Het is weer zover! Ons land ruikt naar citrusvruchten, we hebben de eerste chamsin achter de rug en Pesach is in aantocht. Waar ter wereld gebeurt dit óók? Radio, tv en sociale media adviseren ons hoe we ons het beste kunnen voorbereiden op Pesach; supermarkten beloven ons de laagste prijzen. En dan is er uiteraard dé vraag, die alleen met Pesach en Rosj Hasjana wordt gesteld: “Waar ben je met de feestdagen?” Heerlijk!
Bij ons is het vaste traditie de seider te houden voor familie en vrienden; we zitten met zo’n 26 personen om de tafel. Zoals bekend zijn wij sinds zeven jaar gezegend met de aanwezigheid van steeds meer kleine boefjes die de show stelen, onze kleinzoons. Elk jaar is er weer eentje groot genoeg om de vier vragen te stellen, die beginnen met de eeuwenoude vraag waarin deze avond verschilt van alle andere avonden en ik ben dan niet de enige die het niet droog houdt …
Tijdens de voorbereidingen van de seider zet ik een foto op de sociale media van de tafel(s) die op onze gasten wacht(en) en krijg dan altijd tientallen foto’s met hetzelfde onderwerp vanuit de hele wereld toegestuurd. Over tradities gesproken …
Maar onze jochies gaan naar school en leren daar meer en meer over onze tradities. Ook het verbranden van het chameets is hun verteld. En daar ze een saba hebben die zich, volgens de bijbehorende savta, intellectueel nooit verder heeft ontwikkeld dan genoemde kleinkinderen, weten ze feilloos bij wie ze terecht kunnen voor een wetenschappelijk onderbouwd empirisch onderzoek betreffende dit onderwerp.
Dus kwamen ze gevijven naar me toe en vroegen of we samen chameets konden gaan verbranden. Mijn levenspartner rolde met haar ogen en belde voor de zekerheid toch maar met de verzekeringsagent om de polisvoorwaarden nog even door te nemen en te verifiëren of alles naar behoren betaald was … Ik gaf de wetenschappers in spé allemaal een plastic zakje en liet ze zien waar ze brood, crackers, koekjes en ander chameets konden vinden. Toen ze die hadden verzameld, liepen we naar de hoek van onze parkeerplaats en vroeg ik hun de zakjes op de grond te leggen. De koekjes waren op wonderbaarlijke wijze verdwenen, maar de kruimels in hun mondhoeken en het gekauw van de kleintjes gaven een indicatie voor de verklaring hiervan. Dus helaas geen nieuw wonder binnen het Jodendom …
Ik had wat kranten meegebracht om het vuur te maken. Uiteraard wilden ze weten of die kranten chameets waren. Eigenlijk wilde ik antwoorden dat het meeste wat in de krant staat echt niet koosjer is, maar besloot uiteindelijk toch maar de kereltjes dat te besparen. Met gespannen ponempjes keken ze naar het vuur dat ik aanstak. Een buurman voegde zich met zijn kinderen en hun chameets bij ons.
“We maken dit fikkie omdat Mozes de weg kwijt was en veertig jaar in de woestijn rondliep”, verklaarde mijn oudste kleinzoon serieus de situatie aan zijn broertjes en neefjes.
Wat later, terug bij hun savta, kregen ze wat te drinken en een koekje. Alle vijf keken ze me verwachtingsvol aan. “Nee!” zei hun savta, “deze eten jullie lekker op.”
Teleurgesteld keken ze me aan. Ik liep naar de vriezer in de keuken en vond een zakje met bevroren kadetjes. Vijf paar ogen lichtten op.
Pesach… volgend jaar, en elk daarop volgend jaar, in Haifa!
Chag sameach!
Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots
© Caun & van Beem
