Israël is geen groot land. Het staat qua oppervlakte op de 151e plaats in een op VN-gegevens gebaseerde lijst van 235 landen. Op de laatste plaats staat Vaticaanstad, bovenaan staat Rusland. Nederland is te vinden op de 133e plek en is met 41.543 km² bijna twee keer zo groot als Israël, dat 22.072 km² telt. Nederland is ongeveer 300 km lang en zo’n 200 km breed. Israël heeft goed beschouwd rare afmetingen. Het is een lang en smal land. Van Rosj Hanikra in het uiterste noorden tot Eilat in het verre zuiden is bijna 400 km. Waar wij wonen, in Herzliya, is Israël slechts 15 km breed. Dat is een lachertje en haast niet te verdedigen in een oorlog. Israël is met gemak in tweeën te knippen als de Arabische legers zouden oprukken. Dat is hen tot nog toe nooit gelukt. En als het aan de Israëli’s, in ieder geval de Joodse Israëli’s en de Druzen ligt, gaat dat ook nooit gebeuren.

De afgelopen maand (juni 2017) werd veel aandacht besteed aan de Zesdaagse Oorlog (1967), precies vijftig jaar geleden. Anderen hebben het meer over vijftig jaar bezetting. Die twee zaken zijn inderdaad aan elkaar gekoppeld. Dat had niet gehoeven als de Arabische landen en de Palestijnen een ander signaal hadden afgegeven in Khartoem in 1967, toen “land terug in ruil voor vrede” aan de orde was. Vlak na de voor de Arabieren vernederende Zesdaagse Oorlog konden ze echter slechts drie nee’s laten horen: geen gesprekken met Israël, geen erkenning van Israël en überhaupt geen vrede met Israël. Die halve eeuw bezetting had ook niet gehoeven als andere Arabische landen en de Palestijnen het voorbeeld van Egypte en Jordanië hadden gevolgd en tot een vredesverdrag waren gekomen met Israël.

Wat mij betreft komt er liever vandaag dan morgen een oplossing voor het steeds maar voort etterende en in wezen steeds meer uit de rails lopende conflict tussen Israël en de Palestijnen, die worden gesteund door de Arabische, en inmiddels zelfs de gehele islamitische wereld. Er is in mijn ogen maar één redelijke oplossing en dat is de twee-staten-oplossing. Dat weet iedereen. Net zo goed als iedereen weet dat er twee hele ingewikkelde kwesties zijn: Jeruzalem en de hardnekkige Arabische belofte aan de indertijd gevluchte of verdreven Palestijnen én nakomelingen om te mogen terugkeren naar hun oude woonplaatsen binnen het huidige Israël. Dat laatste zal nooit gebeuren of Israël moet ten gronde gaan, wat wel eens zou kunnen neerkomen op de volgende Sjoa: niet alleen het Joodse land verdwijnt, ook de Joodse inwoners gaan eraan. Kijk hoe Arabieren met elkaar omgaan; dat belooft weinig goeds als ze Israël zouden innemen. Het is niet voor niets dat er bijna geen Joden meer wonen in de Arabische landen en Iran. Vertrokken als het even kon met achterlating van alles.

Degenen in Israël die voor annexatie zijn van het aloude Judea en Samaria willen de Palestijnse bewoners er eigenlijk niet bij hebben. Zij willen hen het liefst weg hebben. Want als die bewoners worden opgenomen in Israël (uiteraard met alle rechten en plichten, zoals dat hoort in een rechtstaat en democratie) verdwijnt de Joodse meerderheid. Dat is dan tevens het einde van Israël als Joodse staat. Dag zionisme! Als ze worden opgenomen in de staat Israël zonder volledige burgerrechten betekent dat het einde van Israël als beschaafd land. Dag democratische rechtsstaat!

Natuurlijk is Israël completer mét de Westoever (een Jordaanse term, maar helemaal gemeengoed geworden). “Joden” is afgeleid van Judea (Jehoeda) en het is op zijn zachtst potsierlijk dat Israël als Joods land nu juist Judea moet ontberen. Het is niet anders, zou ik zeggen. Dat is de tol van de geschiedenis. Dat is de nasleep van de verdrijving door de Romeinen en de lange, te lange diaspora. Antizionisten verwijten Joden dat ze naar dit land zijn gekomen om er een eigen staat te stichten. Kolonialisme! Naar mijn idee kan je Joden dat niet aanwrijven. Dit was het Joodse land, er hebben hier altijd groepjes Joden gewoond na de catastrofe aan het begin van de Westerse jaartelling. Joden hebben op legitieme wijze dit land verkregen om er (opnieuw) een Joods vaderland op te bouwen na eeuwen van vervolging en uitmoording. Vooral in de christelijke wereld, maar net zo goed in de Arabische wereld, zij het in mindere mate. Je kan Joden voor de voeten werpen dat ze er wel erg lang mee hebben gewacht om als volk terug te keren naar hun oude thuisland.

Na de ramp van de Romeinse verdrijving, vele eeuwen geleden maar diep gegrift in het Joodse geheugen, kwamen er andere veroveraars. Ook de Arabieren waren veroveraars en indringers. En veel, doch niet alle van de zich Palestijnen noemende bewoners zijn net zo goed import. De Arabische instroom onder Mohamed Ali van Egypte, in de eerste helft van de achttiende eeuw, was vrij aanzienlijk. Later, toen de eerste zionisten hier aan kwamen in de late achttiende eeuw trok dat ook weer Arabieren aan uit de omringende landen. De stelling van de Palestijnen dat zij altijd al hier woonden, is net zo onwaar als het idee dat dit land totaal leeg was toen de eerste zionisten er aankwamen. Het is wel eeuwen lang een sterk verwaarloosd, heel dun bevolkt gebied geweest onder Turkse heerschappij. De zionisten hebben het met grote offers tot ontwikkeling gebracht.

Opdeling van dit land is de enige uitweg: de Joodse staat is er al, de Palestijnse staat nog steeds niet. Dat is in de eerste plaats de schuld van de Arabieren zelf, die keer op keer vredes- en verdelingsplannen hebben afgewezen. Hoog tijd dus voor een Palestijnse staat. In wezen de tweede, want Jordanië is de eerste met een Palestijnse meerderheid. Maar ze zitten onder de plak van de hasjemieten die daar hun land mochten vestigen nadat de Engelsen de Oostoever afsplitsten van het mandaatgebied Palestina. Wat mij betreft komt die Palestijnse staat, en dat geldt voor alle Israëli’s, in ieder geval de Joodse, er alleen als het met spijkerharde garanties gepaard gaat op het gebied van veiligheid. Spijkerhard is in dit geval echt spijkerhard. Een tweede Gaza kan Israël zich gewoonweg niet veroorloven. Zo’n vijandig gebied naast, of misschien juister ín het hart van Israël zou rampzalig zijn. Dan voelen wij ons als permanente ingezetenen zonder Israëlisch paspoort ook niet lekker meer in Herzliya. Op korte afstand van het Palestijnse Qualqilia met een Hamas-sympathisant als burgemeester. De inwoners van die Palestijnse stad worden in toom wordt gehouden door de veiligheidsbarrière (“de muur” die grotendeels hek is) en de Israëlische aanwezigheid in de B- en C-gebieden. Die status quo is niet oké, maar een vijandige Palestijnse staat is helemáál niet oké. En totaal in strijd met de twee-staten-oplossing waar velen verlangend naar uitkijken.