Ja, in het Ivriet heet een rolluik 'tries'. Een paar jaar geleden vond vriend Bassam het hoog tijd dat we onze dertig jaar oude tries inruilden voor een elektrisch model, wat makkelijker is dan zo'n ding handmatig op en neer te halen. Hij had een vriend die het zou doen, en zo geschiedde. Al meer dan drie jaar genieten wij van het elektrische wonder. Sans souci.
Korte tijd terug, uiteraard op vrijdag, wilde het ding niet meer omhoog. De motor zoemde, maar daar bleef het bij. Paniek alom, daar onze voorkamer in het donker was door de tries die dicht bleef en zelfs niet handmatig kon worden gehesen. En zoals de trouwe lezer weet, gaat Israël zo goed als dicht voor de sjabbat. Bassams mannetje nam niet op. Misschien weg voor het weekend.
Mijn levenspartner keek me boos aan. “Jij en Bassam, mooie gein heb ik met de hele sjabbes in het donker”, was haar verwijt. Slim als ik soms kan zijn, ging ik zoeken op internet, waar ik al snel een Mannetje vond dat ons nog voor sjabbes uit het donker kon halen.
Na een paar uur was het zover. Het Mannetje, plus een assistent, kwamen met heel wat gereedschap binnen en bekeken onze tries. Na wat wikken en wegen keek het mannetje me serieus aan. “Ik denk dat de elektrische motor kapot is. Dat word een nieuwe. 1500 sjekel en ik geef u vijf jaar garantie”, luidde zijn vonnis en voorstel. Ik keek naar die liefste vrouw in de wereld. Die schudde van nee. Ik kreeg weer een slim idee, wat mij normaal gesproken niet twee maal per dag gebeurd. Ik verontschuldigde me en belde Bassam. Gelukkig nam hij op en ik vertelde het verhaal van de tries en de motor die kaduuk was. Ik vroeg of hij zich kon herinneren of ik drie jaar geleden niet ook een vijfjarige garantie had gekregen.
“Ben jij mesjogge?”, was zijn reactie, “Natuurlijk heb je een garantie. En waar heeft die sukkel het over? Die motor is prima! Nee, niks aan hem vragen en doe nou eens een keer wat ik je zeg. Dit is Nederland niet, we zijn in Israel, dus beleefd hoef je niet te zijn en je moet een beetje creatief denken.”
Ik wilde nog wat zeggen, maar Bassam liet zich niet interrumperen. “Loop naar de knop waarmee je dat kreng omhoog en omlaag laat gaan, niks zeggen, doe wat ik zeg!”
Mijn betere helft, het Mannetje en zijn assistent sloegen me verwonderd gade terwijl ik naar de schakelaar liep, luisterend naar Bassam, die gewoon door bleef drammen. “Ben je er al, of loop je zo langzaam op jouw gevorderde leeftijd? Sta je eindelijk bij die schakelaar?”
Ik beaamde dat ik bij de schakelaar stond. “Joffi. Nou maak je een vuist, kom op, doe wat ik zeg en sla dan met je knokkels op het bovenste deel van de schakelaar. Ik wed dat dat ding gewoon naar boven gaat.”
Ik aarzelde even en Bassam voelde het aan. “46 jaar woon je in Israël en jij blijft een Hollander! Doe nou wat ik zeg: maak een vuist, sla met je knokkels op die schakelaar en hup!”
Op dat moment maakt ik een vuist en sloeg met mijn knokkels op de schakelaar … Statig rees onze tries omhoog, licht en frisse lucht vulden onze woning.
Het Mannetje en zijn assistent waren bleek geworden. “Dit … dit heb ik nog nooit mee gemaakt … ik ben heus geen bedrieger … ik dacht echt dat die motor …”, begon het Mannetje.
“Geef die druiloor een glas water en bel me strakkies maar”, zei Bassam, die lachend ophing.
Het Mannetje en zijn assistent kregen een glas koud water en vertrokken snel, terwijl ze beiden excuses mompelden.
Ik keek naar de ogen die mij al 43 jaar betoveren.
“De Israëlische truc heeft het 'm weer gedaan”, was haar lachende reactie.
En onze sjabbat was gevuld met licht en frisse lucht.
