In een ingezonden stuk dat door de Volkskrant onlangs prominent werd geplaatst op de brievenpagina, wordt gepleit voor de loskoppeling van de Holocaust (Sjoa) en Israël. President Herzog kon maar beter thuisblijven. Toen ik het las, dacht ik onmiddellijk: Joden als slachtoffer, dat is blijkbaar oké. Want die rol is Joden toch ‘op het lijf geschreven’? Zoiets is voor menigeen nog te begrijpen én wellicht zelfs te billijken. Als Joden in Israël echter terugslaan en ook nog keihárd terugslaan na die gitzwarte 7de oktober, dan is dat totaal foute boel. Daar willen velen niks mee te maken hebben. Dat zijn niet de Joden die ze willen zien.
De dóde Joden van de Sjoa, daarmee kunnen mensen compassie hebben. De lévende Joden die zich verweren in Israël tegen de ‘nieuwe nazi’s’ van Hamas (en Hezbollah plus Iran), daar kun je alleen maar een grondige hekel aan hebben door wat ze de Palestijnen zouden aandoen. Met wat mij betreft de klemtoon op zóuden!
In de brief wordt gelukkig nog wel gesteld dat wat er op 7 oktober is gebeurd, verschrikkelijk is. (Wie erachter stak dat bewoners van kibboetsiem en bezoekers van het dansfestival op mensonterende wijze werden vermoord, wordt niet aangeduid. Is het zo moeilijk om Hamas te noemen?) Maar, zo is de niet geuite maar stilletjes bedoelde conclusie, wat Israël doet is véél verschrikkelijker. Moorden en vernedering van Palestijnen zijn immers het vaste ingrediënt van de Israëlische politiek, aldus de brievenschrijver. Maar de Palestijnen, denk ik dan, de Palestijnen en wat zij allemaal flikken? Waar blijven die in het verhaal? Alsof zij alleen maar aan flower power doen.
Uitgelichte ingezonden brief in de Volkskrant van 8 maart 2024
De oorlog die Israël aan het voeren is om Hamas zoveel mogelijk militair én als heerser in Gaza uit te schakelen, is zeker afschuwelijk. Oorlogen zijn nóóit om aan te zien en gaan altijd gepaard met dood en verderf. De 7de oktober wordt door veel Israëlhaters gezien als het gevolg van eerdere Israëlische politiek. Dat zou de oorzaak zijn van het onophoudelijke Palestijnse geweld. Zou het echt?
Mensen die alleen maar zo kunnen redeneren, hebben een verrekt kort geheugen. Toen Joden tegen het eind van de achttiende eeuw naar Israël trokken, werden ze doorgaans niet met open armen ontvangen. Niet echt door de kleine Joodse gemeenschappen die er al vele eeuwen woonden en nog veel minder door de Arabieren. De eerste rellen tegen de Joodse nieuwkomers naar hun oude vaderland vonden al in 1920 plaats. De Arabische leider in het Engelse mandaatgebied dat Joden was toegezegd door de internationale gemeenschap (via The League of Nations), Amin al Husseini, ging later zelfs zo ver om een pact te sluiten met Hitler. Als de Engelsen de Duitse generaal Rommel niet hadden weten tegen te houden, was het zonder twijfel niet best afgelopen voor de Joodse gemeenschap in het mandaatgebied. De Duitsers en hun Arabische anti-Britse handlangers hebben in Irak in 1941 laten zien wat ze van de aanwezigheid van een bloeiende Joodse gemeenschap in Bagdad vonden. Het is allemaal te vinden op internet als je Farhud intypt.
Al Husseini was in 1939, na de door de Britten met harde hand neergeslagen Palestijnse opstand, uitgeweken naar Irak en zo komen een aantal dingen samen die je kunt vangen onder de term ‘pure Jodenhaat’. Niet alleen in het Engelse mandaatgebied Palestina, maar dus ook in Irak waar een eeuwen- en eeuwenoude Joodse gemeenschap was gehuisvest. Ver voor de komst van de islam in de zevende eeuw.
Relevant om hieraan vast te knopen is dat het verre Irak zich aansloot bij de Arabische landen die de net uitgeroepen Joodse staat in 1948 aanvielen, wat daarna resulteerde in het verdwijnen van de Irakees-Joodse gemeenschap naar Israël en elders. Het was wrang dat later in 1991 de Scud-raketten van Saddam Hoessein uitgerekend neerkwamen in een wijk van Tel Aviv/Ramat Gan met veel Iraakse Joden.
Tot zover de door de brievenschrijver bepleite loskoppeling van de Holocaust en Israël. Die is dus volslagen idioot. Joden die aan de Sjoa wisten te ontsnappen of die zowaar wisten te overleven, zijn onder andere naar Israël getrokken om daar een Joodse staat helpen opbouwen. Om de Sjoa te begrijpen heb je Israël niet strikt nodig. Maar om Israël te begrijpen, kan je niet om de Sjoa heen.
Dan dat idee van vernedering en vermoorden van Palestijnen door Israëlische Joden. Ook hier is sprake van een verrekt kort geheugen. Vergeten zijn de ontelbare aanvallen op de Joodse gemeenschap in opbouw in de Engelse mandaatperiode. Verdrongen zijn kennelijk de oorlogen van 1948, 1967 en 1973 die waren bedoeld om de Joodse staat weg te vagen. Weggezakt in het geheugen zijn blijkbaar de vliegtuigkapingen, de moordpartij op de Israëlische Olympische ploeg in München. Blijkbaar tellen de aanslagen door zelfmoordterroristen tijdens de tweede Intifada niet mee. Aanslagen met messen, vuurwapens, car rammings, het gaat allemaal nog steeds door en wordt beloond door de Palestijnse Autoriteit. De lijst met Palestijnse wandaden is lang.
Het is ronduit bizar wat mensen die sympathiseren met de Palestijnen Israël allemaal aanwrijven. Het is zo idioot zwart-wit. Alsof Joden als slachtoffers van de Sjoa zich nu hebben ontpopt als daders van iets soortgelijks op de Palestijnen. Pas dan is kennelijk de balans hersteld als het om Joden gaat.
Er zijn gelukkig nog steeds columnisten die het doorhebben. Zij prijzen Israël echt niet de hemel in, zoals pro-Palestijnse figuren wel met het Palestijnse verzet doen. Doch ze weigeren mee te doen aan het omturnen van Joden van slachtoffers naar pure daders.
Elma Drayer geeft in haar Volkskrant-column voorbeelden van de welhaast hysterische beschuldigingen aan het adres van Israëli’s in de column van collega-columnist Rinske van de Goor van de Volkskrant. Bij deze huisarts te Utrecht kan het werkelijk niet op. Ze heeft het over “Gazanen, die systematisch worden vermoord, verdreven en doodgehongerd” en Israëlische soldaten “die hele families afslachten”. Daar voegt ze nog aan toe “Het lijkt vaak vol overtuiging” en zo gaat ze nog even door met het demoniseren van Israëlische militairen die Hamas bevechten, waarbij het uitermate complex is om onderscheid te maken tussen strijders en burgers. En geloof me, ook vrouwen en oudere kinderen hebben een rol in de strijd tegen Israël die door Hamas op 7 oktober is gestart. Van de Goor rept ook nog van “ziekenhuizen die bijna allemaal platgebombardeerd” zijn, waarbij “artsen, verpleegkundigen en patiënten zijn vermoord.”
Ook de moeite waard zijn de columns van Maaike van Charante, die heel nauwkeurig en goed gedocumenteerd haar kijk geeft op de wijze waarop Israëlhaters naar de Gaza-oorlog kijken. Daarbij laat ze ook een korte correspondentie zien tussen haar en Asha ten Broeke, Volkskrant-columniste. Die weet ook heel goed hoe ze de Joodse staat moet overladen met kritiek die gespeend is van iedere redelijkheid. Maar wat de Palestijnen in het Syrische Yarmuk door het leger van Assad overkwam, daar had ze nog nooit van gehoord. No Jews, no news, is blijkbaar het motto.
Exemplarisch is het hoofdredactioneel commentaar in NRC van 9 maart. NRC is naar mijn oordeel de meest anti-Israëlische krant van Nederland. Al zijn er meer dagbladen die hun best doen om deze titel in de wacht te slepen.
Ook in dat commentaar worden superlatieven niet geschuwd, dus: Israël trekt zich hoegenaamd niéts (!) aan van het bevel van het ICJ om er alles aan te doen om een genocide tegen te gaan; Israël trekt zich niéts (!) aan van de internationale rechtsorde. Ja ja, zo kan ie wel weer.
Uiteraard gaat het ook over de 30.000 doden in Gaza, het aantal dat voor zoete koek wordt geslikt, waarbij NRC kennelijk meent dat er totaal geen Hamasstrijders sneuvelen in de gevechten met het Israëlische leger. Volgens Israël zijn er zeker 12.000 strijders gedood, maar dat lees je niet in het commentaar. Ergens tussen de één tot twee burgers in verhouding tot strijders vindt de dood. Volgens militaire experts is dat weinig (al is iedere onschuldige dode er één te veel) in een stadsoorlog, waarbij burgers bovendien geen schuilkelders of andere bescherming hebben.
En de Israëlische gegijzelden in Gaza? Daarover geen woord in het hoofdcommentaar van NRC.
