Ik behoor tot de groep trotse Israëli’s. Trots op mijn land, waar ik mij aan toevoegde toen het nog slechts 25 jaar bestond en ik ben er nog steeds. En nog steeds ben ik er gek op.
Wat hebben we allemaal niet meegemaakt in de afgelopen 44 jaar? Militaire dienstplicht, kibboets, oorlogen, speciale acties, trouwen, kinderen, kleinkinderen. Maar ook busbommen, restaurantbommen, raketten uit Irak, raketten uit Libanon, raketten uit Gaza.
Maar ook de technologische ontwikkeling van ons land. Het Jiddisje koppie dat zoveel kan uitvinden. De opbouw van ons land. Nieuwe immigranten.
Ik houd me dagelijks bezig met het vertegenwoordigen van mijn land en stort me in elke mogelijke discussie. Op straat zowel als in discussiegroepen. In diverse landen. Behalve Nederland. Daar hebben ze blijkbaar geen behoeft aan iemand die alle feiten op een rijtje heeft en in die feiten en ook in die realiteit leeft.
Alleen de politiek, dat lukt ons niet zo goed. Om de een of andere reden – de geschiedenis laat die reden goed zien – is het ons niet gelukt politiek op een redelijk niveau te komen. Maar laat ik vooral heel duidelijk zijn: wie onze premier ook is, hij is democratisch gekozen en hij is ónze premier. Dus ook als hij teleurstelt, blijft hij onze premier!
Mijn probleem is dat onze huidige premier ons voornamelijk teleurstelt. Ik heb het niet over links of rechts. Ik heb het niet eens over de vermeende beschuldigingen in zijn richting over mogelijke corruptie, want dat laat ik graag over aan die justitiële instanties die daarover gaan oordelen. Nee, ik heb het over de mensen waarmee hij zich omringt. Hiermee volg ik het adagium: “laat mij uw vrienden zien en ik zeg u wie u bent.”
Onze huidige premier heeft een ex-bajesklant in zijn regering opgenomen. Een recidivist zelfs, want hij wordt wederom verdacht van hetzelfde delict als waar hij jaren geleden voor werd veroordeeld. Hij heeft een vriend in zijn regering die al is veroordeeld voor corruptie. En een paar typetjes waarvan je je afvraagt of ze stripfiguren zijn. Een minister van Cultuur die praat als een viswijf en er geen benul van heeft voor wie ze eigenlijk werkt. En hij heeft partners in zijn regering die het geloof boven de wet stellen. Ik schrijf het nogmaals: die religie – jodendom dus – boven onze democratische wetten en waarden stellen. Die denken dat alles mag binnen het jodendom en die ook nog eens denken te kunnen bepalen wie een Jood is en wie geen Jood is. Die vinden dat alleen zij de Goddelijke Beschermers van onze religie zijn.
En die er deze week in slaagden onze premier te laten beslissen wie wel en wie niet Joods is. En daar schaam ik mij diep voor. Als voorstander van scheiding van kerk en staat begrijp ik waar dit vandaan komt, maar ik weiger het te accepteren.
Even voor de duidelijkheid, jodendom is naar mijn mening geen religie. Joods zijn heeft op zichzelf niets met rituelen te maken. Als ik geen sjabbat houd, ben ik dan geen Jood meer? Als ik eet op Jom Kipoer, ben ik dan geen Jood meer? Nee en nog eens nee. We zijn een volk. Of we wel of niet Het Volk zijn, kan onderwerp van discussie zijn, maar we zijn in ieder geval een volk. En de religie is de rode draad van tradities. Tradities die ons samenbrengen en samenhouden. Of je nou liberaal, conservatief, orthodox of wajsfiel Jodendom wil belijden, we zijn gewoon één volk. En niemand op aarde die ons gaat splitsen in groepen. Niemand die ons gaat zeggen of we goede of slechte Joden zijn, behalve wellicht die Nederlanders die ons graag ‘rotjoden’ noemen.
Als de raketten op ons hoofd vallen, vallen ze echt niet meer of minder op liberale dan wel op orthodoxe Joden. De enigen die redelijk succesvol zonder onderscheid bepaald hebben wie wel en niet Joods is zijn de antisemieten, die zelfs tachtig jaar nadat de Duitsers hun visitekaartje achterlieten in de wereldgeschiedenis, nog steeds niet controleren wat voor Joden we zijn. Dat we Joden zijn is voor hen al meer dan genoeg.
44 jaar lang bouw ik inmiddels mee aan onze staat. En ik blijf onnoemelijk trots op wat we in die tijd allemaal hebben gepresteerd. Maar deze week schaamde ik mij diep om de goedkope uitverkoop door onze premier van onze waarden, normen, idealen en dromen – louter en alleen om in het zadel te kunnen blijven zitten.
Onze premier, in zijn oneindige wijsheid, heeft namelijk onder dwang van twee ultra-orthodoxe coalitiepartijen besloten zowel het plan te bevriezen om een gemengde zone in te richten waar mannen en vrouwen samen kunnen bidden bij de Klaagmuur, als om een wet waarin de regels voor gioer zijn bepaald terug te draaien, zodat meer dan vijfhonderdduizend mensen niet meer weten of ze nu wel of niet Joods zijn geworden.
Mijns inziens is dit de eerste stap naar het einde van een zwarte bladzijde in onze geschiedenis, veroorzaakt door onze huidige regering. Voor mij kan deze periode niet snel genoeg worden afgesloten.
Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots
© Caun & van Beem
