"En de zonen keerden terug naar hun grenzen" Toen Rabbi Elazar dit zei, werden de deuren van onze Tempel voorgoed gesloten. Het Joodse volk werd gedeporteerd naar buiten de grenzen van haar eigen land, en de rabbijn sprak de wens uit om de kinderen ooit terug te zien in het Joodse land.
Met verbazing lees ik in de Nederlandse media verslagen over de (hopelijk spoedige) terugkeer van Gilad Shalit, de Israëlische soldaat die in juni 2006 ontvoerd werd door Hamas-commando´s in een slimme, goed uitgedachte zet. Sindsdien is er, bijna non-stop, onderhandeld over zijn vrijlating.
Nu dat het eindelijk zo ver schijnt te zijn, lees ik met verbazing en (eerlijk is eerlijk) minachting de verslagen van de zogenaamde Israëlexperts in Nederland: Nederlanders, vaak van Joodse afkomst die niet in Israël willen wonen maar er wel wat contacten hebben, er af en toe heen gaan en een handje schudden met vooraanstaande Israëli´s, waarna ze terugkomen naar Holland en dan in de media haarfijn uitleggen hoe en wat er allemaal in Israël moet gebeuren. Niet dat ze het zelf willen doen. Niet dat ze hun kinderen daar willen laten opgroeien of, Godbewaar, in het leger willen laten dienen. Welnee. Voor hen is het leven simpel: wie z´n mening uit dat Joden en Israël hetzelfde zijn, wordt voor antisemiet uitgemaakt en krijgt uitgelegd dat dit twee verschillende dingen zijn. Meteen daarna gaan ze op de radio of TV en leggen uit dat ze, als Jood in Nederland, experts zijn in Israël.
De vrijlating van Gilad Shalit bracht een nieuw woord naar voren voor het onderhandelen van dit soort deals: de prijs. Plotseling was er 'een prijs', en vooral de Nederlandse Israëlexperts wisten te bepalen dat deze prijs te hoog is en wat Israël wel en niet had moeten doen. Nogmaals, ze gaan niet in Israël wonen, betalen er geen belasting, hebben geen kinderen in het leger, niks. Maar vanuit hun comfortabele fauteuil in hun voorkamer in het veilige Amstelveen leggen ze haarfijn uit hoe het moet in Israël en wat wel en niet goed is voor Israël.
Ik woon nu bijna 40 jaar in het enige Joodse land ter wereld. Ik hou er vreemde meningen op na: ik geloof niet dat, na wat de meerderheid van Nederlanders mijn Volk heeft aangedaan tijdens de Sjo´a, er zelfs maar één Jood in Nederland zou moeten wonen. Raar, ik weet het, maar het is mijn mening. Laat ik hierbij melden dat ik mijn leven te danken heb aan de familie Snellen uit Sevenum, die mijn ouders verborgen hielden in die zwarte tijd, waardoor niet alleen mijn broers en zuster en ikzelf maar ook mijn kinderen en kleinzoon mogen leven.
Wonen in dit land is een gewaarwording. Elke dag is er wel wat aan de hand, we leren nog steeds hoe je als volk na 2000 jaar ballingschap zelfstandig moet zijn en hoe we het beste een land kunnen leiden, en daarbovenop motten onze buren ons echt niet. Een pienter persoon leest dan de geschiedenis na en begrijpt dat Mohammed zijn volk opdroeg om de Joden onder hun hoede te nemen, en dat het voor een moslim moeilijk is te accepteren dat een volk dat onder hun bescherming staat, zelfstandig wil leven. Maar men ís niet pienter en dus wordt alles wat door extremisten wordt uitgebraakt, luidkeels nagekakeld: het komt door de nederzettingen dat onze buren al vanaf 1948 ons de zee in willen drijven. Of, nog beter: acht landen hebben ons in 1967 in een hoek gedrukt, tegen alle verwachtingen in won Israël de oorlog en veroverde diverse stukken land, dus dat is niet eerlijk en dus moet de overwinnaar in nu al acht (!) oorlogen alles teruggeven wat hij veroverd heeft. Dat hebben de Fransen toch ook gedaan met de Elzas? En de Amerikanen hebben toch ook al het land teruggeven aan de Indianen? Niet? Ja, nee, dat zijn heel andere verhalen.
Maar kijk, dat zootje gekken ruilt 1027 gevangenen voor 1 soldaat, en wat voor gevangenen: stuk voor stuk moordenaars. Zou Amerika nooit doen.
Ik ga u nu een geheimpje vertellen. Maar niet verder vertellen, hoor? Anders krijg ik de Israëlexperts op m´n dak. Ik heb al Hizbollah raketten op mijn dak gehad (in 2006 vielen er 500 op onze stad Haifa), dus nóg een stelletje experts kan ik echt niet aan.
Behalve onze Torah, waarin de geschiedenis van ons volk en van ons land wordt verteld, hebben onze Wijzen nog een paar boekjes geschreven. Niet dat de experts die dingen lezen: oppervlakkig zeggen dat je dat weet is al heel serieus. Een van die boeken heet de Mishna, of, op z´n Hollands: de aanvulling. Deze Mishna gaat over het dagelijks leven. Hoe verkoop je oogst, hoe betaal je een schuld terug, hoe los je een burenruzie op etc. Een heel belangrijke bepaling in de Mishna leest: 'Heel Israël staat garant voor elkaar'. Rare zin, mijn excuses, maar dit is het geheim van de smid. Met nog een kleine onbelangrijke waarneming: het Amerikaanse leger is professioneel. Beroeps. Het Israëlische leger bestaat grotendeels uit soldaten in verplichte dienst, daar we een dienstplicht hebben. Deze dienstplicht is een pact tussen de ouders van de soldaten, de soldaten zelf en de regering van ons land: we staan garant voor elkaar. Geen volk in de wereld die dat van zichzelf kan zeggen en geen volk dat er zo trots op is als wij: een soldaat moet weten dat we alles zullen doen voor hem of haar. En dat doen we.
De vrijlating van Gilad Shalit, waar ik me persoonlijk voor heb ingezet, heeft een bitterzoete smaak, want niemand hier negeert de lijst van gevangenen die naar huis gaan. Droge statistiek laat zien dat 60% van deze vrijgelaten gevangenen zich weer met hun terreurbeweging gaat bemoeien, 15% zal zich actief bezighouden met terreur. Daar hebben we hier nog een lange interne discussie over. Ik schrijf intern, want geen mens die hier niet woont mag zich er mee bemoeien of zelfs maar een mening uiten. De families van door terroristen vermoorde slachtoffers mogen het voor het zeggen hebben, en we gaan geen discussie met ze aan, omdat niemand zich hun pijn kan indenken. Hoewel er onder deze families velen zijn die de familie Shalit hebben laten weten dat ze het er mee eens zijn, met deze deal, hoe pijnlijk het ook is. Maar laat niemand buiten Israël iets zeggen: ze kennen het leven hier niet, ze weten niet wat het is om ´s nachts niet te slapen omdat je kind in het leger is, ze weten niet wat het is om, terwijl bussen links en rechts ontploffen, je kind op een bus naar school te zetten, ze weten niet wat het is om een telefoontje te krijgen van je kind die de bus heeft gemist en juist die bus is net ontploft. 'Papa, kom me halen, ik ben zo bang,' huilde mijn zoon op minder dan 100 meter van 'zijn' ontplofte bus enkele jaren geleden.
'Heel Israël staat garant voor elkaar.' Israël, staat er. En geen Israëlexpert, zelfs niet iemand die geld overmaakt om zijn geweten te sussen, heeft daar iets mee te maken. Uiteraard wist een Nederlandse krant een van de kinderen Schijveschuurder te vinden, wiens hele familie werd afgeslacht door een extreme moslim in het Sbarro-restaurant in Jeruzalem. De jongen heeft een zeer specifieke mening over het beleid van ons land betreffende terroristen. En ik kan geen discussie met hem aangaan. Maar ik kan hem ook niet accepteren als consensus. En om hem af te schilderen als iemand die de Israëlische consensus vertegenwoordigt, is niet alleen zwak en beledigend maar is ook een teken van slechte journalistiek.
'En de zonen keerden terug naar hun grenzen'. Na vijf en een half jaar keert Gilad Shalit terug naar huis. Hamas bepaalde dat deze jongen zeker 1027 terroristen waard is, niet wij. En als een buitenstaander daar een probleem mee heeft, bewijst hij daarmee alleen maar dat hij inderdaad een buitenstaander is.
En geen stemrecht heeft in Israël.
©Simon Soesan
