonder genereus voorstel deed – werd dat afgewezen.

De Arabische cultuur verschilt van de westerse. En nee, ik beweer niet dat de een beter of slechter is dan de andere, maar het verschilt en mengt zich niet, net zoals water en olie zich niet mengen. Nu kunt u uiteraard een demonstratie organiseren waarin u eist dat water en olie zich meteen moeten mengen, maar dat betekent niet dat dat dan ook zal gebeuren. Politici zijn, net als zakenmannen, nooit honderd procent eerlijk, maar als je een verdrag tekent, dan is de kous af en moet je je daaraan houden.

Ik laat het over aan de experts om te kijken wie zich niet houdt aan de diverse verdragen uit de jaren negentig. Hint: deze keer hebben de Joden het níet gedaan.

Terug naar de verkiezingen, waar iedereen zich mee wil bemoeien, zodat niet alleen de Russen de blaam treft. Netanjahoe, die zichzelf graag afficheert als Mr. Security, is de laatste jaren minder succesvol en minder overtuigend. Hij ziet er moe uit, is een centralist die alles zelf wil doen – hij bekleedt nog steeds vijf ministerposten) en schijnt tot aan zijn nek in criminele onderzoeken te zitten, die variëren van omkoping, corruptie en misbruik van vertrouwen tot het verzamelen van idioot dure cadeaus. Zijn vrouw staat bekend als een zenuwlijder die vaak schreeuwt en haar gezicht verliest, terwijl hun oudste zoon bekend staat als hoerenloper, niksnut (hij is dertig en woont nog thuis) en haatverspreider via de sociale media.

We gaan het dus zien, op 10 april. Ik kan u niet zeggen hoeveel raketten er nog op ons zullen worden afgeschoten. Ik kan u niet zeggen over we over een uurtje oorlog hebben. Ik kan u niet zeggen wie gelijk heeft: Netanjahoe of Gantz. Ook kan ik niet voorspellen dat onze volgende regering al onze problemen gaat oplossen.

Maar wat ik zeker weet, is dat deze rommel onze eigen rommel is, dat het heus allemaal niet zo hard van stapel zal lopen en dat we hier zijn en nergens heen gaan. Want dit is ons huis, dit is ons land.

En u mag ook kiezen: bij welke groep hoort u? De groep die alles weet of die alles beter weet?