De hoofdprijs is het niet geworden. Toch is het huis dat we – na bezichtiging van bijna dertig huizen in de tweede ronde in mei – hebben gevonden, best oké. De pluspunten zijn dat het in hartje Ra’anana staat in een rustige, loverrijke straat. Het is een gerenoveerd gebouw (TAMA 38). Geen recente renovatie, al een paar jaar geleden uitgevoerd. Niettemin nog steeds heel netjes. Dat is geen toeval, want er wordt door de beheerder scherp toegezien op het onderhoud en de manier waarop de bewoners omgaan met de hal, lift, gangen, vuilnisruimte en dergelijke. Ons appartement ziet er niet spiksplinternieuw uit, maar het is wel in goede staat. Vrij ruim, overal airco en automatische rolluiken om de zon buiten te houden, wat in de zomer hard nodig is. Helaas geen horren in de ramen tegen de muggen. Een niet al te groot balkon op het westen. Bergruimte op de begane grond en een overdekte parkeerplaats.
Na alle tegenvallers (huizen die niet voldeden aan onze verlangens, slechte contracten, vreemde eigenaars) gebeurde wat we al hadden voorzien. Op enig moment waren we met drie interessante huizen tegelijk bezig. Eén lag in Kfar Saba. Helemaal nieuw, helaas aan de krappe kant. Het uitzicht was heel fraai vanaf de zesde verdieping. Een zeer rustige en mooie straat met veel groen, vlakbij de lange winkelstraat dwars door het centrum. Het andere huis lag in Netanya, vlakbij de flat van onze oudste dochter, man en twee kinderen. Ook nieuw, al hadden er reeds huurders voor ons gewoond. Compleet voorzien van bijna alle keukenapparatuur, goed doordachte indeling van de ruimten. Luxe entree van een hoge torenflat. Ons appartement op de eerste verdieping had een prachtig uitzicht op zee, als je bereid was over de parkeerplaats heen te kijken. De huur viel best mee, de servicekosten waren daarentegen pittig. Dit huis bleek onverwacht nog een gegadigde te hebben en die pikte het voor onze neus weg. Voor onze makelaar én ons een volslagen verrassing. Het bleek dat de eigenaar langs andere weg net voor ons was benaderd door onze concurrenten. De makelaar had geen alleenrecht op het aanbieden van het huurhuis.
Huis in Netanya met zeezicht
We moesten oppassen dat we op tijd de knoop zouden doorhakken welk huis het zou worden om te voorkomen dat we op enig moment géén van de drie huizen zouden krijgen. Immers, als je te lang twijfelt, kan de eigenaar met de volgende kandidaat in zee gaan. Hoewel er gigantisch veel wordt gebouwd (Herzliya bijvoorbeeld wordt twee tot drie keer zo groot), is de woningnood in het midden van het land nog steeds nijpend.
De eigenaar van ons nieuwe appartement in Ra’anana bleek een ontzettend aardige, sociaal bewogen vrouw te zijn. We noemen haar Lea, wat niet haar echte naam is. Ze spreekt heel behoorlijk Engels en had direct vertrouwen in ons, zei ze. Toen we het op maandagmorgen zagen, zeiden we dat we het wilden, waarop ze ons nadrukkelijk vroeg of ze het zoeken naar huurders kon staken. Dat hebben we toen bevestigd, zij het dat alles pas definitief wordt na het zetten van de handtekeningen. Daarom zou het best moeilijk zijn geweest als we toch voor het andere, wat betere huis in Netanya hadden gekozen. Dat huis zagen we direct daarna op maandagmiddag. Zoals gezegd, ging dat na een spannende periode van een dag of twee aan onze neus voorbij, dus hoefden we Lea niet teleur te stellen. Dat dilemma bleef ons bespaard.
Het tekenen van dit contract was het andere uiterste van wat we tot nog toe al diverse malen hadden meegemaakt. Het was een keurige huurovereenkomst en alles was bespreekbaar. Met het grootste gemak veranderde Lea diverse passages conform onze wensen. We werden er bijna een beetje wantrouwig van, zo makkelijk ging het allemaal.
Het zetten van de handtekeningen gebeurde bij haar thuis. Een prachtig vrijstaand huis iets buiten Ra’anana. Met zwembad. Daar maakten we kennis met haar man. Die bleek eigenaar te zijn van een fabriek in Barkan, het industriegebied van Ariël. Dat ligt over de Groene Lijn, dus op bezet of betwist gebied. Beoogd Palestijns gebied noem ik het liever, er vanuit gaande dat het ooit nog eens komt tot een Palestijnse staat als de Palestijnen wakker worden uit hun droom dat Israël goedschiks of kwaadschiks zal verdwijnen. In de fabriek werken Arabieren (zo je wil: Palestijnen) uit Israël en Palestijnen afkomstig uit de gebieden waar Abbas en consorten de scepter zwaaien. Yosha (gefingeerde naam) vertelde ons dat die twee groepen grondig de pest aan elkaar hebben. Althans in zijn fabriek merkte hij dat tot zijn verbazing en schrik.
Advertentie van het huis in Ra'anana
Nu we definitief een huis hebben gevonden, kan het inpakken, waar we in januari al enigszins mee waren begonnen tijdens de eerste ronde van onze zoektocht naar een ander huis, met gezwinde spoed worden voortgezet. We zitten inmiddels op tachtig dozen en met al onze boeken zal het zal zeker het dubbele worden. Ook de administratieve rompslomp kan nu worden opgepakt: adreswijziging via het ministerie van Binnenlandse Zaken (dat ging heel soepel), gas, water en licht aanvragen (gedoe) en afsluiten in ons huidige huis (komt nog) net als internet- en tv-abonnement overzetten, huisverzekering omzetten en alles wat daar bij hoort. Instanties in Nederland op de hoogte te stellen, wat allemaal via internet kan en dat is dus een fluitje van een cent. Dat kan voor een groot deel ook in Israël, maar niet bij alles. Dan zit er niks anders op dan langs te gaan. Dat betekent dus een hernieuwde kennismaking met de Israëlische bureaucratie (volgende meer daarover). Deze keer in coronatijd.
Als we eind juni overgaan, begint daarna uiteraard de fase van uitpakken, boekenkasten en degelijke opbouwen en inrichten. Dat betekent dat ik even uit de lucht ben. Tot later!
