In een ordentelijke samenleving heeft de politie het geweldsmonopolie. Dat laat onverlet dat burgers zich met gepast geweld mogen verdedigen als ze worden aangevallen en er nog geen politie in de buurt is om in te grijpen. Wat beslist niet mag, is eigen rechter spelen. Bijvoorbeeld door zelf via gewelddadig optreden gestolen goed terug te halen. Of wraaknemen op willekeurige Palestijnse burgers na een eerdere aanslag vanuit Palestijnse hoek. Zoals recent gebeurde in Turmus Ayya en eerder in Huwarra.
Onderstaand bericht op Teletekst opent met wraakacties van kolonisten op Palestijnen, nadat eerder vier (Joodse) Israëli’s werden gedood door Palestijnse terroristen. Sommigen stellen dat ze niet zijn gedood, doch vermóórd. Hoe je het ook noemt, ze leven niet meer. Dat is intriest en om hopeloos of zelfs woedend van te worden. Wonen op de Westelijke Jordaanoever (Judea en Samaria) zou niet mijn keus zijn. Niettemin is het bij mijn weten Israëli’s toegestaan volgens de Oslo-akkoorden. Er staat absoluut geen doodstraf op.
Bericht op Teletekst over divers geweld op de Westelijke Jordaanoever
Wat de één ‘bezet’ gebied noemt, is voor de ander ‘bevrijd’ gebied. Hoe het ook zij, Israël kreeg de tot dan toe door Jordanië geannexeerde Westoever (Judea en Samaria zijn de Bijbelse namen) na de Zesdaagse oorlog van 1967 in handen. Direct daarna bood Israël het veroverde gebied aan in ruil voor normalisatie (‘land in ruil voor vrede’). Dat werd toen in Khartoem resoluut afgeslagen door de Arabische landen. De Arabieren gaven met de drie befaamde ‘nee’s’ aan dat zij geen onderhandelingen, geen erkenning van Israël en geen vrede wensten. Dáár ligt het startpunt van de dramatische nederzettingenpolitiek. Gelovige én tevens nationalistische Joden in Israël en daarbuiten zagen het in bezit krijgen van Judea en Samaria als een Goddelijke ingreep. Eindelijk konden Joden terugkeren naar het gehéle Beloofde Land. Judea wordt gezien als het Joodse hartland, zonder Judea zou de terugkeer geen volledige terugkeer zijn.
Het is het soort denken waar ik een hartgrondige afkeer van heb. Voor Joden kan de landsbelofte van de Allerhoogste aan het Joodse volk van belang zijn, anderen hebben daar geen enkele boodschap aan. En voor het internationale recht telt het helemaal niet. Daarvoor is wel van belang dat Joden eeuwenlang als zelfstandige natie hebben gewoond in dat gebied totdat ze lang geleden door Romeinen werden verdreven – al zijn er altijd wat Joden blijven wonen of ernaar teruggekeerd. Je kan Joden niet verwijten dat ze zijn teruggekomen naar de geboortegrond van het jodendom en het Joodse volk, wel dat ze daar zo lang mee hebben gewacht. Die terugkeer had alles te maken met het feit dat de Joden zonder eigen land eeuwenlang een opgejaagd volk waren, en erger: met totale vernietiging werden bedreigd.
De landsbelofte schijnt voor te komen in de Koran (waar moslims niet graag op willen worden gewezen) en evangelische christenen zweren erbij (hoe eerder Joden terugkeren naar het Joodse land, hoe eerder de Messias wederkeert, stellen zij). Desondanks gaat het niet aan dat Joden na millennia grotendeels afwezig te zijn geweest in hun oude vaderland het rücksichtslos gehéél voor zichzelf terugeisen. Er zijn in de loop der tijd (ook) anderen komen wonen, zij het na veroveringen, maar zij hebben inmiddels eveneens een gerechtvaardigde claim op het land.
Om die reden is verdeling van het land de meest redelijke oplossing. Joden hún stukkie (met wel erg veel dorre woestijn), Arabieren het andere stukkie. Dat had allang gebeurd kunnen zijn, maar de Arabieren wilden en willen er over het algemeen nog steeds niet aan. En van de weeromstuit is het aantal Joden dat álles claimt in de afgelopen jaren alleen maar fors toegenomen. Israël is steeds meer gaan lijken op zijn Palestijnse buren en hun maximalistische eisen (“From the river tot the sea, Palestine will be free”).
Om diverse redenen spreek ik liever niet van ‘bezet’, maar van ‘beoogd Palestijnse gebied volgens de twee statenoplossing’. Bezet? Van wie dan? De Jordaniërs hebben hun eerdere claim onder druk laten varen. Dus de bestemming van het gebied ligt open. Het is door Israël veroverd in een verdedigingsoorlog (want dat was de voor Israël succesvolle Zesdaagse oorlog wel degelijk) en kan pas worden vrijgegeven mits uit handen geven niet gaat leiden tot de zoveelste aanvalsoorlog op Israël. Dat is allerminst denkbeeldig, want kijk maar wat er met Gaza is gebeurd toen dat werd verlaten door Israël. Een tweede Hamastan zou fataal zijn.
Overdracht aan de Palestijnen – die voortdurend roepen dat ze eigen staat willen hebben, doch vóóral niet willen dat Joden hun eigen land hebben – kan pas plaatsvinden als een twee statenoplossing daadwerkelijk door alle partijen zonder reserves wordt gepraktiseerd. Zo lang dat niet gebeurt, is een status quo te verkiezen. Zij het dat de langdurige bezetting allerminst een gelukkige zaak is. Sterker, het corrumpeert.
Terug naar Teletekst. In het korte bericht wordt moeiteloos overgeschakeld van het wraakzuchtige geweld door fanatieke kolonisten naar ingrijpen door het Israëlische leger tegen drie Palestijnse terroristen. Ook dat is geweld, maar van een totaal andere orde. Het is gericht op het uitschakelen van terroristen door het leger. In wezen zou de Palestijnse Autoriteit daar het gezag moeten handhaven. Dat doen ze nauwelijks. Ze laten de Israëli’s de kooltjes uit het vuur halen.
De aanvallen door de harde kern van de kolonisten in Turmus Ayya is scherp afgekeurd door zowel de legerleiding, de veiligheidsdienst als de politie. Het wordt ‘nationalistische terreur’ genoemd en dat is het. In beginsel is deze Joodse terreur geen haar beter dan de terreur door de Islamitische Jihad, Hamas of de Lions Den. Het kolonistengeweld is in hoofdzaak reactief is, doch Palestijnen zullen hun terreur ook zo betitelen: het is een reactie op de langdurige bezetting en uitbreiding van de nederzettingen.
Wat was daarop de reactie van de ultrarechtse ministers Smotrich en Ben Gvir?
Ze wezen de vergelijking met Palestijnse terreur vierkant af. Al riepen ze hun kiezers gelukkig op om het recht niet in eigen hand te nemen. Dat dan weer wel.
Rothman, de voorzitter van de juridische commissie van de Knesset, die zich zo hard maakt voor de juridische hervormingen, weigerde echter de kolonisten te veroordelen en trok een vergelijking tussen wat de kolonisten (zijn achterban) deden richting Palestijnse inwoners van Turmus Ayya en de grote demonstraties in Tel Aviv en op tal van andere plaatsen tegen de juridische omwentelingsplannen van zijn hand. Kan het idioter?
En Netanjahoe kon zowaar niet achterblijven met het trekken van bizarre vergelijkingen: hij wist de protesten van de Droezen op de Golanvlakte tegen een gepland windmolenpark over één kam te scheren met wat de kolonisten uithalen bij hun Palestijnse buren (de boel kort en klein slaan, brandstichten, schieten en meer van dat fraais).
The Jerusalem Post heeft er een hoofdredactioneel commentaar aan gewijd. De gerenommeerde krant noemt de commentaren van de ministers Ben Gvir en Smotrich getuigen van hun morele bankroet. En de rest van het kabinet komt er niet veel beter vanaf.
Inderdaad, met zulke zogenaamde pleitbezorgers van de Israëlische zaak heeft de Joodse staat geen vijanden meer nodig. Het nationalistische geweld van de wraakzuchtige kolonisten is voor Palestijnen laaghangend fruit. Zij kunnen daarmee volop goodwill in de wereld oogsten. Het ergste is dat hun onophoudelijke terreurdaden met de zegen van de corrupte Palestijnse Autoriteit daarmee naar de achtergrond worden gedrongen.
