In 2014 maakten we voor het eerst een alarm mee in Israël. Op vakantie in Tel Aviv kregen we het staartje mee van Operation Protective Edge (מבצה צוק איתן). Ik weet nog goed dat we midden in de nacht werden gewekt door het geloei van het luchtalarm. De kamer met keukentje plus badgelegenheid waar we logeerden, had geen beveiligde ruimte. We zijn maar in de doucheruimte gaan staan, het verst af van buitenmuren en ramen.
De knallen van de Iron Dome, die de Hamasraketten wist te onderscheppen, kenden we al van overdag. Met onze jongste dochter zaten we op een terrasje te genieten toen plotseling het alarm afging. We hadden het geluk dat recht tegenover ons een openbare schuilkelder was. Heel voorzichtig keek ik vanaf de trap van de schuilkelder naar de lucht (de stalen deur stond open), want ik wilde weten of er iets te zien was. Ik ontwaarde rookpluimpjes die bedrieglijk onschuldig leken. Niet alleen inslagen, ook brokstukken van een uitgeschakelde raket en ongetwijfeld ook van het onderscheppingsprojectiel van de Iron Dome zelf moet je niet op je kop krijgen.
Nu, zeven jaar later, konden we naar de beveiligde ruimte in ons huis (de mamad, afkorting voor מרחב מוגן דירתי) nadat we om een uur of negen ’s avonds het alarm in Ra’anana hoorden afgaan. Daarna hadden we nog twee keer alarm. Uiteraard midden in de nacht, want Hamas heeft een 24/7 rooster. Eén keer was er geen alarm bij ons, wel hoorden we de knallen, boemim zoals de Israëli’s zeggen, in de buurt. Dat moet in Herzliya zijn geweest of Tel Aviv, steden die niet zo heel ver bij ons vandaan liggen. Onze oudste dochter had één keer alarm in het noordelijker gelegen Netanya, maar ook zij hoorde vaker knallen in de omgeving. Onze jongste dochter in Tel Aviv viel meer ‘in de prijzen’, met zo’n vijf keer alarm.
Alles bij elkaar nog steeds stukken minder dan rond Gaza en ook verderop in Beersjeva. Ik zag ergens dat gedurende de elf dagen van de kortstondige uitbarsting tussen Hamas en Israël er alles bij elkaar opgeteld bijna 400 maal alarm was op diverse plaatsen in die contreien. De ‘Bewaker van de muren’ heet de campagne van 2021. Wellicht is er al nagedacht over de naam van de volgende oorlog, want zolang het door Iran gesteunde Hamas aan de macht is, kun je wachten op de volgende oorlog met Gaza.
Heel verstandig van de Israëli’s om niet, zoals de vorige drie keren, met grondtroepen Gaza binnen te trekken. Dat hadden ze wel gedaan als de Iron Dome niet effectief genoeg was geweest. Een grondoffensief wordt kennelijk - naast een luchtoffensief - toch onmisbaar geacht om Gazaanse raketinstallaties uit te schakelen. De IJzeren Koepel deed echter goed zijn werk. Zelfs toen Hamas veel raketten tegelijk afschoot in een poging de Iron Dome te ontregelen. Honderd procent effectiviteit is niet bereikt, maar boven de negentig was meer dan genoeg om het aantal Israëlische burgerslachtoffers en de materiële schade, waar Hamas op uit is, te beperken. Er zijn ook Israëlische Arabieren getroffen door de rakettenregen van Hamas. In totaal zijn ruim vierduizend raketten afgeschoten, waarvan enkele honderden binnen Gaza zelf ontploften. Slachtoffers daarvan zullen wel op conto van ‘de zionistische entiteit’ zijn geschreven.
Het aantal doden aan Gazaanse zijde is gelukkig beduidend minder dan in 2014. Toen duurde de mini-oorlog veel langer en was er sprake van een zwaar grondoffensief. Uiteraard werden ook nu weer alle doden opgevoerd als burgerslachtoffers – alsof er geen Hamascommandanten en strijders zijn omgekomen. Dat de Israëlische luchtmacht vooraf waarschuwt, voorkomt ook burgerslachtoffers.
Zoals te verwachten krijgt Israël van de publieke opinie de zwarte Piet (mag dat nog?) toegespeeld. Ditmaal waren er echter allerlei demonstraties met ronduit anti-Joodse leuzen. Antizionisme (altijd al een schaamlap voor een nieuw soort antisemitisme) is op straat en op sociale media definitief niet meer te onderscheiden van Jodenhaat. Veel journalisten en media gaan mee met het Palestijnse narratief en ook het zogeheten intellectuele deel van de natie laat zich gelden als puur antizionistisch. Het lijstje met voorbeelden van voorgaande is lang en daarom slechts een paar links.
Het discours over de eeuwig durende oorlog tussen Palestijnen en Israëli’s is in de loop der jaren definitief omgeslagen in het nadeel van Israël. Ging het vroeger vooral om de bezette gebieden, waardoor Israël niet geheel onterecht in een negatief daglicht kwam te staan, nu wordt überhaupt het bestaansrecht van Israël zelf voluit ter discussie gesteld (Israël als zogenaamde “koloniale apartheidsstaat”). Het doet me pijn om te constateren dat het conflict zo eenzijdig wordt uitgelegd.
Een triest makend voorbeeld daarvan is een essay van Peter Beinart, een Amerikaanse opinieleider. Hij gelooft niet meer in de twee-statenoplossing (die is inderdaad ver weg, maar dat komt niet alleen door Israël). Eén staat “from the river to the sea” is beter, dat is voor hem inmiddels glashelder. In het gunstigste geval binationaal. Dat Israël als Joodse staat dan het onderspit zal delven, maakt hem blijkbaar als Amerikaanse Jood niet uit.
De oplettende lezer zal het opvallen dat Beinart het louter heeft over de inmiddels miljoenen Palestijnse vluchtelingen (de status wordt doorgegeven aan volgende generaties). Die vormen een veel groter probleem dan de half miljoen kolonisten op de Westelijke Jordaanoever. De Joden die een veilig heenkomen zochten in 1948, toen het Jordaanse leger eraan kwam, worden door hem niet eens genoemd. En al helemaal niet de weggepeste en gevluchte Joden uit Arabische landen (ongeveer net zoveel als de Palestijnse vluchtelingen). Over Sudeten-Duitsers heeft niemand het meer en ook niet over Griekse en Turkse vluchtelingen of Indiërs en Pakistanen vanwege de onderlinge oorlogen.
Nieuw is het niet, het soort oplossing van Beinart c.s.. Doch eerder werd Israël nog min of meer geaccepteerd als een soort noodzakelijk kwaad (“een onherstelbare vergissing”). Ook werd door menigeen ingezien dat de Palestijnen door voortdurende weigeringen om eruit te komen en aanslagen ook wel wat te verwijten viel.
Op enig moment rond de Oslo-periode hebben de Palestijnen het plegen van aanslagen buiten het conflictgebied zelf (dus Israël en de Palestijnse gebieden) losgelaten. Aanslagen vonden tijdens de tweede intifada uitsluitend nog plaats binnen Israël of op de Westelijke Jordaanoever. Plus dat de strijd verder ging op het diplomatieke front, want Israël moet hoe dan ook verdwijnen. Als het niet kwaadschiks (met geweld) kan, dan maar goedschiks (met diplomatiek geweld).
Hamas, niets minder dan een terreurorganisatie zoals door Bart Wallet benadrukt in Nieuwsuur, heeft nadat het met grof geweld voldoende macht had verworven in de Gazastrook de oude gewapende strijd voluit hervat. Ze lijden militair gezien nederlaag op nederlaag. Op het front van de publieke opinie hebben ze echter de winst steeds meer binnengehaald. Wat ze ook doen, het lijkt wel of het niet meer uitmaakt, de publieke opinie staat steeds meer blind aan hun kant. Ook Fatach pleegt nog steeds geweld, maar meer kleinschalig en geniepig op de Westelijke Jordaanoever, via messteken en met het inrijden van auto’s op militairen, soms door het gebruik van vuurwapens. Doch de door Fatach gedomineerde Palestijnse Autoriteit (PA) heeft zich toegelegd op diplomatieke acties. Abbas is nu op forse achterstand gezet door Hamas. Let echter op, hij en de zijnen komen terug via het Internationale Strafhof (ICC) en dat soort kanalen.
Het is eigenlijk een kwestie van taakverdeling: Hamas gebruikt wapengeweld om Israël te bestrijden, Fatach en de PA ‘beperken’ zich tot diplomatiek en verbaal geweld – met individuele terreurdaden.
De Palestijnen buiten én binnen de grenzen blijven het Israël onophoudelijk moeilijk maken. Wanneer komen ze eindelijk een keer tot het inzicht dat ze veel gelukkiger kunnen worden door Israël als Joodse staat te accepteren? Net zoals de ultrarechtse figuren in Israël zullen moeten aanvaarden dat zij de Palestijnen niet wegkrijgen.
Het is om moedeloos van te worden.
