Wat mij betreft is het jodendom onderverdeeld in twee basisprincipes: heb uw naaste lief, en van generatie op generatie. Immers, hoe kun je jezelf als een goed mens zien als je niet goed bent voor je naaste? En uiteraard baseren wij, het Joodse Volk, ons op de tradities en op de voortzetting daarvan van generatie op generatie.
Ik heb het grote geluk weer een brit mila van een kleinzoon (onze derde) te hebben mogen meemaken. Dit keer was de ceremonie ietsje uitgesteld, met toestemming van de rabbijn, omdat ik vanwege werkzaamheden voor ons land, niet eerder terug kon zijn. Maar we waren er: een klein groepje dat onze jongste dochter en haar man er bij deze belangrijke plechtigheid bij wilde hebben. Ook mocht ik gefatter zijn, aangezien de andere opa er niet tegen kon om het aan te zien.
Uiteraard is het geen makkie om een brit mila van dichtbij te zien. Maar ergens in onze lange geschiedenis als volk heeft een slimmerik een paar dingen goed in de peiling gehad. Ten eerste dat, als men toen al alles wat fout is in de samenleving in tien zinnen kon samenvatten en als deze tien geboden tot de dag van vandaag nog steeds laten zien wat er schort aan de samenleving, men het destijds goed in de smiezen had. Ten tweede is het al geruime tijd bewezen dat besnijden niet alleen hygiënisch is, maar ook medisch gezien voordelen heeft. En dat wisten wij zo’n vijfduizend jaar geleden al…!
Daar zit je dan, met je kleinzoon in je armen, zijn kleine beentjes vasthoudend en alle zegeningen en gebeden zeggend terwijl de moheel zijn werk doet, in de hoop dat ook dit jochie van een gezond, gelukkig en lang leven zal mogen genieten.
Maar tegelijkertijd dacht ik, terwijl de moheel met zijn speciale gereedschap zijn taak uitvoerde, ook aan andere dingen. Zo dacht ik aan diegenen die er, om diverse redenen, helaas niet bij konden zijn. Ook dacht ik aan hoe deze ceremonie mijn volk al zo lang begeleidt en hoe mijn vader ooit hetzelfde heeft gedaan bij zijn zoons en zijn vader voor hem, et cetera, et cetera. En ik dacht aan waar ik vandaag zou hebben gezeten als ik eenenveertig jaar geleden niet naar het mooiste land in de wereld was verhuisd.
Vlak voor de brit viel Gal, onze nieuwe kleinzoon, op mijn schouder in slaap. Zijn moeder, onze dochter, keek vertederd naar ons. Ze hoefde niets te zeggen. Ook zij, haar zus en haar broer hebben vaak op deze zelfde schouders (ik heb er twee) rust gevonden.
Ook keek ik naar mijn levenspartner, die het om de een of andere reden nog steeds met mij uithoudt. Was het niet nog maar gisteren dat ik in vuur en vlam stond voor deze soldate? Een vuur dat voorlopig nog niet is gedoofd, trouwens.
De moheel was klaar en sprak de laatste zegeningen uit. Onze kleinzoon was al dronken van het slokje wijn en vond alles prima. Hij werd aan zijn moeder overhandigd die door de tranen in haar ogen heen naar de tranen in mijn ogen keek.
Op dat moment had ik nog maar een gedachte.
Medor ledor. Van generatie op generatie.
Niet alleen onze geschiedenis, niet alleen onze tradities.
Ook onze toekomst.
© Simon Soesan
