In de film ‘A Night at the Opera’ van de Marx Brothers zit een scène waarin ze zich verbergen in een hotelkamer. Dan wordt er op de deur geklopt. Groucho vraagt wie het is en er wordt weer op de deur geklopt. Nogmaals vraagt hij wie er is en opnieuw wordt er geklopt. Dan zegt Groucho: “Als jullie de politie zijn, klop dan nog een keer.” En weer wordt er op de deur geklopt, waarop Groucho zegt: “Ik weet genoeg”, en uit het raam springt.
Ik moest hieraan denken toen ik de schofterige, antisemitische persiflage van het lied ‘Toy’ zag en hoorde.
Even voor de duidelijkheid: mijn ouders waren ondergedoken bij de familie Snelle in Sevenum en dankzij deze familie leven mijn ouders, mijn broers en zusters, onze kinderen en kleinkinderen. Maar die daad kan mijn mening hoe antisemitisch Nederland is, niet veranderen. En ja, ik heb vele vrienden en kennissen in Nederland die niet Joods zijn, maar toch Israël en het Jodendom steunen.
Maar de satire (echt, ik verzin het niet, zo wordt het genoemd!) van ‘Toy’ zegt alles: niet alleen dat een onbenullig meisje deze tekst wilde zingen (die vol zit met leugens), niet alleen dat een omroep dit uitzond, maar ook uit het feit dat er geen reactie is van de overheid, blijkt hoe antisemitisch Nederland is. Nee, niet geworden: IS!
Een regering die weigert Joodse eigendommen, gestolen tijdens de Sjoa, terug te geven. Gemeenten die ‘achterstallig huurgeld’ vorderden van Joden die tijdens de Sjoa naar kampen werden gestuurd en dat hadden overleefd. Ideeën om belasting te heffen op uitkeringen aan de nog levende Sjoa-overlevenden. En discussies om de besnijdenis en het koosjer slachten te verbieden. Al deze dingen brengen mij tot de conclusie dat er geen plaats meer is voor Joden in Nederland.
Uiteraard – en neem me niet kwalijk voor de woordkeuze – zullen velen zeggen dat het allemaal niet zo erg is. Dat het regent en dat men niet denkt dat Nederland op de Joden staat te urineren. Dat is hun recht, net zoals de Joodse gemeenschap het prima vindt dat er met vijf, zes verschillende stemmen namens de Joodse gemeenschap wordt gesproken, inclusief Een Ander Joods Gemekker. Mag en kan allemaal.
Maar ik zie met deze antisemitische persiflage een teken aan de wand en zeg u, mijn Joodse broeders en zusters in Nederland: inpakken en wegwezen!
Nederland heeft eindelijk zijn masker afgedaan en dit is de realiteit. Geen etentje bij Carmel, geen kwade brief, geen demonstratie – niets maakt dit nog goed. Als de boodschap van Nederland in de jaren 1940-’45 niet duidelijk genoeg was, is alles nu gezegd.
De keuze is aan u.
