In mijn vorige column viel te lezen dat de geplande aankoop van een nieuwe Hyundai i20 op een teleurstelling uitliep omdat de verwachte korting voor nieuwkomers (oliem chadasjiem) zwaar tegenviel. Om die reden sloot ik de speurtocht naar een nieuwe auto af met de conclusie dat we moesten kiezen voor een kleiner model, de allerkleinste zelfs, vanwege de lagere prijs.
Via via kwamen we echter opeens in contact met Shlomo. Shlomo zelf heb ik nooit gezien want alle contacten gingen telefonisch of via WhatsApp dan wel e-mail. Shlomo is een soort makelaar in tweedehands auto’s. Toen ik hem voor het eerst sprak via de mobiele telefoon, vroeg ik hem om te informeren of hij voor ons een nieuwe Hyundai i20 kon kopen met oliemkorting en of hij dan alle formaliteiten wilde regelen om die korting te kunnen krijgen via de Israëlische belastingdienst. Daartoe was hij bereid à raison van een vrij pittige prijs, hoewel hij gelijk zei dat zijn core business de tweedehandse automarkt was. Vlak nadat ik had ontdekt dat er geen korting te krijgen was op de Hyundai die we op het oog hadden, kwam er een berichtje van hem binnen dat er van de nieuwprijs van de i20 niets afging voor oliem. Hij was dus op hetzelfde fenomeen gestuit.
Vrijwel direct daarna belde hij mij op en begon me te bewerken richting tweedehands auto: veel lagere prijs voor een grotere auto. We gingen overstag want alles was vrijblijvend, verzekerde hij mij, totdat we “ja” zouden zeggen tegen de deal. Een paar dagen later belde hij opnieuw, want hij had een Hyundai i20 gevonden voor zo’n veertig procent van de nieuwprijs. De auto was wel circa zes jaar oud en had al vrij veel kilometers op de teller staan (ruim 80.000). Het enige wat nog moest gebeuren was het overspuiten van de bumpers want die zagen er niet goed meer uit. Dat kostte hooguit een paar honderd sjekel. Dan moet er wat van de vraagprijs af, zei ik resoluut. Shlomo zou daar bij de eigenaar op aandringen. Het lukte zowaar. De auto kregen we nog niet te zien, we konden wel meekijken via foto’s die hij toestuurde. Op de rechterzijkant van de auto zag ik een kleine buts, maar Shlomo bezwoer me dat dat niks voorstelde. Althans in Israël niet, want veel auto’s hier lopen krassen of erger op in het drukke verkeer waarbij iedereen zijn of haar best doet als eerste in ieder gaatje te duiken. Dat is nog tot daaraan toe; het wordt een probleem wanneer twee automobilisten op hetzelfde moment datzelfde idee hebben.
Ander onderhandelingspunt was de garantie: Shlomo kon een half jaar regelen; hij had eerder echter een jaar beloofd. Dat gold alleen voor nieuwere auto’s, zei hij nu. Eigenlijk wilden we veel minder kilometers op de teller, maar zó’n tweedehands Hyundai had Shlomo nog niet ontdekt.
De volgende stap, zei Shlomo, was de autokeuring. Hij zou dat allemaal regelen. Wie betaalt dat, vroeg ik. Dat was geheel voor zijn rekening, aldus Shlomo. Niet onredelijk, want Shlomo was niet heel goedkoop, maar hij deed er inderdaad van alles voor. Met enige spanning wachtten we op zijn volgende telefoontje. Dat kwam heel snel, nog net voor Rosj Hasjana. De uitslag van de keuring zag er goed uit, zei een opgeruimde Shlomo. Alleen moest er iets gebeuren aan de handrem, want die was niet ‘strak’ meer. Hij zou dat voor zijn rekening nemen. Dus was het “Ja”? Dan kon hij alles nog afronden voor het nieuwe jaar.
Dat ging ons te snel. Mijn vrouw wantrouwde zijn grote haast en ik wilde eerst het keuringsrapport zien. Geen probleem, dat zou hij toesturen (toch idioot dat ik erom moest vragen). Het waren geen scans die hij stuurde, maar foto’s gemaakt met zijn mobiel, en een klein stukje van de twee bladzijden van het rapport was weggevallen. Toen zat ik met een probleem, want de Google vertaler liet me in de steek. Ook de Israëli’s om ons heen konden ons niet helpen. Ze konden de uitslagen uiteraard wel lézen, maar wisten niet hoe ze die moesten interpreteren. Wél werd er gezegd dat die keuringen altijd heel streng zijn, want de garages die dat soort werk doen, geven vaak ook de garantie en willen zich daarom alvast indekken tegen al te grote aanspraken. Kennelijk heb je in Israël geen min of meer onafhankelijke ANWB die los van garages keuringen doet.
Tegen Shlomo zeiden we dat we meer tijd nodig hadden. Dat kon, maar mogelijk was een andere koper ons dan voor. Hij zou vrijblijvend een kleine aanbetaling doen om de verkoper te lijmen, maar daar stonden wij buiten, zo maakten we hem duidelijk.
Gelukkig schoot me te binnen dat we in Nederland een Israëlische kennis hebben die wel wat af weet van autotechniek. Hij reageerde heel snel en belde ons nadat hij via zijn vrouw (ik had alleen haar mailadres) onze e-mail had gezien. Hij was heel duidelijk: ik zou het niet doen. Yaar (niet zijn echte naam) somde op wat hij uit de test haalde. Dat loog er niet om. Dat de handrem niet strak meer was, dat stond erin, maar dat was het minste. De auto lekte wat olie, de motor maakte erg veel lawaai – zelfs voor een zes jaar oude auto –, mogelijk zou de automatische transmissie het vrij snel begeven, en het zag er naar uit dat de auto ooit een frontale botsing had gehad.
We wisten genoeg en waren Yaar heel dankbaar dat hij ons had behoed voor de aankoop van deze foute auto. Onze Israëlische kennissen zeiden dat autokeuringen meestal dit soort uitslagen te zien geven en dat je die niet zo serieus moet nemen. Als iedereen dat deed, zou er geen tweedehands auto’s meer worden gekocht. Cultuurverschil?
Shlomo hebben we beleefd afgewimpeld. Het kan waar zijn dat de autokeuringen hier bizar streng zijn omdat garages zich louter willen indekken, maar we namen het Shlomo uiterst kwalijk dat hij de resultaten niet met ons had besproken (‘gedeeld’ heet dat tegenwoordig). Shlomo begreep het niet helemaal, maar legde zich er bij neer. Ik heb hem nog laten weten dat hij geen contact meer hoefde op te nemen, we waren klaar met hem. Niet lang daarna kwam er een nieuwe aanbieding van hem binnen: opnieuw een Hyundai i20, ongeveer dezelfde leeftijd, veel minder kilometers (zelfs verdacht weinig) en ook nog goedkoper. Het testrapport had hij al toegevoegd: veel minder kruizen, veel meer vinkjes, minder commentaar erbij. Dat zag er dus op het eerste gezicht best aardig uit. Maar we hadden inmiddels definitief gekozen voor een nieuwe auto. Dan maar wat kleiner, voor ons tweeën groot genoeg. We hadden getest dat de kinderwagen voor onze kleinzoon er met wat passen en meten nét in kon. De zeven jaar garantie van KIA (drie jaar volledig en vier jaar verlengde beperkte garantie) was een pluspunt. We hadden nog wel op zoek kunnen gaan naar een betrouwbare garage of een lease- en/of autoverhuurbedrijf dat auto’s verkoopt, maar voor ons was één uitstapje op de tweedehandsmarkt mooi geweest.
Onlangs ben ik met één van onze Israëlische schoonzoons naar KIA geweest in Ra’anana. Tot mijn verbazing kregen we daar toch oliemkorting. Geen vijftig procent maar twintig procent. Dat is meegenomen na de eerdere tegenvallende Hyundai-ervaring. Het wachten is nu op aflevering en vóóral op goedkeuring door de Israëlische belastingdienst van de berekening van de oliemkorting. Het kan dus nog anders uitpakken … Maar het is zeker dat we binnenkort verzekerd zijn van ons eigen gemotoriseerd vervoer. Weer een flinke stap naar verdere zelfstandigheid in ons Israëlische bestaan.
