We weten het niet meer.
Iedere dag is hier weer een andere politicus verdacht van corruptie en elke paar uur wordt er met een andere staking gedreigd.
Omdat ik in ons gezin, vanwege mijn dagelijks vroege zwemmen, iedere ochtend de eerste ben die op is, ben ik ook degene waarop vertrouwd wordt om het laatste en belangrijkste nieuws te brengen. Nieuws dat ik uiteraard op de radio hoor terwijl ons gezin nog in dromenland vertoeft.
Zo ook enkele dagen geleden, onderweg terug van het zwembad naar huis. Ik zette de autoradio aan om het nieuws te horen. Daar werd officieel medegedeeld dat alle scholen die dag pas om tien uur zouden beginnen, omdat de lerarenvakbonden boos waren. Op wie was niet duidelijk en waarom kon ik helaas ook niet achterhalen. Dat wordt namelijk nooit vermeld, tenzij er verkiezingen zijn, want dan is het een nationale sport om politici te verguizen.
Aangezien de liefste vrouw in de wereld ook lesgeeft aan brugklassen en elke ochtend om zeven uur vertrekt, zat ik met een dilemma: haar wakker maken en vertellen dat ze twee uurtjes extra kon slapen of haar laten slapen en de wekker wat later zetten.
Ik besloot nog slimmer te zijn, want zelfs ik heb zo mijn momenten.
Thuisgekomen zette ik haar wekker uit, pakte mijn tas en besloot haar later, vanaf mijn werk, wakker te bellen. Ze werkt hard genoeg en ik gunde haar die paar uurtjes slaap wel.
Echter, onderweg naar mijn werk begon mijn geweten te knagen. Stel dat ze opeens wakker zou worden en zou zien dat de wekker niet was afgegaan?
Ik zag haar al uit bed springen, inziend dat ze eigenlijk te laat was en zich dus heel snel aankledend, niet naar de radio luisterend, naar school haastend, om daar aangekomen eindelijk te begrijpen dat er gestaakt werd ...
Ik dacht al aan het telefoontje dat ik zou krijgen, als nieuwsverantwoordelijke.
Na nog wat wikken en wegen besloot ik haar te bellen om te vertellen dat ze nog wat kon slapen omdat er gestaakt werd.
Ik belde naar huis en even later hoorde ik de slaperige stem van mijn levenspartner. “Boker tov, goeie morgen!” zei ik opgewekt. “Er wordt tot tien uur gestaakt op school, dus je kunt nog wat blijven slapen, lieverd!”
Het was stil aan de andere kant van de lijn. Heel stil.
De eerste indicatie dat het foute boel was.
“Dat was gisteren al op het nieuws,” informeerde ze me behulpzaam. “En daarvoor bel je me? Je maakt me wakker om me te vertellen dat ik langer kan slapen? Heb een fijne dag!”
De verbinding werd verbroken.
Ik keek verbaasd naar de hoorn in m’n hand, haalde mijn schouders op en ging door met werken.
Enkele uren later was ik volop verdiept in mijn werk, toen mijn mobieltje afging. Ik keek op het scherm en zag dat het mijn echtgenote was. Ik haalde diep adem en nam op.
“Ik wilde je alleen zeggen dat het vreselijk lief van je was,” zei ze meteen. “Je maakte me wakker om me te zeggen dat ik nog kon slapen. Wat ongelooflijk romantisch!” ging ze door.
“Ik dacht dat je kwaad was,” reageerde ik verbaasd.
“Ja natuurlijk, omdat je het gisteravond al had kunnen weten. Maar je lette niet op de tv want je zat weer verhaaltjes te verzinnen, toch? Maar het blijft heel lief van je hoor en dat wilde ik je even zeggen. Ik heb het al mijn collega’s op school verteld en die moesten er hartelijk om lachen,” zei ze.
Dit verhaaltje heb ik overigens niet verzonnen.
© Simon Soesan
