NB: de schrijver is voor vreedzame coëxistentie, met mensen die samen willen leven, niet met mensen die samen (of alleen) willen sterven.
Het is mooi geweest. Dat eeuwige gejammer van degenen die zich Palestijnen noemen. Deze ‘Palestijnen’ kregen op 29 november 1947 door de Verenigde Naties 77 procent van het toenmalige Britse mandaat toegewezen; 23 procent van het gebied werd aan de Joden toegewezen, die het dankbaar accepteerden. De rest – het latere Jordanië – werd geweigerd door de Arabieren. Die hadden een beter plan: gezamenlijk de Joden de zee in drijven, waarmee hun probleem opgelost zou zijn. Per radio en door middel van pamfletten werd de Arabische bevolking opgeroepen “hun huizen te verlaten totdat alle Joden gedood zijn” (pamfletten en radio-uitzendingen zijn op Google (geen Joods bedrijf) terug te vinden).
Toen het gedonder begon en de Joden werden aangevallen, is er veel misgegaan. Ten eerste kunnen we kort en bondig concluderen dat het de Arabieren niet is gelukt. Ten tweede hebben aan beide zijden individuen zich misdragen. Als veteraan van verschillende oorlogen en militaire acties moet ik helaas toegeven dat er soms dingen gebeuren waarvoor geen opdracht is gegeven. Soms is er iemand die in meer of mindere mate doorslaat. Dat is altijd zo geweest en zal altijd wel zo blijven.
Ik ken mensen in Israël, Joden en niet-Joden, die een Palestijns identiteitsbewijs hebben. Van de Britten gekregen, die hun mandaatgebied in het Midden-Oosten Palestina noemden, naar de ‘straf’ van Caesar Vespasianus, die de opstandige Joden strafte door hun land “de Palestijnse Provincie” te noemen. Overigens komt het woord ‘Palestijnen’ van het Hebreeuws-Aramese woord ‘Polsjim’, van ‘Polsjee Hayam’, in de Bijbel terug te vinden, de zeevarenden die het Bijbelse land aandeden in de buurt van Asjkelon. Wellicht dat het verhaal van Samson en de Filistijnen bekend voorkomt? Polsjim betekent trouwens ‘indringers’…
Uit dit historische gegeven blijkt dat het ‘Palestijns-zijn’ geen exclusief Arabisch recht is.
Terug naar vandaag. Want de huidige en alom bekritiseerde Amerikaanse president heeft slechts herhaald wat drie van zijn voorgangers al eerder gezegd hebben en wat het Amerikaanse Congres in 1995 als wet heeft aangenomen: Jeruzalem is de hoofdstad van de staat Israël. Dat hij hieraan heeft toegevoegd “dat de grenzen van Jeruzalem door de twee partijen besproken moeten worden”, hebben de brulkikkers gemakshalve niet gehoord. Dat Jeruzalem nooit Palestijns, maar voor een periode van negentien jaar half Jordaans is geweest, doet er ook niet toe. Dat er in 1994 een overeenkomst is ondertekend met Jordanië en nóg een met de PLO, waarin de status van Jeruzalem is vastgesteld, doet er net zomin toe. Dat het hele idee van Palestina pas eind jaren zestig werd gebruikt, is ook niet van belang. Noch is het feit belangrijk dat de huidige Palestijnse vlag dezelfde is die in de jaren vijftig van de vorige eeuw voor Irak was bedoeld, maar daar werd geweigerd.
Want Trump heeft Jeruzalem de hoofdstad van de staat Israël genoemd.
Hamas, net weer voor de zoveelste keer vriendjes met de PLO geworden, werd jarenlang niet meer op voorpagina’s genoemd vanwege Al Qaida en ISIS, die alle aandacht opeisten. Dus riepen ze iedereen op de straat op te gaan, nadat had Trump herhaald wat zijn drie voorgangers eerder al hadden gezegd.
In alle stilte wordt er het laatste jaar gewerkt aan een deal voor het Midden-Oosten. Inderdaad, een deal. Men zou misschien aan een vredesverdrag kunnen denken, maar er wordt aan een deal gewerkt. Het verschil? De hele gedachte erachter is zakelijk. Iedereen moet er wat aan verdienen en zich daarna verplichten zich rustig te houden. De Arabische Liga is er niet op tegen, Saoedi-Arabië ziet het zitten, Egypte is het ermee eens en Israël is akkoord, hoewel het een hoge prijs zal betalen. Wie stribbelen tegen? Hamas en de PLO. Want rust in de gelederen betekent dat het volk zich zal gaan afvragen waar het geld is gebleven dat door de VN, de EU en vele humanitaire organisaties aan hen werd gegeven. En dat inmiddels is verdwenen naar diverse privé bankrekeningen. Verdampt … Het zou ook impliceren dat na zeventig jaar niemand meer vluchteling is en dat veel mensen eindelijk aan het werk zullen kunnen, omdat er investeringen gedaan gaan worden en er fabrieken zullen komen.
Maar dáár is ook een andere partij op tegen, namelijk de Europese Unie. De EU begrijpt dat de huidige situatie in het Midden-Oosten voor haar voordelig is. Er wordt veel verkocht aan alle partijen. Niet alleen voedsel en elektronica, maar ook grondstoffen. En uiteraard duizenden tonnen cement aan Hamas, voor tunnels. Stel dat het hele Midden-Oosten een deal sluit en zich verenigt, dan gaat het Midden-Oosten een eigen markt vormen die de EU niet meer nodig zal hebben. Een nachtmerrie voor de EU!
Daarom vindt de EU het prima met die Palestijnen en hun gejammer: wat haar betreft kunnen ze zich ook Disneyland of Groengroenknollenknollenland noemen. De EU staat voor ze klaar!
Niemand vraagt zich af waarom de Arabieren, wanneer ze boos zijn alles in brand steken of kapot maken, mensen de keel doorsnijden of restaurants en bussen laten exploderen, om maar een paar gangbare acties te noemen. Dat is normaal, daar is men aan gewend en “zo zijn ze nu eenmaal”. Daarom ben ik, als er uit de hele wereld kritiek komt op Israël omdat één soldaat een gewonde terrorist zomaar doodschiet, trots op die kritiek. Niet omdat een soldaat die terrorist heeft doodgeschoten. Maar omdat men van ons, Joden, blijkbaar meer verwacht. Meer menselijkheid.
Is het te verwachten dat twee Amsterdamse politieagenten passief toekijken als een Jood met een Israëlische vlag een Arabisch restaurant aan diggelen zou slaan? Is dat überhaupt al eens voorgekomen?
Game over voor Hamas en de PLO. Het wordt tijd dat de waarheid hardop gezegd gaat worden. De bevolking van Jordanië bestaat voor 75 procent uit ‘Palestijnse’ vluchtelingen die hadden begrepen dat ze na een oorlog van niemand iets hoefden te verwachten, hun schouders eronder hebben gezet en aan het werk zijn gegaan. Niet voor niets worden deze mensen ‘de Joden van Jordanië’ genoemd, omdat dankzij hen het zakenleven in Jordanië is opgebloeid.
Ja, er moet een oplossing komen voor Gaza en de Westbank. Maar de werkelijke slachtoffers van het terreurbeleid van Hamas en de PLO (dankzij intensieve steun van de EU) zijn de kinderen die met leugens zijn grootgebracht en die als volwassenen ontgoocheld en gedesillusioneerd begrijpen dat ze geen toekomst hebben.
Dat er geld is om terroristen en hun familie te belonen voor die terreur, ook als ze gevangen zitten in Israël, waar ze in de gevangenis op kosten van Israël mogen studeren en hun familie mogen ontmoeten, is dankzij de EU. Een organisatie die niets te zoeken heeft in het Midden-Oosten, maar daar desalniettemin terreur ondersteunt. Als een Israëlische soldaat vijf jaar lang onder de grond in Gaza gevangen wordt gehouden, geen contact mag hebben met zijn familie, geen Rode-Kruisvertegenwoordiger mag zien en volledig uitgemergeld raakt, reageert de EU daar in het geheel niet op. Maar als Israël weigert mobiele telefoons te verstrekken aan veroordeelde terroristen, dan staat de EU vooraan om dat te veroordelen en zelfs “onmenselijk” te noemen …!
En nee, dat is niet meten met twee maten. Dat is slechts meten met één maat: puur antisemitisme. En dit is precies wat de Arabieren met het bestuur van de EU verbindt.
Maar nu moet het een keer afgelopen zijn. Honderd jaar hebben we geprobeerd elkaar te doden. Misschien dat we nu de volgende honderd jaar moeten gaan proberen met elkaar te leven? Zonder sprookjes over een land dat nooit heeft bestaan? De overgrote meerderheid van de Joden in Israël, waaronder ik, ontleent ons nationale recht om op deze plek te wonen niet aan het feit dat koning David hier ooit onze tempel bouwde, maar omdat de VN ons dat nationale recht heeft gegeven. Onze geschiedenis, zoals beschreven in de Bijbel, geeft ons het gevoel dat we inderdaad thuis zijn gekomen. En iedere keer dat er een steen wordt opgetild en we een ring, een papyrusrol of wat voor oudheidkundig voorwerp dan ook vinden, dat bewijst dat het inderdaad allemaal hier heeft plaatsgevonden, voelen we ons nog meer thuis. Maar dat is een gevoel, een emotie. Een recht krijg je in deze wereld door erkende instanties. In ons geval was dat de VN.
Het gezeur over het overtreden van het internationaal recht is nooit getoetst bij de instantie die dat bepaalt. En er is ook niemand die zo’n aanklacht in die zeventig jaar naar het Internationaal Gerechtshof heeft gebracht. Omdat het alleen maar een holle leus is die goed klinkt. En als we al praten over het schenden van internationale rechten, laten we het dan eerst hebben over het kapen en opblazen van vliegtuigen, het opblazen van scholen, restaurants en bussen, het vermoorden van onschuldige mannen, vrouwen en kinderen, en kijken hoe degenen die deze daden trots hebben opgeëist, voor het Internationaal Gerechtshof staan.
Op 14 mei 1948 ondertekenden onze leiders de Onafhankelijkheidsverklaring, waarin staat geschreven dat Jeruzalem onze hoofdstad is. Oud nieuws. Tot 1980 moest ik voor de Nederlandse ambassade naar Jeruzalem, dat plotsklaps naar Tel Aviv werd verhuisd. Door welke regering en waarom, moge duidelijk zijn …
Get a life. Verzin eens wat nieuws. We zijn hier en we gaan niet meer weg.
Bewerkt en geredigeerd door Hendrien Kloots
© Caun & van Beem
