Eén van de eerste keuzes die je moet maken wanneer je aankomt als nieuwe immigrant (olee chadasj), is welk ziekenfonds je wilt nemen. Er zijn in Israël vier fondsen die de basiszorg verlenen. Op advies van onze jongste dochter, die onze kwartiermaakster is, kozen we voor Maccabi (niet de grootste, maar wel heel flexibel). Je kunt ook nog kiezen voor een extra pakket bovenop de basale zorg. In het geval van Maccabi heet dat Maccabi sjeli (mijn Maccabi). Dat hebben we maar gedaan want we zijn de jongste niet meer en ouderdom komt helaas met gebreken. In ieder geval met medicatie en de nodige kosten. De kosten van Maccabi sjeli vielen overigens mee. Ziektekostenverzekeringen in Nederland zijn een stuk duurder.
Met het papiertje dat we hadden gekregen in de hand, togen we naar het gezondheidscentrum van Maccabi. Dat bevindt zich pal in het centrum van Herzliya. Niet te missen. Ieder ziekenfonds heeft zijn eigen centra waar het hele basispakket wordt geboden. Wij moesten ons eerst nog inschrijven want het papier dat je krijgt uitgereikt bij binnenkomst op Ben Goerion, is niet voldoende. Het ging razendsnel en klantvriendelijk. We kregen advies over de huisarts die we het beste konden nemen. De mevrouw van de inschrijfbalie raadde dokter Klein aan. Hij was jong, gedegen en sprak goed Engels, zei ze. Wat wil je nog meer? Maccabi is een modern ziekenfonds, wellicht is ziektekostenverzekeraar een beter woord. Nederlandse ziektekostenverzekeraars zijn echter alleen verzekeringsmaatschappijen, ze leveren zelf geen zorg, terwijl heel vroeger Nederlandse ziekenfondsen wel hun eigen artsen in dienst hadden. Mijn vrouw weet daarover mee te praten, want in Den Haag, waar ze is opgegroeid, had je vroeger nog AZIVO, met eigen apotheken en noem maar op. Maccabi is dus modern, zoals gezegd, en dat merk je aan hun website. Daar kun je je eigen account aanmaken en dan vind je daarop van alles terug. Je kunt voorts mailen met je huisarts voor een herhalingsrecept, want in Israël vinden ze het onzin dat je daarvoor speciaal langs moet komen. Bij onze Nederlandse huisarts was een telefoontje voor een herhalingsrecept inmiddels vaak ook voldoende. Testuitslagen zijn eveneens te vinden in je eigen account van Maccabi en je krijgt een berichtje per sms als ze binnen zijn.
Omdat we enige vaste medicatie nodig hadden en omdat we even wilden kennismaken met onze nieuw huisarts, maakte ik een afspraak met de assistente van dokter Klein. Ze sprak wel Engels maar vond Hebreeuws toch makkelijker, dus ik was blij dat ik geen enkele moeite heb met uren en dagen van de week, zodat ik de afspraak goed kon noteren. Bovendien kwam er een dag van tevoren nog een sms’je binnen. Zoiets had ze geloof ik ook gezegd, maar dat begreep ik niet goed. De tekst was eenvoudig te ontcijferen en ik weet nu ook het woord voor ‘annuleren’ (lebitoel), want als je dat wilde, moest je een telefoonnummer bellen.
Keurig op tijd zaten we, met nog enkele wachtenden, in de wachtkamer van de dokter. Ons pasje van Maccabi was door de assistente door een apparaat gehaald, zoals met alle passen en creditcards in Israël standaard gebeurt. Net toen we bijna aan de beurt waren, kwam een mevrouw met kinderwagen binnen. Die ging voor, want dat is de regel hier. Gelukkig was ze snel weer weg en toen was het onze beurt.
Dat hebben we geweten. Het was niet een korte, snelle kennismaking en een receptje, we zaten ongeveer anderhalf uur bij dokter Klein. We waren de laatsten, dus hij had én nam alle tijd voor ons. Hij wilde van alles weten over familie en ziektes. Zou dat een Joods trekje zijn? Zeg mij welke ziektes je ouders en opa’s en oma’s hebben gehad, en ik zal zeggen wat jij kunt verwachten. Zoiets. Nou weet ik amper iets van mijn opa en oma af, van beide kanten, dus ik was gauw klaar met mijn verhaal, maar voor dokter Klein was er nog genoeg te vragen over mijn eigen ziektegeschiedenis. Niet dat die erg uitgebreid is, maar alles werd nageplozen. Mijn vrouw onderging hetzelfde lot. Hij verwachtte van haar nota bene zwart-op-wit de uitslag van het bevolkingsonderzoek naar borstkanker dat ze vlak voor ons vertrek had gehad. De mededeling dat de uitslag goed was, bevredigde hem niet. Maar de brief is in het Nederlands, zei ze nog. Niets mee te maken, hij wilde graag een kopie zien. Zou dat te maken hebben met zich kunnen indekken, dacht ik? Een Amerikaans trekje van de Israëlische gezondheidszorg? We hadden aan onze Israëlische schoonzoons al gemerkt dat die van een arts meer verwachten dan een geruststellend praatje, ze willen medicijnen of een doorverwijzing naar de specialist, want met minder laten ze zich niet de deur uitsturen.
Over de bloeddruk was de dokter niet erg tevreden, dus we kregen de opdracht om een bloeddrukmeter aan te schaffen (via Maccabi, een koopje) en flink wat metingen thuis te doen. Ook moesten we een bloed- en urinetest ondergaan, hij wilde van alles uitgezocht hebben.
Thuis hebben we regelmatig onze bloeddruk gemeten en die was inderdaad veel lager dan in de spreekkamer. Omdat mijn pols traag is (mijn vader had dat ook, een sporthart, al hebben mijn vader en ik beiden weinig aan sport gedaan), moest ik ook nog een ECG laten maken. Toen ik me meldde bij de receptie, kreeg ik te horen dat ik daarvoor eerst een afspraak moest maken. “Maar de dokter zei dat ik het direct kon laten doen,” protesteerde ik. En dat hielp, de aardige assistente liep met me mee en droeg me over aan de ECG-eenheid. Tot mijn verbazing kon ik op de uitslag wachten en kreeg ik direct te horen dat het okay was, al had ik wel een langzame hartslag. Geen ontwijkende opmerkingen in de trant van “de dokter zal u de uitslag meedelen” of iets dergelijks, nee, boter bij de vis. Ook de uitslagen van de bloed- en urineonderzoeken waren gewoon te zien in onze file op de website. Eén uitslag was rood, en prompt werden we gebeld door de assistente van de huisarts dat hij ons wilde spreken. “Not urgent,” zei ze nog, maar het kwaad was al geschied, want we waren toch een beetje ongerust. Er bleek nauwelijks iets aan de hand te zijn, het was allemaal okay. Alleen moesten we wat vitamines gaan slikken (D onder andere, ondanks de uitbundige zon hier).
Tot nog toe hebben we alleen maar betrokken hulpverleners en assistentes meegemaakt, en snelle hulpverlening. Alleen het bezoek aan de oogarts was een drama met twee uur vertraging waarover iedereen in de wachtkamer mopperde.
Het meest is me bijgebleven dat de assistente die mij naar de ECG-afdeling bracht, na afloop, toen ik klaar was en langs haar heen liep, wilde weten of het helemaal okay was met mijn hart. Ik heb haar uitdrukkelijk bedankt voor die nieuwsgierigheid die je voor hetzelfde geld betrokkenheid kunt noemen.
