Ouderdom komt met gebreken. Wat dat betreft hebben mijn vrouw en ik echter niet te klagen (afkloppen!). Oké, we hebben wat algemene kwaaltjes. Met een goede levensstijl (gezond eten en veel beweging) en enige vaste medicatie valt daar prima mee te leven. Er kan echter een moment komen – vaak gaat het heel geleidelijk met plotselinge omslagpunten, zoals opeens de onverbiddelijke noodzaak van een wandelstok – dat thuishulp voor één van ons of misschien zelfs beiden onvermijdelijk wordt. Of in het ergste geval, opname in een verzorgings- of zelfs verpleeghuis.
In Nederland valt dat onder de AWBZ die dreigde (?) te bezwijken onder de financiële druk vanwege de toenemende vergrijzing van de bevolking. In Israël doe je dan een beroep op de bitoeach leoemi (nationale verzekering), als ik het goed heb begrepen. Onze ziektekostenverzekering, Maccabi, één van de vier ziektekostenverzekeraars en niet de grootste (dat is Klalit), heeft een aanvullende langdurige zorgverzekering geregeld via Klal, een particuliere verzekeringsmaatschappij. De algemene verzekering via de bitoeach leoemi biedt pure basiszorg, en niks meer, dus is aanvulling wenselijk. Ons werd dringend aangeraden een aanvullende verzekering te nemen. Velen hier hebben zo’n bitoeach sioedi afgesloten, al is die niet bepaald goedkoop. Dan hoef je je familie niet aan te spreken, wat meestal neerkomt op de nog gezonde, maar vaak ook oude partner, of de kinderen, die een druk bestaan hebben met werk en hun kroost, onze kleinkinderen. In Israël gaat men net als in Nederland in eerste instantie uit van mantelzorg. De familie hoort klaar te staan. Vooropgesteld dat die er is uiteraard.
Toen we ruim twee jaar geleden hier aan kwamen, waren we druk met van alles. Ook met het aanvragen van zo’n bitoeach sioedi. We hebben een uitgebreid medisch vragenformulier ingevuld en opgestuurd naar Klal via de fax van de administratie van Maccabi in Herzliya. Onze jongste dochter heeft een goede, lieve vriendin, die huisarts is. Ze komt ook uit Nederland en met haar heb ik de vragen doorgenomen en beantwoord. Zonder die hulp was het een veel lastiger klus geweest. Ik had dan alle Hebreeuwse medische termen moeten opzoeken, al bood de Google vertaler wel enige uitkomst. Nadat de fax met alle medische vragen en antwoorden was verzonden, bleef het helemaal stil. Natuurlijk had ik moeten bellen. We hadden het echter zo druk met andere, nog dringender zaken, dat ik dacht: laat maar even, komt later wel.
Dat moment kwam toen we een dure, extra ziektekostenverzekering aangesmeerd kregen via Klal, ja dezelfde, terwijl ik alleen maar belde om een reisverzekering af te sluiten voor een buitenlandse trip. Die dure verzekering was nergens voor nodig, zo werd mij achteraf verzekerd door diverse ingewijden, toen ik ging rondvragen. Het meeste, zo niet eigenlijk alles zit gewoon in het verzekeringspakket van Maccabi, onze zorgverzekeraar. Met het oog op onze leeftijd hebben we duurste variant genomen van Maccabi, dus dat zou afdoende moeten zijn. De dure, extra verzekering hebben we daarom direct afgezegd. Dat kon gelukkig vrij eenvoudig. Ik had dat nadrukkelijk gevraagd aan de vasthoudende medewerker die mij iets zat aan te smeren. Het kan best zijn dat je zeer kostbare medicijnen of operaties in het buitenland vergoed krijgt bij die dure verzekering. De opdringerige medewerker, die vast een aardige provisie krijgt voor iedere nieuwe klant, deed het voorkomen alsof we zwaar onderverzekerd waren.
Bij de volgende reis naar het buitenland heb ik Klal links laten liggen. Hun concurrent wikkelde alles af via internet (bij Klal moet je per se bellen als je 70 bent of ouder) en was nog een stuk goedkoper ook, terwijl de dekking er net zo goed uitzag. De concurrent kende ik al, omdat we daar onze auto- en huisverzekering hebben lopen.
Als het gaat om de bitoeach sioedi kunnen we echter niet om Klal heen. Maccabi heeft deze verzekeringsmaatschappij nu eenmaal uitgekozen om mee in zee te gaan. Dit keer wilde ik me niet laten afschepen. Nadat Maccabi namens ons opnieuw de uitgebreide medische vragenlijst had gefaxt, stuurde ik er een mail achteraan. Ik had namelijk ergens een mailadres ontdekt. Mailen is een stuk moderner én makkelijker dan faxen. Iedereen heeft een pc, wie heeft er nog een fax?
Het bleef weer erg stil. Afgezien van een sms-je dat ze de mail hadden ontvangen en intern hadden doorgestuurd naar de betreffende afdeling. Uiteindelijk heb ik maar gebeld en gevraagd naar iemand die Engels sprak. Ik zou worden teruggebeld. En dat gebeurde zowaar.
Op basis van het vragenformulier kwam de medewerker tot de conclusie dat ik nog drie dingen moest opsturen: testresultaten met diverse cholesteroluitslagen, een algemene verklaring van de huisarts over mijn gezondheid en bloedrukresultaten, gemeten door een verpleegkundige op drie verschillende dagen. De testresultaten kon ik zo uit mijn elektronisch dossier bij Maccabi halen (één van de zegeningen hier) en de huisarts bezorgde mij snel een doktersverklaring: hij verklaarde dat ik gezond ben en goed reageer op de medicatie. De bloeddrukmetingen hadden iets meer voeten in de aarde, maar ook dat is gelukt.
Nu maar afwachten of dit voldoende is. Het kan zijn dat ze me toch afwijzen, gezien de cholesterol- of bloeddrukuitslagen. Thuis is mijn bloeddruk (bovendruk) namelijk altijd een stuk lager. Bij de huisarts gaat het al gauw naar de 130-140, en de eerste meting bij de verpleegkundige leverde zelfs een bovendruk op van 160. Ze zei nog met een ondeugende glimlach: “Ben ik zo opwindend?” De onderdruk was steeds 80 en ik heb begrepen dat een lage onderdruk heel belangrijk is.
Vrienden van ons uit Nederland, die overwegen te verkassen naar Israël, hebben onlangs een gesprek gehad bij Beth Juliana (het Nederlands-Israëlische verzorgings- en verpleeghuis in Herzliya) over de financiële condities om daar in te mogen trekken. Ze hebben al eens eerder navraag gedaan bij het eveneens van oorsprong Nederlandse Beth Joles in Haifa. De bedragen die zij te horen kregen van Beth Juliana, waren veel en veel hoger dan ik eerder had vernomen via een goede vriendin van ons. Haar moeder woont al vele jaren in Beth Juliana, dus misschien zijn de tarieven veranderd. Andere bekenden van ons die ik wat informatie had gegeven over wat er zoal bij alija komt kijken, heb ik vervolgens verwezen naar onze vrienden voor de laatste informatie over Beth Juliana.
Ontvangstruimte Beth Juliana (Facebookfoto)
Beth Juliana zou ons wel wat lijken als het thuis echt niet meer lukt. We hebben in Nederland echter geen eigen huis gehad dat we konden verkopen, zodat het ons ontbreekt aan de gelden die vereist zijn om je daar te kunnen inkopen. Dat wordt dan een Israëlisch tehuis. Zoals Beth Shalom (!) bij ons om de hoek. We zijn er nog niet binnen geweest en we houden ons hart vast wat we zouden kunnen aantreffen. Het kan net zo goed zijn dat het daar of in een ander Israëlisch verzorgingshuis best meevalt. Zo niet, in het uiterste geval kunnen we altijd nog terug naar Nederland. Dat is dan wel een echt nóódscenario, want we zijn niet voor niets hier naartoe verhuisd.
Toegang Beth Juliana (Facebookfoto)
