Bijna een jaar geleden werd onze jongste kleinzoon in Spanje geboren. We hadden dolgraag bij de bevalling willen zijn. Dat kon helaas niet vanwege het coronavirus. Hoewel het virus nog lang niet weg is en het daarom eigenlijk nog wat aan de vroege kant is, hebben we – gevaccineerd als we zijn – toch maar de stoute schoenen aangetrokken en een reis naar Barcelona geboekt. We wilden onze kleinzoon zo langzamerhand wel eens vasthouden. Beeldbellen is een uitkomst, maar het blijft surrogaat voor echt contact.
Als deze column wordt geplaatst, zijn we nog in Spanje voor de laatste paar dagen van ons bezoek aan onze middelste dochter, haar man en twee zoontjes. Voor de terugreis zullen we weer een PCR-test moeten doen. Misschien zelfs twee: vóór vertrek uit Spanje (daar is het peperduur) en daarna zelfs nóg een bij aankomst op vliegveld Ben Gurion.
Om Israël uit en Spanje binnen te mogen komen, moesten we vanwege corona een paar hordes nemen. Zoals de net genoemde coronatest op Ben Gurion vlak voor de vliegreis. Daar kostte het ongeveer € 10 per persoon voor de langzame variant. Tienmaal zo goedkoop als in Israëlische ziekenhuizen. Tenminste, als je test nodig hebt voor een buitenlandse reis. Met een verwijzing van de huisarts is een coronatest in een ziekenhuis voor binnenlands gebruik daarentegen gratis.
De eis om een Israëlische gezondheidsverklaring in te vullen voor de uitreis verviel vlak voor ons vertrek. Spanje verlangt nog wel zoiets. Als beloning krijg je – als de Spanjaarden tevreden zijn over de coronavrije antwoorden – een QR-code toegestuurd. Onmisbaar om Spanje binnen te mogen komen zonder verdere checks van verdenking op Covid-19. Toen we ons meldden bij de Spaanse grens werd onze lichaamstemperatuur gemeten. In Israël gebeurt dat al lang niet meer. Het land is zowat coronavrij. Haast te mooi om waar te zijn en hopelijk duiken er geen gevaarlijke virusvarianten op, zoals recent in Engeland, waar zich een uit India afkomstige variant heeft aangediend.
De reis verliep niet zonder gestress. Op Ben Gurion bleek het grote parkeerterrein voor lang parkeren potdicht. We waren daarvoor al enigszins gewaarschuwd, hoewel er op de website niets over te vinden was. De bewegwijzering naar de vervangende parkeerplek was voor ons niet duidelijk, waardoor we rondjes bleven rijden op zoek naar de locatie. Ondertussen tikte de klok gestaag verder en kregen we al angstvisioenen van een gemiste vlucht. Gelukkig kregen we, toen we onze auto eindelijk kwijt waren en net op tijd vandaar de bus naar onze terminal hadden gevonden, voorrang bij de controle van de bagage en het inchecken bij Air France. We werden daarvoor zelfs uit een lange rij geplukt.
Omdat er nog geen directe vluchten zijn van Tel Aviv naar de hoofdstad van Catalonië vlogen we eerst naar Parijs om daar over te stappen op een vlucht naar Barcelona. Onze overstaptijd was een uur. Naar mijn idee krap voor zo’n groot vliegveld als Charles de Gaulle. Die vrees werd bewaarheid. Omdat we een beetje vertraging hadden opgelopen, werd nog zowat een kwartier van de korte overstaptijd afgesnoept. We hebben het op het nippertje gered. De gate was al dicht toen we daar na een renpartij verschenen, maar de vliegtuigdeuren waren tien minuten voor de vertrektijd nog open. Dat kwam omdat er een reeds ingeladen koffer uit het bagageruim moest worden verwijderd. Deze passagier liet het kennelijk op het laatst moment afweten. Gelukkig voor ons, anders was het vliegtuig vast al losgekoppeld geweest van de aviobrug, klaar voor de start.
De sfeer op het vliegveld van Barcelona deed denken aan een sciencefictionfilm. Het voelde beklemmend aan, doordat het vrijwel uitgestorven was. Afhalers mochten niet naar binnen – op enkele uitzonderingen na – en er werden voortdurend berichten omgeroepen over verplichte maskers, afstand houden en persoonlijke hygiëne.
Het weerzien met onze ‘Spaanse’ dochter, haar man en hun oudste was innig en het knuffelen met ons jongste kleinkind was een waar geluksmoment. Eventjes weg uit het altijd enerverende Israël en bijkomen in het rustige, bijna saai aandoende Catalonië doet een mens goed.
Terug gaan we met KLM over Amsterdam. We kunnen dan een moment snuffelen aan ons oude thuisland alvorens naar ons nieuwe vaderland terug te keren. We hebben anderhalf uur overstaptijd en dat moet genoeg zijn, mits we geen vertraging hebben.
In Israël zijn het ondertussen spannende tijden. Ditmaal niet door ernstige bedreigingen van buitenaf, maar door interne tegenstellingen. Die zijn niet minder ernstig. Hopelijk overleeft de brede coalitie de eerste stormen die Netanjahoe en zijn Likoed over de voorgenomen nationale regering hebben afgeroepen. De doodsbedreigingen zijn niet van de lucht. Het is sowieso een godswonder dat rechts, midden en links ondersteund door nota bene een zeer islamitische Arabische partij het met elkaar tot een regeerakkoord hebben weten te brengen.
Het is in wezen een niet mis te verstane boodschap aan de Israëlische samenleving als geheel. Samenwerking brengt meer dan verdeeldheid. Zeker als die met boze opzet wordt gecreëerd door een regeringsleider en zijn partij, die menen dat alleen zij en geen ander in staat zijn het land te leiden. De rede die Netanjahoe uitsprak op de avond dat Bennett probeerde uit te leggen waarom hij toch had gekozen voor Lapid, sprak boekdelen. Netanjahoe had het – als onderbouwing voor zijn tirade tegen Bennett en links Israël – over “een linkse regering”, terwijl ieder weldenkend mens kan natellen dat het om centrum-radicaal rechts kabinet gaat met een links randje. Zo waren er nog wat passages in zijn tirade tegen rechts en links die duidelijk maakten dat in de ogen van Netanjahoe democratie pas democratie is als hij aan de macht kan blijven.
Het is de hoogste tijd dat Netanjahoe – ondanks zijn vele verdiensten voor Israël – na meer dan tien jaar het veld ruimt. Zijn laatste heldendaad was het binnenhalen van het Pfizervaccin door als een terriër achter de CEO van dat bedrijf aan te zitten. Israël kan zich als Netanjahoe is uitgerangeerd gaan herpakken om te trachten het fatsoen enigszins terug te brengen in de nationale politiek. Van politiek uiterst links tot en met uiterst rechts, met zowaar steun van een streng islamitische Arabische partij. Dankzij Bibi bien étonnés de se trouver ensemble.
