Onze nooit-verkozen premier dendert heerlijk door! Iets meer dan twee jaar nadat hij zichzelf tot premier uitriep, nadat hij de verkiezingen had verloren, kunnen we terug kijken op zijn fantastische resultaten: als nooit-verkozen premier moest hij ten eerste zijn beloftes nakomen bij zijn kornuiten die zich bij zijn bescheiden regerinkje aansloten: van de 120 leden van onze Knesset zijn er 54 minister of staatssecretaris, maar dat heeft een prijskaartje: ons nationaal budget laat duidelijk zien dat Netanyahu bijna 9 miljard shekel had toegezegd en ook heeft uitbetaald aan de diverse bondgenoten in zijn regering, die, volgens hem, moest aantonen dat ‘het rechtse blok de verkiezingen had gewonnen’, waardoor hij het premierschap met succes opeiste: Israel Beiteinoe, ook bekend als de Fascisten, kreeg hopen geld voor ‘haar instituten’, alle religieuze partijen kregen uiteraard miljarden voor hun niksnutterij en ook de partij van de arbeid, weer zo’n echte rechtse partij die in de regering zit of zat (het is maar hoe u het bekijkt), kreeg een zak vol duiten.
Nee beste lezer, dat kwam niet uit Bibi’s zak, dat kwam uit de gezamenlijke pot: ons nationaal budget. Op kosten van de ziekenzorg, de brandweer, de Holocaust-overlevenden en vele anderen die het niet zo makkelijk hebben in dit landje van ons.
Ook het probleempje met de Dode Zee heeft ons nationaal genie opgelost: de Ofer Brothers, een van de rijkste zakengroepen in Israël, kochten jaren geleden, als onderdeel van Bibi’s privatiseren, de Dode Zee Werken op voor een kwartje. Dat kon en dat kan hier. Nu, jaren later, bleek dat deze firma zo gretig is geweest dat 60% van de Dode Zee niet meer bestaat – daar hij uitgedroogd is vanwege het vele opzuigen van het water, waar bromide in zit. Toen Bibi vertelde dat de Ofer Brothers dit mogen reparen en dat de reparatie 7 miljard gaat kosten, was het antwoord kort: prima, wij betalen en gooien wat fabrieken dicht, want zoveel geld gaan we niet neerleggen. Bibi, altijd makkelijk van mening veranderbaar, had meteen een andere oplossing: de gezamenlijke pot! Nee, de religieuze partijen hebben daar niet veel mee te maken: hun publiek werkt niet, krijgt woonsubsidie, leersubsidie en algemene subsidie, anders stemmen ze niet voor Bibi. Dus mogen diegenen die werken, belasting betalen en in het leger dienen, WIJ dus, deze rekening even betalen.
Maar daarbij is het lachen niet op: een half-debiele Amerikaan wordt in Egypte vastgehouden en verdacht van spionage. Het is namelijk heel typisch voor Israëlische spionnen om foto’s van jezelf in het uniform van het Israëlische leger te laten zien op Facebook, dus daar was de huidige leiding van het nieuwe Egypte erg blij mee. Gelukkig kennen zijn ouders Bibi, dus binnen enkele dagen waren de Israëlische en Amerikaanse consul bij de jongen op visite en krijgt hij voedsel, kleding en zelfs telefoongesprekken met zijn ouders. Heel wat beter dan de ouders van Gilad Shalit, die Bibi niet persoonlijk kennen, waardoor hun zoon al 5 jaar door de Hamas in onmenselijke omstandigheden wordt vastgehouden.
Of meneer Tennenbaum, die enkele jaren geleden, als befaamd gokker en hasj-handelaar, door de Hizbollah werd gepakt en snel werd vrijgelaten, want hij was een vriendje van Arik Sharon. Nee, meneer en mevrouw Shalit: het is niet Wat u kunt, het gaat erom Wie u kent!
Bibi bleef ons vermaken: hij nam zijn regerinkje, met levenspartners, mee voor een weekendje naar Tsfat. U kent Tsfat toch wel? Waar de burgemeester met enkele rabbijnen een waarschuwing gaf aan de inwoners om geen kamers of huizen aan Arabieren te verhuren. Waardoor de rechtbank in actie kwam. Kan Bibi wat schelen! Lachend liep hij, met zijn groepje en de burgermeester met enkele rabbijnen, door de straatjes van Tsfat, want Bibi doet waar hij zin in heeft.
Een week eerder besloot Bibi langs te gaan bij een Torah-centrum in Jeruzalem, waar hij het publiek vertelde dat zij de ware vechters van het land zijn. Het grootste gedeelte van dat publiek dient niet in het leger, leeft van diverse subsidies en bijstand. Ook zaten in het publiek enkele rabbijnen. Waaronder de rabbijn die in een boek schreef dat het een mitswe is om niet-Joden te doden. Deze rabbijn werd door de politie gevraagd om langs te komen, maar dat weigerde deze: “Ik erken slechts God, en lap de wet van dit land aan mijn laars”. Bibi omhelsde de man innig die avond. Wet kan wet zijn, maar stemmen zijn stemmen.
Een vriend van me uit Amerika vertelde me deze mop: de juf op een openbare school vroeg aan haar klas wie volgens hen de meest belangrijke persoon aller tijden was. Het juiste antwoord zou 20 dollar opleveren. Moosje stond op en zei: “nou dat is Jezus!” De juf, stomverbaasd, reageerde: “Dat is het juiste antwoord maar ik had van jou verwacht dat je misschien Mozes zou noemen.” Moosje keek haar aan en zei: “Juf, Mozes is Mozes, Jezus is Jezus, maar zaken zijn zaken. Mag ik nu die 20 dollar?”
Ons (te) kleine landje kent veel problemen. Veel daarvan zijn gelijk aan die van u in Nederland: industriëlen die zich in de regering mengen, omkoperij, fraude: we kunnen het dagelijks in de media van Israël en Nederland (en vele andere landen) lezen. Niets bijzonders.
Maar een consumenten-embargo op cottage cheese? Of een Russische frauduleuze zakenman als minister van buitenlandse zaken (waardoor bijna de hele wereld niet meer met ons praat)? Of een rabbinale rechtbank die een hond ter dood veroordeelt omdat “de ziel van een lastige advocaat in het dier huist?” Of een kolonist die gefilmd wordt terwijl hij een Palestijn neerschiet die een steen op hem gooide, waarna de Palestijn gewond op de grond ligt en probeert te kruipen, waarop de kolonist hem een paar kogels door zijn hoofd schiet en wegrent? “Onschuldig, het was zelfverdediging”, bepaalde de (religieuze) rechter in Jeruzalem ...
Nee, het Israël van Netanyahu is iets anders. Uiteraard zullen er salonzionisten zijn die dit heel anders zien en veel beter weten, maar zelfs zij kunnen mij niet breken: ik blijf hopen op betere tijden en doe mijn best om die verandering teweeg te brengen.
God zij met ons ...
© Simon Soesan
