De leus “From the river to the sea, Palestine will be free” maakt heel wat los. Is het een oproep tot genocide? Dat kán, afgaande op wat Hamas op 7 oktober heeft laten zien in de woonplaatsen rond Gaza. Als je deze terroristische beweging serieus neemt – en dat zou ik maar doen – dan zouden ze niets liever willen dan alle inwoners van Israël op die manier onder handen nemen. Gelukkig ontbreekt het hen aan de mogelijkheden. Maar met vrienden als Hezbollah, de Houthi’s in Jemen en vooral Iran zouden ze wel een heel eind kunnen komen.
Als je de slagzin letterlijk neemt – waar ik de voorkeur aan geef – dan is het een oproep tot het laten verdwijnen van de Joodse staat. Als Palestina het hele gebied beslaat van de Jordaan tot aan de Middellandse Zee dan is er voor Israël geen plaats meer. Is er dan wel een plek voor de Joden daar? Dat valt nog te bezien. Doorgaans is in Palestijnse kringen het standpunt gehuldigd dat de in ‘de zionistische entiteit’ wonende Joden naar Europa terug moeten. Alleen bestaat circa de helft van de Joodse Israëli’s uit Joden die afkomstig zijn uit Arabische landen en Iran. Die hebben hun heil gezocht in Israël (en ook elders) toen de Arabische landen, waar Joden eeuwenlang voor de komst van de islam woonden, de oprichting van de staat Israël in 1948 op hen gingen verhalen.
Israëlische Joden zullen niet goedschiks meewerken aan opheffing van hun land, dat door de eerdere generaties met bloed, zweet en tranen is opgebouwd vanuit het niets. Dus is de slogan in feite een oproep tot geweld: Israël moet weg en dat kan alleen kwaadschiks, dus via gewapende strijd.
Einat Wilf, die een boek heeft uitgebracht over het langdurige Palestijnse vluchtelingenprobleem, hield onlangs een presentatie waarbij zij twee kernthema’s benoemde. Allereerst is het een vast gegeven in het Palestijnse narratief dat zij pas bevrijd zullen zijn (“Palestine will be free”) als er een eind wordt gemaakt aan Israël als Joodse staat. Palestijnen zijn vanaf het allereerste begin niet uit geweest op een eigen staat naast Israël, hun hoofddoel was dat Joden geen eigen staat mochten hebben. Ten tweede belicht zij de halfzachte houding van vooral Europese landen. Die denken dat Palestijnen (met de Palestijnse Autoriteit voorop, over Hamas zullen we het maar niet eens hebben) uit zijn op een eigen staat náást Israël en dat het vooral Israël zou zijn dat die oplossing dwarsboomt. Aan Palestijnen is echter met regelmaat door de Israëli’s een oplossing aangeboden om ‘het eeuwige conflict’ te beëindigen en te komen tot realisering van de twee statenoplossing. In het volgende filmpje wordt dat op een rij gezet.
De UNWRA is de hoofdschuldige in het oneindig voortduren van het Palestijnse vluchtelingenprobleem. De vluchtelingenstatus wordt van generatie op generatie overgedragen. Zelfs volkomen in de Palestijnse gebieden of in het buitenland geïntegreerde Palestijnen hebben nog steeds de status van vluchteling. Terwijl de UNHCR, de reguliere vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties, ervoor zorgt dat vluchtelingen geïntegreerd raken als zij niet terug kunnen. Pas dan beschouwt de UNHCR zijn werk als succesvol. Niet door het alsmaar in stand houden van de vluchtelingenstatus. In dat geval heeft de UNHCR gefaald.
In mijn discussies met anderen, die Israël als Het Grote Kwaad zien, is me opgevallen dat ze de Joodse geschiedenis nauwelijks kennen, of verwerpen als propaganda en dergelijke. Zij gaan vrijwel kritiekloos volledig mee in het Palestijnse narratief. Tegenwerpingen van mijn kant maken geen enkele indruk meer. Kennelijk zijn Joden onbetrouwbaar.
Laten we de meest opvallende kritiekpunten op de Joodse staat toch maar eens nalopen. Je weet nooit of het misschien toch nog een keertje binnenkomt bij de Israëlhaters.
Het eerste verwijt is dat Israël een koloniale mogendheid is. De Joodse staat is een uitvloeisel van het Europese kolonialisme en heeft daarom geen enkel bestaansrecht. Hooguit verdient het land een de facto-erkenning (het is er nu eenmaal) maar beslist geen de jure-erkenning (dus onbetwistbaar bestaansrecht).
Kolonies zijn wingewesten van een zogenoemd moederland. Nederland had Indonesië, Engeland India, enzovoort. De Joden die zijn getrokken naar wat nu Israël is, verlieten niet hun moederland. Integendeel, zij gingen terug naar het land van oorsprong. Joden hebben sinds hun verdrijving uit Judea door de Romeinen, lang geleden, driemaal daags gebeden om terugkeer naar het oude vaderland. Er zijn altijd plukjes Joden teruggegaan, net zoals er altijd kleine groepen Joden zijn blijven wonen in hun oude vaderland (in Jeruzalem, Hebron, Tsfat en Tiberias). Voorts was het oude vaderland sterk verwaarloosd. Bepaald geen wingewest. De eerste zionisten van eind negentiende eeuw hebben daar land aangekocht (het is beslist niet geroofd!) en moerassen drooggelegd, woestijnen tot leven gebracht, enzovoort. Het is geen sprookje, het is echt gebeurd. Net zoals het waar is dat het niet volkomen leeg was (wellicht wel ten tijde van Adrian Reland). Er woonden Arabieren. Toen Joden het land tot ontwikkeling brachten, kwamen er nog meer Arabieren bij als gastarbeiders.
Het tweede verwijt is dat Israël een apartheidsland is. Dat is net zulke kwaadaardige onzin als het eerste verwijt. Joden, Arabieren (circa twintig procent van de bevolking) en andere groepen hebben volgens de Israëlische wet gelijke rechten. Iets anders is het verschil in burgerrechten tussen Israëli’s en Palestijnen in A, B of C-gebied. Die Palestijnen wonen niet in Israël, want de Westoever (Judea en Samaria) zijn niet geannexeerd. De status van deze gebieden is onduidelijk. Volgens de twee staten-oplossing is het beóógd Palestijns gebied. Je kan het ook betwist gebied noemen, maar wat eenieder die de geschiedenis van het gebied heeft bestudeerd, duidelijk zal zijn: er heeft niet eerder een Palestijnse staat bestaan. Het gebied heette sinds de Romeinse tijd doorgaans Palestina, wat slechts een geografische aanduiding was. De Romeinen hadden het omgedoopt in Palestina om aan de zelfstandigheid van Judea een eind te maken in de periode van de verwoesting van de Joodse Tempel.
Derde verwijt dat nu door de straten klinkt: Israël pleegt genocide! Er komen inderdaad heel veel Gazanen om bij de bombardementen door de Israëlische luchtmacht. Dat vervult me, en dat geldt voor veel Israëli’s, met grote zorg en verdriet. Niet alleen omdat het imago van Israël daardoor nog verder door het ijs zakt in de ogen van velen in de wereld – en dat is al ver onder het vriespunt gedaald. Ook en vooral omdat ik te doen heb met Gazanen die knel zitten tussen Hamas dat hen misbruikt als menselijk schild en de Israëlische krijgsmacht die Hamas aan het bestrijden is en er geenszins op uit is om burgers te treffen, al is het onderscheid tussen burgers en Hamasstrijders lastig te maken. Verder plaats ik vraagtekens bij het aantal doden, plus dat onduidelijk is hoeveel ‘strijders’ zich bevinden onder de doden. Genocide of massamoord is echter iets anders dan wat er zich nu voltrekt in Gaza. Beide zaken vereisen dat er opzet in het spel is. Israël waarschuwt juist burgers, zodat ze weg kunnen.
Als je de lange geschiedenis van het conflict tussen de Palestijnen en Israël naloopt, valt op dat Israël al mikpunt (terrorisme, boycot en dergelijke) was van de Arabische en moslimwereld voordat er enige sprake was van de bezetting en kolonisten. Na 1967 is er een kentering op gang gekomen in de Westerse wereld, waardoor het imago van Israël steeds negatiever werd. Van underdog werd Israël steeds meer de overheerser. De rechtse regeringen die Israël kreeg plus het nederzettingenbeleid na de Zesdaagse oorlog hebben Israël absoluut geen goed gedaan. Die kritiek is terecht. Het is echter bizar om alleen de Joodse staat de schuld voor het Palestijns/Arabisch/islamitisch conflict met Israël in de schoenen te schuiven.
Het Arabische antizionisme en de van oudsher bestaande jodenhaat (in het Westen én de Arabische/moslimwereld) zijn steeds meer vermengd geraakt tot een explosief geheel. De enige hoop is dat als het is gelukt om Hamas militair te verslaan Saoedi-Arabië de draad van normalisering van de relaties met Israël weer oppakt. Daarbij zal ook de Palestijnse kwestie aan de orde moeten komen. Voor een oplossing van die kwestie is het nodig dat het gros van de Palestijnen zich ten langen leste oprecht kan gaan verzoenen met het bestaan van de Joodse buurland. Plus dat zij in hun mindset ruimte gaan creëren voor het werken aan een eigen staat, waarbij alle aspiraties rond terugkeer naar wat nu Israël is, worden ingeruild voor een blik op een toekomst in een eigen land. Het is in het belang van Israël hen daarbij te steunen, vooral door de onverzoenlijke en gevaarlijke kolonisten te beteugelen.
