In het voorjaar van 2016 emigreerden we naar Israël. Alija dus, op zijn Joods gezegd. We wonen hier nu ruim zeven jaar. Natuurlijk wisten we dat je als Jood hier niet op de meest veilige plek op aarde verblijft, gezien de bloeddorstige regio. Ook voordat we ons in Israël vestigden, hebben we tijdens een vakantie hier moeten schuilen voor de raketten van Hamas. We wisten dus heel goed wat ons te wachten stond. Maar wat er nu in zuid-Israël is gebeurd, is van totaal andere orde.
Israël is in diepe shock over de vele, vele onschuldige doden die zijn gevallen en de onmenselijke manier waarop ze zijn gedood door de van haat bezeten terroristen van Hamas. De zorgen en angst over het lot van de gekidnapten is immens. Maar dit soort afschuwelijke Palestijnse wraakuitingen zijn niet helemaal nieuw. Bij de bloedige terreuraanval van Palestijnen op de Israëlische Olympische ploeg in München bijvoorbeeld zijn de terroristen ook overgegaan tot weerzinwekkende sadistische martelingen van hun gegijzelden.
Wat Israëli’s evenwel nog het meest heeft geraakt, is het akelige gevoel van onveiligheid en kwetsbaarheid doordat de inwoners van het gebied niet werden beschermd door het leger, en de terroristen en daarna plunderaars urenlang hun gang konden gaan op Israëlisch grondgebied.
Het is onvoorstelbaar dat degenen die pro-Palestijns zijn over de gruweldaden van Hamas heenstappen om Israël en alleen Israël aan te klagen. Ik zou het normaler hebben gevonden als er fel tegen de wandaden van Hamas was geprotesteerd om vervolgens samen met sympathisanten van Israël op te trekken voor een vergelijk tussen Palestijnen en Israëli’s. Dat vergelijk heet de twee-statenoplossing en die is nog steeds mogelijk – mits de wil daartoe er is.
In Israël hoor ik hier en daar de roep om wraak en vergelding, maar het verzet daartegen is er ook. Dit is toch echt een beschaafd land. Hier staat niemand te juichen of snoepjes uit te delen vanwege Gazanen die de dood vinden door de bombardementen op Hamasdoelen. Wat mij betreft is iedere onschuldige Gazaan, jong of oud, man of vrouw, die omkomt er één te veel.
Echter, de advocaten van de Palestijnse zaak roepen niet voor niets “From the river to the sea, Palestine will be free”, dus in hun optiek is er geen enkel bestaansrecht voor de Joodse staat. Helaas zijn er aan Joodse kant ook tal van figuren die het héle land opeisen voor Joden en die de walgelijke wraakacties (zij het vaak na aanslagen) van fanatieke kolonisten tegen Palestijnen goedkeuren. Zij verwijten mensen zoals ik naïviteit, maar daar is geen sprake van. Hoewel ik voorstander ben van het delen van het land, is dat op dit moment beslist niet opportuun. Al zie ik heus wel in dat de voortdurende bezetting een voortwoekerend kwaad is. Echter, de Westelijke Jordaanoever (Judea en Samaria) nú loslaten, is het begin van het einde voor Israël.
De één-staatoplossing is beslist niet de oplossing voor dit eeuwige conflict. De Joden die dat bepleiten, laten het zionisme los dat streeft naar een Joodse én democratische staat. En de Palestijnen plus hun aanhangers die alles opeisen, zijn blind voor de Joodse geschiedenis en de gerechtvaardigde claim van het Joodse volk op (desnoods een deel van) het land.
Wij zijn niet uit Nederland vertrokken vanwege het toegenomen antisemitisme of de sterk aanwezige afkeer van Israël, de enige Joodse staat in de wereld. We wilden ons bij onze jongste dochter voegen en een pensionado-bestaan leiden in een mediterraan land. Als zionistische Jood is Israël dan een vanzelfsprekender plek dan Spanje, Portugal, Italië of Griekenland. Hier kun je je als Jood meer thuis voelen dan in Nederland. Hoewel Nederland voor Joden nog steeds een acceptabele plek is om te wonen, het is al lang geen walhalla meer. Herinneringen aan de tijd dat Nederland te weinig verzet kon bieden tegen de nazi’s die het bij uitstek op de Joden had voorzien, komen naar boven. Godzijdank zijn er nog steeds veel Nederlanders, inclusief diverse moslims, die Joden én Israël nog steeds niet afvallen. Het gros (vooral moslims, sterk linkse types of complotaanhangers) geeft echter steeds meer af op het Joodse land, dat in hun ogen geen goed meer kan doen. Of altijd al niet deugde.
We kregen tal van steunbetuigingen van vrienden, vooral Joodse maar net zo goed niet-Joodse. Er zijn ook mensen bij die ons een concrete uitwijkplaats bieden in Nederland, zoals hun vakantiehuisje of extra kamer in hun huis. Dat is lief, maar we zien momenteel geen reden om het land te verlaten. Ook onze dochters riepen in koor dat het verstandig was om even weg te gaan. Maar dan zouden we twee dochters die hier wonen ‘aan hun lot overlaten’ en dat willen we niet. Op advies van onze dochter in Spanje hebben we wel voorbereidingen getroffen voor een al dan niet overhaast vertrek. Dus de onderhoudsbeurt en periodieke keuring van de auto hebben we wat vervroegd en er zijn nog wat van die dingen die we inmiddels hebben geregeld.
Ons hondje Nola willen we uiteraard meenemen en daarom zijn we naar de dierenarts geweest voor een bloedtest (niet goedkoop) zodat ze Europa mag worden ingevoerd als blijkt dat ze geen hondsdolheid heeft. De wachttijd na een goede uitslag is echter drie maanden (de VS laten de hond haast direct toe), maar het schijnt dat in oorlogssituaties die eis wordt versoepeld.
Het kan zijn dat we echt moeten wegwezen als Hezbollah in Libanon (met op de achtergrond Iran) hun vriendjes van Hamas te hulp schiet. Dan wordt het hier een hel op aarde ben ik bang. De vernietigingskracht van de preciezere raketten van Hezbollah is beduidend groter dan die van Hamas en ze schijnen het hele land te kunnen bestrijken. Om die reden heeft de Amerikaanse president Biden de landen in de regio gewaarschuwd: meng je niet in het conflict, of, zoals hij het in één woord zei “Don’t”. Om zijn woorden kracht bij te zetten, liggen er inmiddels twee Amerikaanse vliegdekschepen op wacht voor de kust. Plus dat de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Blinken (Joods, zoals hij aangaf tijdens de persconferentie met Netanjahoe) zich een ongeluk bemiddelt in de regio.
Netanjahoe stak bleek af bij Blinken tijdens die eerdere persconferentie. Net zoals Netanjahoe’s tv-toespraken tot het Israëlische volk ver in de schaduw stonden van die van Biden tot het Amerikaanse volk en het wereldpubliek. Netanjahoe moet toch weten dat zijn dagen geteld zijn als Israëlische leider die politiek verantwoordelijk is voor het falen van de inlichtingendiensten en het leger rond Gaza. De legerleider en het hoofd van de inlichtingendienst hebben hun diepe spijt betuigd, iets wat mr. Security nog steeds niet over zijn lippen kan krijgen.
Als het tot een vernietigende regionale oorlog mocht komen dan zou het kunnen dat de dagen van Israël en ook onze dagen zijn geteld. Het klinkt dramatisch, maar het is een niet onrealistisch scenario. Als er onverhoopt geen vertrek meer mogelijk is, als we te laat mochten zijn om onze biezen te pakken, dan is het geen kwestie meer van “to stay or not”. Dan is het “to be or not to be”.
