Gaza wordt uitgehongerd, zo lees ik in De Groene Amsterdammer van 15 februari 2024. In het artikel van Constanze Letsch, voormalig Turkije-correspondent van onder andere The Guardian, gaat het over uithongering als oorlogswapen. Ook Human Rights Watch (HRW) is ervan overtuigd dat de Gazanen door Israël worden uitgehongerd als drukmiddel om Gaza op de knieën te krijgen. Inderdaad heeft minister van Defensie Galant zich vlak na 7 oktober in die zin uitgelaten.
Dat was hoogst onverstandig van Galant. Hij liet zich vlak na 7 oktober kennelijk overmannen door zijn emoties. En hij dacht op dat moment vast alleen aan het tevredenstellen van zijn achterban. Er zijn onmiskenbaar tal van op wraak beluste Israëli’s. Er zijn gelukkig ook veel hele andere Israëli’s. Uithongering was vroeger een beproefd middel tijdens oorlogen. Tegenwoordig is het een oorlogsmisdaad.
Wat Galant riep, was niet alleen onverstandig, het klopt domweg niet. Er is helemaal geen sprake van uithongering en verdorsting door Israël in de vernietigende oorlog tegen Hamas. Onthouden van medicatie en medische zorg is ook niet het geval. Al valt niet te ontkennen dat veel Gazanen omkomen (inclusief Hamasstrijders) en in erbarmelijke omstandigheden verkeren door de oorlog tussen Israël en Hamas.
Op maandag 19 februari 2024, de 136ste dag van de oorlog met Hamas, kreeg ik via de mail weer een Nieuwsbrief van Cogat. Wat is Cogat?
Het is het acroniem voor Coordinator of Government Activities in the Territories, een afdeling van het ministerie van Defensie dat zich richt op civiele zaken voor Palestijnen in bezet gebied. Eén van de functies is zorgen voor voedseltransporten naar Gaza ten behoeve van de burgerbevolking. Die transporten gaan dóór, ondanks de oorlog. Ongetwijfeld waren die gestokt aan het begin van de oorlog die op 7 oktober zijn aanvang nam met de onmenselijke aanval van Hamas op bewoners van de regio rond de Gazastrook en anderen die daar verbleven.
In onderstaand bericht is te lezen dat Israël er sinds het begin van de oorlog voor heeft gezorgd heeft dat tegen de 14.000 vrachtwagens met bijna 250.000 ton levensbehoeften Gaza binnenreden. Het gaat om voedsel, water, medicijnen en andere onmisbare zaken. Ook kookgas en brandstof is op die manier aangeleverd. Hoe een en ander vervolgens wordt gedistribueerd in Gaza valt niet onder Cogat, dat doen de Verenigde Naties (en schakel de dubieuze rol van Hamas daarbij niet uit!). Op zondag 18 februari betrof het 100 vrachtwagens en ruim 1.800 ton lading, waaronder voedsel, water, medicijnen en dergelijke. Het vorige konvooi van 129 vrachtwagens met 2.300 ton lading was op 15 februari.
Even rekenen: zowat 14.000 vrachtwagens in een periode van 135 dagen is bijna 100 vrachtwagens per dag. Dat zal wel minder zijn dan in de periode daarvoor, toen de wapens nog zwegen. Niettemin komt er van alles aan humanitaire hulp binnen waar dringend behoefte aan is bij de Gazaanse burgerbevolking in nood.
Gegevens over humanitaire transporten verzorgd door Cogat ten behoeve van de Gazastrook
Lijkt dit ook maar in de verste verte op uithongering waar een journalist als Constanze Letsch, die volgens haar account op LinkedIn in Amsterdam woont, en HRW plus anderen zich gretig op storten?
Je kan dat alleen maar volhouden als je deze informatie van Israëlische zijde overboord gooit. Of als je het ziet als een soort foodwashing (à la pinkwashing, dus het idee dat Israël de aldaar voor het Midden-Oosten unieke homorechten als truc gebruikt voor het witwassen van het ‘besmette’ wit-blauwe blazoen).
Door Israëlhaters zal de volgende informatie van Cogat ook wel als oorlogspropaganda worden gezien:
“The second waterline from the Egyptian side of Rafah to the Gazan side of Rafah was successfully connected. This is a project done by the United Arab Emirates and is expected to supply water to residents of the southern part of Gaza.
15 bakeries are operational in Gaza, providing over 2 million breads, rolls, and pita breads a day for the local population. Over the last 2 weeks, the number of operational bakeries went up from 10, to 12 and now to 15, following COGAT's facilitation.”
Op de website van Cogat zijn meer van dit soort data te vinden. Ook over de medische zorg die ondanks alles nog altijd doorgang vindt.
Het regent artikelen, beschouwingen en noem maar op over wat Israël allemaal fout doet. In het gunstige geval gaat het gepaard met wat kritische noten over wat de Palestijnen uitspoken, doch dat soort ‘strooigoed’ wordt dan niet zelden met de mantel der liefde bedekt. Althans, de Israëli’s (of erger de Jóden) hebben het ernaar gemaakt, zo wordt dan gezegd. Daarmee zijn de Palestijnen blijkbaar volledig geëxcuseerd. Alsof Palestijnen niet zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen wangedrag.
Als inwoner van het Joodse land zie je al soort berichten enigszins gelaten aan. Of beter: je stelt je teweer tegen allerlei lasterlijke onzin. Zij het dat dat haast onbegonnen werk is.
Bijna de hele wereld heeft het er erg druk mee: Israël aan de schandpaal nagelen. Niet dat er in of door dit land geen zaken fout gaan. Kritische Israëli’s zijn meestal de eersten om dat aan orde te stellen. Zij het dat het lang niet oplevert wat zou moeten. Bijvoorbeeld in het geval van misdragingen door fanatieke kolonisten die veel te soft worden aangepakt. Mogelijk omdat het wordt gezien als een reactie is op Palestijnse terreur. Doch dat is in geen enkel opzicht een excuus om van Joodse zijde ook maar eens flink over de schreef te gaan.
Op verzoek van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties gaat het ICJ (Internationaal Gerechtshof) zich buigen over de bezetting. Het is voorspelbaar wat dat gaat opleveren. De voorliggende vraag wáárom er sprake is van bezette gebieden na 1967 en waarom die bezetting nog stééds voortduurt, zal wel niet aan de orde komen. Dat staat vast niet in de opdracht. Toch zou een onafhankelijke rechter daar best nader op in kunnen gaan, om de context van het Palestijns-Israëlisch conflict mee te nemen in de juridische beoordeling.
Wat vast ook niet aan de orde komt, is het optreden van de Palestijnse Autoriteit, om over Hamas maar te zwijgen. Het zou niet misstaan als in het komende opiniërend oordeel van het ICJ daar eveneens een paar hartige woorden aan worden gewijd.
Het opgeven van de bezetting en de twee-statenoplossing waren in de afgelopen decennia een paar keer binnen handbereik. Het is nog steeds mogelijk. Niet als beloning voor wat Hamas heeft misdaan op 7 oktober. Wel als onderdeel van een brede vredesovereenkomst van Israël met de (soennitische) Arabische regio, dus inclusief Saoedi-Arabië. Zo’n overeenkomst moet natuurlijk spijkerharde garanties voor de veiligheid van de Joodse staat bevatten. Dat wordt slikken voor rechts Israël, omdat daarmee de droom van annexatie van (delen van) de Westoever (Judea en Samaria) moet worden opgegeven. Het wordt vooral slikken voor de Palestijnen, omdat ze eindelijk zullen moeten leren leven met Israël als Joodse staat en definitief het fictieve recht op terugkeer naar Israëlisch grondgebied moeten loslaten.
