Had ik me net voorgenomen dit weekend eens lekker bij te slapen, blijkt dat ze een bom van twee ton uit de Tweede Wereldoorlog hebben gevonden, hier in Frankfurt. Moet ik om 6 uur mijn huis uit. Op zondagochtend! En met mij 69.999 anderen, want in totaal moeten er 70.000 mensen worden geëvacueerd. Nou is transport van 70.000 mensen voor de Duitse overheid geen enkel probleem. Ze hebben daar, zoals wij allemaal goed weten, ruime ervaring mee. Ze hebben wel voor heter vuren gestaan …
Binnen een straal van anderhalve kilometer moest iedereen weg zijn, en zoals gezegd, op zondagochtend 6 uur. Voor Duitsers geldt nog steeds Befehl ist Befehl, maar ja, ik woon hier wel, tijdelijk en noodgedwongen vanwege mijn werk, maar zal nooit een Duitser worden, dus voor mij was het allemaal niet zo vanzelfsprekend. Ik overwoog dan ook gewoon lekker te blijven liggen. Die bom konden ze ook wel weghalen zonder dat ik voor dag en dauw op zou staan. Ware het niet dat er helikopters met warmtesensoren over zouden komen vliegen om te controleren of echt iedereen zijn huis had verlaten. De nieuwe herdershonden zal ik maar zeggen.
Omdat er altijd mensen zijn die dat willen ausprobieren (asociale egoïsten, zoals de Frankfurter omroep ze vriendelijk noemde) begon het hele feest der ontmanteling ietsje later omdat deze mensen eerst, letterlijk, uit hun huis moesten worden gesleept. Geheel tegen het zere been van de Duitsers die alles bij voorkeur op de seconde plannen. Het slepen vond niemand dan ook een probleem. Deutsche Gründlichkeit und Ordnung! Jawohl!
Het hele spektakel was uiteraard live op tv te volgen, inclusief interviews met mensen die er wel en vooral niet mee te maken hadden. Vooral deze interviews waren opmerkelijk. Het merendeel van de geïnterviewden deed zijn of haar beklag over de Engelsen en Amerikanen, omdat zowel Engeland als Amerika “zonder enige fatsoenlijke reden (!) hun stad helemaal kapot had gebombardeerd, de bevolking in armoede had achtergelaten, en nu, meer dan zeventig jaar later, kreeg zij dit ook nog eens op haar boterham”. Ja het was echt schandalig!
’s Ochtends heel vroeg ontstond een ononderbroken stroom van wandelaars en auto’s die, voornamelijk in stilte, de bedreigde omgeving verlieten. Het was imposant. Het leek zelfs bijna op Jom Kipoer in Israël, maar dan met auto’s en zonder spelende en lachende kinderen midden op straat. De meeste mensen gingen zelf de stad uit, enkele duizenden ‘vluchtelingen’ werden deze dag ondergebracht in de Frankfurter Messe.
Ondanks bijna drie uur vertraging werd toch rond kwart over zes het bericht vrijgegeven dat de bom was ontmanteld. De twee experts die hiervoor verantwoordelijk waren, werden de helden van de dag. Zij werden geprezen en zelfs gehuldigd. En toen mochten we langzaam maar zeker weer terug naar onze huizen, nog net op tijd om het Duitse verkiezingsdebat mee te kunnen maken. In dit debat gooide de kanselier, Angela Merkel, ook een bommetje door te stellen: “De moslims zijn altijd deel geweest van het Duitse volk; ze moeten alleen geen steun geven aan terreur.”
Ik ben bang dat de volgende bom niet zal kunnen worden ontmanteld …
Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots
© Caun & van Beem
