Saba! Meer hoef ik niet te horen. Meteen ben ik, net als prins Charles, een en al oor …
Mijn oudste kleinzoon wilde tekenen. Met zijn vijf jaar kan hij dat al heel aardig en hij heeft een goed geheugen voor details. Rekenen heeft hij zichzelf geleerd. Lezen probeert hij ook al zelf. Tekenen gaat prima, maar hij zoekt ideeën. En voorbeelden. In alle bescheidenheid kan ik hierbij wel zeggen dat ik erom bekend sta dat ik niet onverdienstelijk teken … en dat ik in lichte mate lijd aan een specifiek Joods syndroom: J.O. (Jiddisje Overdrijving) … Maar zonder gekheid, tekenen is voor mij geen enkel probleem. Appeltje eitje …
Samen gingen we aan tafel zitten en rukten papier, potloden, stiften en diverse soorten verf aan. Aan het materiaal zou het niet liggen. Ik tekende een aantal duidelijke grove lijnen zodat de contouren goed zichtbaar waren en vroeg hem wat hij dacht dat het voorstelde. Hij bestudeerde mijn kunstwerk langdurig en riep vervolgens zijn broertje van tweeënhalf erbij. Samen tuurden ze naar mijn paard. “Een koe,” zei hij. “Een hond,” zei zijn broertje. Ik schudde het hoofd en tekende snel weer in duidelijke lijnen iets anders. “Nijlpaard,” zei de kleinste. “Neushoorn,” zei hij, terwijl hij twijfelend naar mijn perfecte olifant keek.
Ik probeerde ze uit te leggen dat ze het helemaal verkeerd hadden, maar zij begonnen samen tegen mij te ageren. Ik vond dat ze de dieren niet goed herkenden, dus dat hun kennis van het dierenrijk tekort schoot. Zij vonden dat ik niets van tekenen bakte.
Ik tekende een duidelijk herkenbare dame. ”Dikke Barbie,” concludeerde de kleinste opgetogen. “De buurvrouw,” beweerde ons oudste kleinkind, doelend op de zeer zwaarlijvige, hoogbejaarde en licht dementerende dame die een etage lager woonde. Ik probeerde uit te leggen dat de tekening overduidelijk hun Savta uitbeeldde, mijn levenspartner. Als echte Israëli’s begonnen ze nu een zeer verhitte discussie met mij, naar aanleiding waarvan Savta aan kwam rennen om te kijken waar al dat kabaal vandaan kwam.
Ik liet haar de eerste tekening zien. “Geen idee,” was haar reactie en ze vroeg ons oudste kleinkind wat zijn tekening voorstelde. “Dat heeft Saba getekend, hoor!” was de reactie van mijn eigen vlees en bloedc… Een meewarige en zelfs enigszins verontruste blik van de vrouw die al zoveel jaren mijn leven deelt, was het gevolg. Ook de twee andere tekeningen wist ze niet te herkennen. Echter, toen ze hoorde dat de derde tekening háár moest voorstellen waren de rapen echt gaar. Als blikken konden doden …
“Maar ik teken met dikke lijnen, zodat ze het makkelijk kunnen herkennen en een idee krijgen hoe makkelijk het is om te doen,” probeerde ik mij nog te verdedigen. Het mocht echter allemaal niet baten. De tekenles ging door, maar nu onder leiding van de liefste vrouw in de wereld. Zonder mij …
“Zielig hè, Savta, dat Saba niet kan tekenen,” hoorde ik de kleine verrader sjmeichelen. “Wat heb je hier getekend?” vroeg zijn oma hem. “Een giraffe,” was het antwoord. Maar zijn savta vond het nergens op lijken. Waarop weer een nieuwe generatie leerde dat er in deze wereld drie rangen van wijsheid zijn: goochem, wijs en mijn echtgenote. Met dien verstande dat met de laatste geen onderhandeling mogelijk is …
Simon Soesan
Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots
© Caun & Van Beem
