De oorlog met Hamas in Gaza duurt nu al zes maanden. Wat heeft het opgeleverd? De militaire mogelijkheden van Hamas zijn ongetwijfeld zwaar aangetast. Veel tunnels, wapenopslagplaatsen en werkplaatsen om raketten en ander wapentuig te fabriceren zijn onklaar gemaakt. Niettemin lukt het Hamas of een verwante groep toch nog om af en toe raketten op Israëlisch gebied rond Gaza af te vuren. Verder komen ze echter niet meer. Maar het lijkt nog lang niet gelukt om Hamas echt uit te schakelen.
Het aantal doden in Gaza is hoog, al gaat het volgens het Israëlische leger zeker in een derde of meer van de gevallen om gesneuvelde strijders, dus geen burgers. Burgers die overigens in hoge mate achter Hamas staan. De verwoesting in Gaza is groot, al zal pas na de oorlog blijken of de schattingen (minimaal 35 procent van alle gebouwen enigszins beschadigd tot compleet verwoest) kloppen.
De resterende groep Israëlische gegijzelden zit nog steeds vast – als ze nog in leven zijn. Er gaan steeds meer stemmen op om te komen tot een langdurig of zelfs permanent staakt-het-vuren. Lijkt het daar op nu het leger bekend heeft gemaakt dat er veel militairen uit het zuiden van Gaza zijn teruggetrokken, net als eerder in het noorden van de Gazastrook is gebeurd? Of gaat men, zoals gepland, over tot een andere strategie, namelijk na het grootschalige grondoffensief het uitvoeren van precisieaanvallen op de overgebleven terreurcellen en infrastructuur, in het bijzonder tunnels.
Betekent dit dat de verovering van Rafah wordt opgegeven? Worden de resterende Hamas-bataljons dus ongemoeid gelaten? Blijven de vele tunnels vanuit Rafah met Egypte volledig intact? Langs die weg zijn al die wapens binnengekomen waardoor Gaza veranderde in een terreurnest. Het terugtrekken van veel militairen uit Gaza betekent allerminst dat de oorlog ten einde is, zo wordt gezegd. Netanjahoe liet zelfs weten dat er al een datum is gepland voor het innemen van Rafah.
De verdeeldheid binnen de Israëlische bevolking neemt opnieuw scherpere vormen aan. De roep om alle prioriteit te leggen op het vrij krijgen van de gegijzelden wordt steeds luider. In één moeite door wordt daarbij gedemonstreerd voor verkiezingen op korte termijn, opdat Israël een andere, meer normale regering kan krijgen in plaats van de zittende extreme coalitie die (mede) verantwoordelijk wordt gehouden voor de huidige vrij uitzichtloze situatie. Waar is het plan voor Gaza na Hamas?
Dat Netanjahoe naar het oordeel van de ruime meerderheid van de Israëli’s zijn langste tijd heeft gehad als regeringsleider is duidelijk. Al weet je het nooit met deze sluwe politicus. Net een kat met negen levens. Hij weet hoe hij grote delen van de bevolking moet bespelen om zelf zo lang mogelijk overeind te blijven ondanks lopende processen wegens onder meer corruptie.
Voor gewone burgers in Israël zijn het verwarrende en onzekere tijden. Velen zien dat de kloof tussen de Israëlische versie van het nieuws en wat buitenlandse media brengen steeds groter wordt.
Om een belangrijk punt te noemen: hoe zit het nou met de honger in Gaza? In Israël wordt naar voren gebracht dat er voldoende voedsel en water naar binnen gaat. Het probleem zit ’m in de distributie in Gaza zelf.
Iedereen in het buitenland is gefocust op Gaza, maar Israël heeft ook nog te maken met Hezbollah in Libanon. De sji’ieten vuren al geruime tijd dag in dag uit raketten, drones en eerder vooral granaten af op het noorden van Israël. De tienduizenden vanuit het grensgebied geëvacueerde Israëli’s kunnen nog steeds niet terug naar hun huizen. Hoe gaat dat aflopen? Komt het tot een frontale oorlog met Hezbollah (Partij van God)? God verhoede.
En gaat Iran zijn dreiging waarmaken dat het zal terugslaan na de uitschakeling van hoge figuren van de Iraanse Revolutionaire Garde in Damascus? Dat zal ongetwijfeld gaan gebeuren, maar wanneer en vooral, hoe en waar?
Wat staat ons, dat wil zeggen mijn vrouw en mij, te doen? Nadat de oorlog op 7 oktober uitbrak, werd ons door de Nederlandse ambassade de gelegenheid geboden het land te verlaten via evacuatievluchten. Niet nodig, was ons antwoord. Die rakketten uit Gaza en het regelmatige luchtalarm bij ons was akelig, doch de Iron Dome deed zijn werk. En we wilden onze kinderen, hun partners en kleinkinderen niet in de steek laten. Al oefenden zij juist druk op óns uit om te vertrekken. Onze dochter in Spanje bood ons aan daar naartoe te komen. Haar aanbod werd naarmate de tijd verstreek en het grondoffensief, een paar weken na 7 oktober, dichterbij kwam, steeds nadrukkelijker. Tot haar ongenoegen bleven we het afslaan. Ze vond ons eigenwijs.
Wat meespeelde is dat we ons nieuwe woonland niet wilden verlaten. Het voelde aan als desertie. Bovendien is de sfeer in Nederland en ook in Spanje er jegens Israël en Joden niet op vooruit gegaan. Oké, in die Europese landen heb je geen last van raketten en aanslagen, maar voor de rest is het niet zo heel aangenaam als Jood. Dan kun je in dát opzicht beter in het Joodse land wonen.
Tot nog toe functioneert alles hier normaal. Er is stromend water, elektriciteit, het internet doet het, de winkels zijn gevuld met etenswaar, de gezondheidszorg draait zoals gebruikelijk, er is volop benzine. Eventjes, vlak na 7 oktober was er wat lichte paniek, doch vrij snel ging alles als vanouds, ondanks de luchtalarmen. Die zijn al heel lang voorbij. Niettemin zijn we nog aarzelend als het om uitstapjes in de vrije natuur gaat. Mede omdat de GPS in de buurt van Haifa en noordelijker verstoord is. En dat was een paar dagen ook zo, tot Tel Aviv aan toe. Dat gebeurt om eventuele raketten en drones uit Iran, Irak, Syrië, Libanon of elders op een dwaalspoor te brengen, als ik het goed begrijp.
Hoelang blijft het nog oorlog? Wat wordt het perspectief daarna? Wordt de draad van de gesprekken tot normalisering met de Saoedi’s weer opgepakt? Wie wordt de baas in Gaza? Opnieuw Hamas, en zijn we dan min of meer terug bij af? Of wordt er een alternatief gevonden voor een nieuw bewind in Gaza, zodat de herbouw kan beginnen zonder het vooruitzicht op nieuwe verwoestingen na ‘de volgende 7 oktober’?
Tot nog toe is de situatie op de Westelijke Jordaanoever naar omstandigheden redelijk rustig gebleven. Er vinden weliswaar tal van invallen door het Israëlische leger plaats om terroristen op te pakken in het gebied dat door Abbas en zijn Palestijnse Autoriteit wordt geregeerd. De derde Intifada, waar Hamas op had ingezet, is tot dusver uitgebleven.
Je hoort er in het buitenland bijna niemand over, doch de Ramadan is na wat schermutselingen aan het begin in Jeruzalem op de Tempelberg/Haram al-Sharif ordelijk verlopen. Het kan zijn dat het eind, met Eid al Fitr (Suikerfeest), nog voor onrust zorgt. Maar dat het de meeste tijd rustig is gebleven, is winst. Dat komt vooral doordat Israël met harde hand de rust heeft weten te bewaren.
Het imago van Israël heeft een nieuwe deuk opgelopen. En het houdt niet op, want nu heeft Nicaragua zich aangediend bij het ICJ, het Internationale Hof van Justitie, met een klacht over Duitsland dat wapens levert aan Israël, dat naar de mening van het Midden-Amerikaanse land genocide pleegt.
Van zulke staten als het sterk linkse en nogal dictatoriale Nicaragua moeten de Palestijnen het dus hebben. Nadat eerder Zuid-Afrika, ook niet bepaald een modelstaat, voor ruggensteun had gezorgd. Zouden de Palestijnen er niet veel verstandiger aan doen om het eindeloze conflict met de Joodse staat zo langzamerhand te gaan beëindigen? Is het nóg niet genoeg geweest?
Zoals Prediker zei: “Er is een tijd voor oorlog en er is een tijd voor vrede.” Het is de aller- allerhoogste tijd voor het laatste! “Genoeg bloed en tranen“, zei Rabin, z.l., in Washington tegen Arafat.
