“Kijk hem nou, wat een kapsones zeg!” riep Yunis lachend. Het was vrijdagmiddag, een prachtige lentezon had ons naar buiten gelokt en we zaten op ons vaste plekje bij Douzan op de Ben Gurion Avenue.
Even snel uitleggen: Yunis en ik zijn oude vrienden. We hebben dezelfde leeftijd, wonen in Haifa en samen zwemmen we elke ochtend om 5 uur. Niks bijzonders, hoewel het voor u in Nederland misschien apart is dat Yunis Moslim is en ik Joods en we toch vrienden zijn. Douzan is een Arabisch restaurant in de benedenstad van Haifa dat uitkijkt op de magnifieke Carmelberg met de Bahaitempel. Wij ontdekten het restaurant jaren terug en vierden daar de bar mitswe van onze zoon. Sindsdien grapt Fadi, de trotse eigenaar, met een slogan: Soesan eet alleen bij Douzan ...
We zaten daar met onze dochter en haar man en hun zoontje van 6 weken, onze kleinzoon.
Ik keek op naar Yunis, die toevallig langsliep, onderweg van zijn zaak naar huis. “Kom niet te dicht bij de baby, misschien schrikt-ie van jouw ponem,” waarschuwde ik mijn vriend. “Als hij jou al heeft gezien dan is hij wel wat gewend, toch?” was zijn vlotte repliek.
Hij schoof aan en begon ongevraagd van mijn bord te eten. Ik zuchtte diep. Mijn vrouw en dochter keken geamuseerd toe. “Kijk, daar hebben we de dikke en de dunne!” riep een bekende stem. Het was Aaron, nog een zwemmer, die ook de zon was gaan opzoeken. Zonder dag te zeggen liep hij door naar de kinderwagen en samen met Yunis maakte hij geluiden om aandacht van de baby te krijgen. Ik keek mijn vrouw aan en zuchtte weer. “Twee volwassen mannen, moet je kijken ...” zei ik haar.
Fadi kwam naar buiten met de toetjes en mijn vrienden keken begerig toe. “Nog wat extra lepeltjes zeker?” mompelde Fadi. Immad, de zoon van Yunis, kwam aangelopen. “Mama vraagt waar je blijft, maar ik snap het al,” zei deze. Hij liep kordaat naar de kinderwagen, keek onze dochter vragend aan, die in toestemming knikte. Immad haalde heel voorzichtig onze kleinzoon uit de kinderwagen en hield hem in zijn armen. “Kleine Yoav! Kijk eens om je heen hoe mooi het vandaag is!” zei hij zacht en draaide voorzichtig in het rond.
Yunis gaf me een diepe blik. Ik snapte het. Dertig jaar geleden besloten we dat, om te voorkomen dat nog meer generaties van Joden en Arabieren elkaar zouden haten, we de kinderen samen zouden laten opgroeien en samen naar school zouden laten gaan. In Haifa zijn veel scholen gemengd. En hier stond zijn zoontje, die ook kind bij ons aan huis is, met onze kleinzoon.
Ik weet het, niet iets dat de Nederlandse pers zal verslaan, maar wel iets dat ik graag rapporteer.
Prettig weekend!
© Simon Soesan
