Toen we in maart 2016 uit Nederland vertrokken, besloten we al het witgoed achter te laten en in Israël nieuwe spullen aan te schaffen. De Nederlandse koelkast zou hier hoe dan ook niet voldoen, want die was veel te klein. Een droger leek ons niet echt nodig en aan wasmachines geen gebrek hier.
De LG koelkast die we kochten, is tweemaal zo groot. Het vriesdeel heeft wat minder inhoud dan de aparte vriezer die we bezaten. We gingen er van uit dat de kwaliteit van het witgoed hier vergelijkbaar zou zijn met de West-Europese standaard. Mooi niet. Onze vorige wasmachine deed het iets meer dan een jaar. In een eerdere column heb ik uitgebreid uit de doeken gedaan hoe onze Bosch ratelend aan zijn einde kwam, nét nadat het garantiejaar was verlopen. In Israël krijg je op de meeste apparaten slechts één jaar garantie. Anders dan in de EU waar twee jaar gebruikelijk is.
Daarna hebben we een AEG gekocht. Weer bij een internetleverancier, zij het een andere. Opnieuw een Pools fabricaat, zo bleek na installatie. En dat blijkt toch echt een recept te zijn voor slechte kwaliteit (of hebben we toevallig pech?). Dat doen we de volgende keer anders. Deze AEG deed het nog geen twee jaar. Het apparaat begon op een ochtend vlak voor Jom Kipoer (Grote Verzoendag), toen we rustig zaten te ontbijten en het ding al aan het werk hadden gezet, opeens een geweldig kabaal te maken. Ik rende naar het rommelhok (machsan, zeggen ze hier), waar dat ding tot dan toe naar tevredenheid had staan draaien, om te constateren dat ie halverwege het hok was gekomen na blijkbaar enig gestuiter over de vloer vergezeld van een hoop gebons. Gelukkig sloeg hij af, zodat ik het apparaat niet hoefde te temmen alsof het om een wild dier ging. Dat was me vast niet goed afgegaan, ik ben geen toreador.
Wijs geworden na onze eerste aanschaf namen we voor de in Polen gemaakte AEG extra garantie. We betaalden 600 sjekel (ongeveer 150 euro) en kregen daarvoor maar liefst vier jaar extra garantie, bovenop het eerste garantiejaar. Er kwam zelfs nog een half jaar extra bij als aanbieding.
Het garantiebewijs had ik keurig bewaard en daarop stond een telefoonnummer. Toen ik belde, kreeg ik een lijstje met doorkiesnummers te horen. Niet helemaal verstaanbaar voor mij, dus gokte ik maar wat. Mis. Na vriendelijk doorverbonden te zijn, kreeg ik een meneer aan de lijn die Engels sprak. Vanwege de Joodse feestdagen kon hij niet direct een monteur sturen. Het werd pas een week later, mede omdat ze de zondag voor Soekot (Loofhuttenfeest) al gesloten waren. Meestal zijn bedrijven dan een hálve dag open, zoals op vrijdag, de dag voorafgaand aan sjabbat. Die begint vrijdagavond als de zon ondergaat, dus stopt men meestal tussen één tot twee uur ’s middags.
Op donderdag verscheen de monteur netjes op tijd. Zijn komst werd voorafgegaan door een geautomatiseerde telefonische mededeling dat hij in aantocht was. Die moet je bevestigen, anders wordt verondersteld dat je er ondanks de afspraak niet bent. Misschien dat ze voor alle zekerheid nog bellen als je niet bevestigt.
De nog jonge, magere en kleine monteur sprak geen woord Engels. In mijn beste Hebreeuws legde ik uit dat de machine veel lawaai was gaan maken en dat ie ermee ophield na enig gebonk en gedans. Tegenwoordig zijn wasmachines voorzien van allerlei elektronica, zodat de monteur op zoek ging naar een elektronische foutmelding. Die had ie snel te pakken door in hoog tempo op allerlei knopjes te drukken. Ik was uiteraard nieuwsgierig naar de code. Die liet hij even zien. Te snel voor mijn begrip. Ik had vooraf al volop gezocht naar foutcodes van AEG-wasmachines, doch de code die hij toonde, had ik niet op internet ontdekt. Hij vertelde van alles, waar ik bijna niets van begreep. Ik hoorde iets over een motor (manoa) en ook kwam het werkwoord bellen (lehitkasjeer) voorbij. Maar zouden zij míj bellen of moest ik hén bellen? Voordat we het wisten was de monteur verdwenen, ons achterlatend met een soort van open eind. De motor? Vanwege de dansende machine dacht ik eerder aan een kapotte schokbreker of zoiets.
Toen ik na een uurtje contact opnam met het servicenummer, meldde het bandje dat ze potdicht waren. Het bedrijf is niet alleen een héle dag voor een feestdag dicht, ze sluiten ook al halverwege de dag op de werkdagen van feesten, zoals Soekot en Pesach, die zeven dagen duren. Dus niet alleen de eerste en de zevende dag van een feest vrij, ook tussendoor op halve kracht. Dat komt vrij veel voor, daarom waren we niet eens verbaasd.
Na het weekend probeerden we maar weer eens te bellen. Dat was een oefening in doorzettingsvermogen en geduld. Het duurde gauw ruim een kwartier per keer voordat het léék of er werd opgenomen, alleen werd de lijn dan direct verbroken. Nadat we na enige malen bellen en afgebroken worden eindelijk iemand te pakken hadden, bleek dat die alleen Hebreeuws sprak. Ze zou er een Engels sprekende collega bijhalen en die kwam niet, ontdekten we na weer een kwartier. Toen we erin slaagden opnieuw iemand aan de lijn te krijgen, heb ik het maar in het Hebreeuws geprobeerd. Dat lukte eigenlijk heel aardig. Het ging inderdaad om de motor en die zou worden vervangen. We zouden dezelfde dag of uiterlijk de volgende dag worden gebeld.
Een uur later kwam het telefoontje. Natuurlijk werden we uitgerekend gebeld op het moment dat we in de auto zaten op weg naar onze kleinkinderen om op te passen. Handsfree bellen is gelukkig geen probleem in onze auto. Het was een bandje met een datumvoorstel en het verzoek om te bevestigen of te annuleren. We hebben maar bevestigd, hoewel het allemaal zó snel ging dat we niet konden checken of we wel konden op het genoemde tijdstip. Terwijl mijn vrouw naar de gan (crèche) was om onze kleinzoon op te halen, verscheen er een bericht op mijn telefoon met de datum die was genoemd. Er zat een link bij en ik kreeg de keus tussen bevestigen, annuleren of veranderen. De keus was niet moeilijk: opnieuw bevestigd, omdat we inmiddels hadden ontdekt dat we konden op de zondag dat ze zouden komen.
Het was dezelfde monteur. Hij had een nieuwe motor bij zich. Helaas, Murphy’s Law had inmiddels zijn intrede gedaan. De elektrische aansluiting van de motor paste niet bij onze machine. De monteur beloofde dat hij zou aandringen op spoed voor de volgende afspraak. De volgende dag kwam er weer een automatische telefoonafspraak binnen. Helaas pas een afspraak over enkele dagen, niks spoed, plus dat we dan echt niet konden. Gebeld voor een éérdere afspraak en dat lukte zowaar. Al moest ik daarvoor een andere afspraak verschuiven.
De monteur zou ergens tussen 8 en 13 uur komen op vrijdagochtend. Hij kwam rond 11. Het was een andere monteur. Hij droeg een baseballpet achterstevoren, kuste de mezoeza (deurkokertje met religieuze tekst erin) en gaf me een hand bij binnenkomst. Meestal geven ze geen hand en de mezoeza kussen gebeurt ook niet snel door bezorgers van een apparaat of monteurs. Ook hij sprak geen Engels. Hij was een totaal ander figuur dan de vorige. Erg ongeduldig, hij zat flink te foeteren over het apparaat en maakte nogal wat kabaal met het gereedschap bij zijn werkzaamheden (achteraf bleek nog dat er een schroefje van een afdekplaat was verdwenen). Op een gegeven moment begon hij te bellen met een collega, want hij kwam er duidelijk niet uit. Hij vroeg ons vervolgens zowaar om een föhn om iets op te warmen binnenin de machine. We kregen steeds meer het idee dat hij er de brui aan zou geven. Inderdaad, even later kapte hij ermee en gaf aan dat er een senior-monteur aan te pas moest komen. We hebben nog snel onze schoonzoon in Netanja gebeld om hem te laten praten met de niet succesvolle monteur en hij bevestigde wat ik al ongeveer had begrepen.
Dat wordt dus een nieuwe afspraak. De vierde. Helaas waren ze al vertrokken toen onze schoonzoon voor ons belde. De wasmachine laat ons nu al maand in de steek. Het servicebedrijf schiet ook niet op, wat mede komt door alle Joodse feestdagen aan het eind van de zomer. Gelukkig kunnen we onze wasjes draaien bij onze dochters. Ach, het is eigenlijk peanuts. Het geeft ongemak en duurt lang, wat irritant is. Doch er zijn veel ergere dingen.
