Deze keer was er geen luchtalarm in onze woonplaats Ra’anana. Anders dan in mei 2021, toen we een paar maal, ook midden in de nacht, onze beveiligde kamer (de mamad) moesten opzoeken vanwege de raketten uit Gaza. Voor de bewoners van het gebied rond het vijandige Gaza was het weer een rotweek. Dat geldt wat mij betreft ook voor die (!) Gazanen die niets liever willen dan een normaal bestaan leiden zonder vijandelijkheden.
Er zijn wel degelijk Palestijnen in Gaza die net als hun Israëlische buren in vrede met elkaar willen leven. In Haaretz stond een opiniestuk van een Israëlische vrouw die tegen het bombarderen van Gaza is en vredespartners aan de andere kant heeft gevonden. In haar relaas heeft ze het over een Gazaan die door Hamas werd gevangengezet omdat hij contact onderhield met ‘de zionistische vijand’. Deze Palestijn is inmiddels vertrokken uit Gaza en woont nu in Egypte. Van daaruit doet hij nog steeds zijn vredeswerk, maar dat lijkt me toch een stuk minder effectief dan van binnenuit. Het kan zijn dat de Israëlische vrouw door sommigen met de nek wordt aangekeken omdat zij tegen militair ingrijpen in Gaza is, maar zíj kan gewoon in Israël blijven wonen en haar standpunt uiten in de krant. Zonder vrees om te worden opgesloten.
De afgelopen minioorlog tussen de Palestijnse Islamitische Jihad (PIJ) en Israël begon met de dood van een belangrijke strijder – zeg maar gerust terrorist – van de PIJ die in hongerstaking was gegaan. Dat deed hij in het verleden vaker. Deze keer hield hij het bijna drie maanden vol en overleed eraan. Volgens Israël weigerde hij medische hulp; de Palestijnse versie komt erop neer dat hem hulp werd geweigerd. Daar zou ik ook boos over worden als het klopt, maar ik denk niet dat Israël enig belang had bij zijn hongerdood in een Israëlische gevangenis. Zulke gevangenen zijn dood gevaarlijker dan levend vanwege de martelaarsstatus.
Vervolgens begonnen de schermutselingen van Gazaanse kant. Eerst met kleine beschietingen, maar het mondde al snel uit in het afschieten van iets meer dan honderd raketten op Israël. Business as usual, maar normaal is zoiets natuurlijk allerminst. Zoals gebruikelijk sloeg Israël terug. In dit deel van de wereld is het not done of zelfs levensgevaarlijk om geen lik op stuk te geven. Dan kom je zwak over en dan is het einde zoek.
De Egyptenaren sloegen aan het bemiddelen en er werd een staakt-het-vuren bereikt. Daarna werd het stil, totdat Israël de wapenstilstand doorbrak en drie hoge militaire leiders ombracht. Plus enkele burgers om hen heen, onder wie vrouwen en kinderen. Dat opsporen (hoe doen ze dat toch?) en gericht ombrengen van deze drie was Israël al langer van plan.
Zoals viel te verwachten brak vervolgens de hel los en vuurde de PIJ in de loop van enkele dagen meer dan duizend raketten af op Israël, waarvan een flink deel binnen Gaza zelf terechtkwam. Ook het zuiden van Tel Aviv werd bereikt. De Israëli’s reageerden voorspelbaar, met precisiebombardementen op doelen van de PIJ, zoals lanceerplaatsen, wapenopslagplekken en dergelijke. Voorts waren er weer gerichte aanvallen op leiders van de PIJ. Er werden er nog twee of drie omgebracht.
De hamvraag was of Hamas afzijdig zou blijven of zich toch in de strijd zou mengen. Daar hadden ze deze keer kennelijk geen belang bij, dus ze lieten de PIJ de kooltjes uit het vuur halen. Niettemin is Hamas er naar mijn idee wel degelijk op aanspreekbaar, want zij en alleen zij voeren het centrale gezag uit in Gaza. Maar het is wel de Arabische versie van centraal gezag, niet de Westerse of Israëlische.
Op Facebook zag ik een vraag langskomen: hoeveel hoge leiders heeft de PIJ eigenlijk? Het klinkt onnozel, doch in de kern is het een terechte vraag. Hoeveel van die leiders heeft Israël nog te gaan? En is dat effectief? Anderzijds waren Israëlische terreurslachtoffers opgelucht, omdat degenen die hun familie had gedood bij aanslagen ‘hun straf’ uiteindelijk niet waren ontlopen.
Egypte slaagde er opnieuw in om met succes te bemiddelen, zodat zaterdagavond om tien uur aan beide kanten de wapens zouden zwijgen. Natuurlijk moest de PIJ vlak voor het ingaan van het bestand nog even losbranden, wat Israël op zijn beurt niet over zijn kant liet gaan. Ook ná tienen klonk het luchtalarm opnieuw rond Gaza. Zo gaat dat altijd. Ik hoorde iemand zeggen dat ze daar geen klok kunnen kijken. Leuk bedacht, maar het is mijns inziens gewoon pesterij. Zondagavond werd er weer een raket afgevuurd, doch de Hamas of de PIJ haastte zich om te zeggen dat het om een vergissing ging. Desondanks volgde er een Israëlische tegenreactie, las ik.
De demonstraties op zaterdagavond tegen de constitutionele omwentelingen werden afgelast vanwege het raketgevaar (het concert van Aviv Geffen in Park Hayarkon, Tel Aviv ging wel door). Niettemin kwamen er demonstranten opdagen. In Haifa, ver buiten het bereik van het vuur van de PIJ, en ook in Tel Aviv. Sommigen demonstreerden in de eerste plaats tegen de strijd in en rond Gaza, wat niets te maken heeft met de juridische hervormingen.
Netanjahoe noemde de militaire campagne geslaagd. Voor hem heeft het zeker veel opgeleverd: eventjes geen aandacht voor de constitutionele omwentelingen, zijn populariteit is gestegen ten koste van zijn opponent Gantz; aan zijn extreemrechtse coalitiegenoten en kiezers heeft hij laten zien dat hij hard kan ingrijpen. Toch, zo blijkt uit de recente peiling blijft zijn coalitie op fors verlies staan (circa 55 zetels en geen 64 meer).
Sinds het vertrek van Israël uit Gaza in 2005 zijn er zo’n vijftien militaire acties geweest om de raketten tot zwijgen te brengen. Wat hebben die opgeleverd behalve veel doden, gewonden en schade? Vanuit Gaza blijven de raketten komen. Bedenk wel dat Israël het vertrek uit Gaza zag als een gebaar van goodwill. De kassen van de kolonisten om groenten te verbouwen bleven staan en er was geld beschikbaar gekomen om het gebied te gaan ontwikkelen. De kassen werden echter stuk geslagen en na enige tijd kwam Hamas na een bloedige strijd met Fatah aan de macht. Pas daarna begon de afsluiting (zij het niet voor consumptiegoederen en dergelijke) van Gaza. Niet eerder!
Het geheugen van veel mensen is poreus als het om Israël gaat. Velen lopen bijvoorbeeld te hoop tegen wat in antizionistische kringen wordt genoemd ‘de Apartheidsmuur’. Deze veiligheidsbarrière, grotendeels een hekwerk, kwam er pas na talloze aanslagen op Israëli’s. Daarvóór kon je gewoon heen en weer reizen naar Palestijns gebied.
De crux van het Palestijns-Israëlisch conflict is dat men van Palestijnse zijde vindt dat Joden geen eigen staat mogen hebben. De Joodse aanwezigheid in dit gebied in vroeger tijden wordt domweg ontkend. Oké, het is erg lang geleden, maar er zijn sinds de verdrijving door de Romeinen altijd Joden teruggekeerd naar de geboortegrond van het Joodse volk. Joden zijn hun land van oorsprong aantoonbaar nooit vergeten en hebben de aanspraak daarop nimmer opgegeven. En ze hebben daarvoor internationaal erkenning gekregen vanaf San Remo. Ondertussen gaan ook steeds meer Arabische landen over tot erkenning.
Volgens de Palestijnse opvatting was er geen Joodse Tempel. Er is geen Joods volk, er is slechts een Joodse religie. Joden in Israël zijn Westerse kolonialen, zo vinden zij. Ze moeten terug naar Europa, waar ze vandaan komen, heet het. Dat de Joden uit Arabische landen en Iran en masse zijn vertrokken naar Israël of elders past even niet in dit narratief.
Er is veel kritiek mogelijk op Israël. Dat Israël talloze malen heeft gepoogd tot een serieus vergelijk te komen met de omgeving wordt echter te gemakkelijk genegeerd.
Het is om moedeloos van te worden. Maar waar ik nog veel triester van wordt, is dat steeds meer gelovige en nationalistische Joodse Israëli’s afglijden naar the winner takes it all-mentaliteit. Ze vertonen hetzelfde soort ontkenningsgedrag als de buren. Dit hele land is ons door de Allerhoogste beloofd, zo luidt het credo. Dus hebben anderen maar te wijken, al hebben die totaal geen boodschap aan wat de Allerhoogste aan Zijn door Hem (of Haar) uitverkoren volk heeft beloofd. Zulke extremistische Joden zijn vergeten dat de God van de Joden een universele God is. Geen godheid van en voor de Joodse stam alleen.
