We hebben Schiphol gewaarschuwd. En de gemeente. Want het wordt me een kabaal!
Toen mijn ouders in 1943 wilden onderduiken, had de familie Snellen, bij wie ze onderdoken, waardoor onder ander ik dit kan schrijven, slechts één verzoek: eerst trouwen. Het was een gehaaste, korte (te korte) ceremonie, waarna ze snel op de trein naar Sevenum gingen, waardoor hun leven gered is.
Dat was op 13 Januari 1943, 70 jaar geleden. Mijn ouders zijn bijna 90, maar redden het best. Met 5 kinderen en hun partners, 13 kleinkinderen en hun partners en al 18 achterkleinkinderen (bijna iedereen is overgekomen) mogen ze zeggen dat ze 52 nakomelingen hebben. En bijna allemaal zijn deze zondag in een hotel nabij Schiphol, om mijn ouders de unieke kans te bieden om voor één keer hun hele kroost te zien. Een select aantal gasten mag erbij zijn, onder wie ook de familie Snellen.
Dus het wordt me een kabaal. We gaan verhalen vertellen, liedjes zingen en vooral veel op de plaat vastleggen, want de bijeenkomst van de gehele familie is uniek. De laatste keer dat dit gebeurde was 20 jaar geleden en ik zou er niet op wedden dat dit gauw nog eens zal gebeuren. Maar, feest of geen feest, we beginnen op een sombere toon. We vergeten niet dat uit de gezamenlijke families van onze ouders meer dan 300 mensen zijn vermoord door de Duitsers, met gewillige medewerking van het Nederlandse Volk en de Nederlandse Staat. De bekendste onder deze slachtoffers is mijn moeders broertje Simon, naar wie ik ben vernoemd. Onder het mom van werken was hij op de trein gezet en slechts twee jaar geleden heb ik ontdekt dat hij 48 uur later al in Auschwitz vermoord werd.
Voordat we gaan feesten, gaan we de familie Snellen bedanken. Omdat we leven. Omdat wij, allemaal, niet hier zouden zijn zonder deze heldendaad die, gebaseerd op de statistieken, zeer on-Nederlands was. We gaan de familie Snellen bedanken, de vraag is: hoe bedank je iemand, die twee mensen heeft gered, waardoor we nu met 54 mensen een familie zijn (nummer 55 is al onderweg trouwens ...)? Een cadeau? Een boom? Een bos?
Een oud Hebreeuws gebed zegt: Moge de Heer uit Zion u zegenen. U en uw kinderen en uw kinds kinderen.
En dat is alles wat er gezegd kan worden, al het andere schiet tekort.
Dus mocht u zondag aanstaande in de omgeving van Schiphol zijn en veel lawaai horen, dan verzoek ik u om het ons te vergeven. Dit doen we eens in de 70 jaar, dus volgende keer heeft u er geen last van.
© Simon Soesan
