Israël valt op 1 april een bijgebouw van de Iraanse ambassade aan in Damascus, Syrië, en doodt daarbij onder meer een hele hoge commandant die de schakel vormde tussen Iran en Hezbollah in Libanon. Dat is een aanval op diplomatiek Iraans grondgebied, stelt Teheran en de tegenreactie laat niet al te lang op zich wachten. Die komt in de nacht van 13 op 14 april: meer dan 300 drones, kruisraketten en ballistische raketten gericht op Israël met inbegrip van de Golan.
Circa 320 drones, kruisraketten en ballistische raketten tegengehouden
De drones en raketten zijn bijna allemaal uit de lucht gehaald, dus geen doden (wel een zwaargewond meisje in de Negev) en nauwelijks schade, dankzij de inzet van Israëli’s plus een Westerse coalitie inclusief Jordanië en kennelijk ook de Saoedi’s (lees meer over de MEAD). Wat staat Israël nu te doen?
Er wordt buiten Israël serieus beweerd dat het om een ingehouden Iraanse reactie gaat. Niet bedoeld om te escaleren, louter om een signaal af te geven dat de dodelijke aanval op dat bijgebouw van de Iraanse ambassade niet onbestraft kon blijven. Het is zeker verregaand om zo’n gevoelige locatie als mikpunt te kiezen. Maar zijn diplomatieke missies bedoeld voor het opzetten van oorlogen tegen een ander land? Uitwijzen van de hoge militairen van de Iraanse Republikeinse Garde, daar zullen de Syriërs niet toe over gaan, dus wat zijn de alternatieven? Kidnappen? Of doden, want het is in feite oorlog tussen Israël en Iran, dat Hezbollah en anderen gebruikt om zich achter te verschuilen (net zoals Hamas zich verbergt achter burgers).
Mij maak je niet wijs dat die ruim 300 ballistische rakketen, kruisraketten en drones niet waren bedoeld om veel doden en ook veel schade te veroorzaken. De Iraniërs waren gewoon van plan de Israëli’s een lesje te leren. Het had inderdaad een véél grotere aanval kunnen zijn, want Iran heeft nog heel veel meer in huis. Maar is die daarmee weg geredeneerd? Dit was een aanval zonder precedent (!) vanaf Iraans grondgebied plus grondgebied van Iraanse proxy’s (in Irak, Syrië, Libanon en Jemen). Dat is een casus belli, een regelrechte oorlogsverklaring. Net zoals de gruwelijke aanval van Hamas op 7 oktober op Israëlische grondgebied dat was (niet alleen rond Gaza, maar ook met talloze raketten op Tel Aviv en verre omgeving). De gedode hooggeplaatste militair in Damascus zat daar mede achter, aldus kringen in Israël.
Het is een prestatie van formaat dat het de luchtmachten (van Israël, VS en GB) en andere militaire eenheden, zoals radarposten (Frans), luchtafweer (Jordanië en Saoedi-Arabië) en marine, is gelukt om bijna al die dodelijke projectielen onschadelijk te maken. Maar dat er geen doden zijn gevallen en geen flinke schade is aangericht aan de Israëlische infrastructuur betekent niet dat Israël het daarbij kan laten. Tevreden achteroverleunen, zoals president Biden, in mijn (!) woorden, Israël heeft voorgehouden, is geen adequate reactie in deze contreien van de wereld.
Voor Iran en zijn bondgenoten is het wel een lesje in nederigheid, want hun doel is niet behaald (nog niet!). Veel van die projectielen waren gericht op een belangrijke luchtmachtbasis in het zuiden. Daar kwamen enkele ballistische raketten neer en die zouden lichte schade hebben toegebracht. Dat is ook een les voor Israël, want niet ál die levensgevaarlijke snelle raketten werden uit de lucht gehaald.
Ik las hoe een aantal militaire experts denkt over hoe verder. Inderdaad, de focus moet op Gaza gericht blijven. Israël mag daar niet verliezen, dus Hamas moet worden uitgeschakeld. Wel op een aanvaardbare manier, dus zo weinig mogelijk burgerdoden, zo min mogelijk materiële schade en uiteraard niet (mede) via uithongering, laat staan ethnic cleansing of genocide. Geen van die zaken waar Israël van wordt beschuldigd, snijdt hout als je naar de kille cijfers kijkt en de situatie op de grond. Oorlog is verschrikkelijk en dat lijken mensen vergeten te zijn, omdat ze in vrede leven, of er belang bij hebben om Israël, de enige Joodse staat in de wereld, van oorlogsmisdaden en erger, zoals genocide, te beschuldigen.
Let wel, Hamas is de zwakste van de vijanden in de regio. Veel minder sterk dan Hezbollah en niet te vergelijken met Iran, het sji’itische bolwerk dat overloopt van Israëlhaat. Als Hamas wegkomt met wat zij deden op 7 oktober, berg je dan maar. Dat wordt gezien als een aanmoediging voor de rest.
Ik heb geen flauw idee wat de reactie van Israël zal zijn, maar dat er iets zal komen, lijkt me een uitgemaakte zaak. Een missie van F-35’s om één nucleaire faciliteit te raken, zodat Iran beseft dat het kwetsbaar is en met vuur speelt? Of een grote aanslag binnen Iran zelf op een strategisch doel, waarvan iedereen zal aannemen dat Israël erachter zit? Het zou allemaal kunnen. Als het maar geen domme reactie wordt, zoals figuren als Ben-Gvir voorstaat. We mogen ons als bewoners van Israël gelukkig prijzen dat die niet in het oorlogskabinet zit en verantwoordelijke politici als Gantz wel. Het is al erg genoeg dat Ben-Gvir en Smotrich in de regering zitten, omdat Netanjahoe wil overleven en daarmee het land heeft opgezadeld met dit extreemrechtse en ultrareligieuze kabinet, dat Israël steeds meer in een levensgevaarlijk internationaal isolement heeft gedreven.
Eerlijk gezegd had ik sombere oorlogsvisioenen toen wij net als iedereen in Israël aan het wachten waren op de Iraanse tegenreactie. Ik vreesde dat het zou kunnen gaan worden zoals de oorlog in Oekraïne laat zien. Immers, de Russen gebruiken Iraanse drones en die zaaien veel dood en verderf, waardoor Oekraïne steeds meer naar de knoppen gaat. Dat gaat ook met veel dode Russische militairen gepaard, doch Poetin kijkt niet op een kilo meer of minder kanonnenvlees. Liever Oekraïne, mede bakermat van de Russische cultuur, helemaal kapot, dan dat dat land volledig onder Westerse invloedssfeer komt, aldus Poetin. Cultuur van de vernietiging en des doods ten voeten uit, waar Poetin en de Iraanse ayatollahs elkaar in hebben gevonden. De Oekraïners hebben de domme pech dat zij niet over adequate luchtafweer beschikken. Dat komt mede omdat de Republikeinen van Trump Amerikaanse steun tegenhouden. En van Europa moeten de Oekraïners het ook niet echt hebben. Veel woorden, te weinig daden.
Bij ons in Ra’anana was er tijdens ‘de Iraanse nacht’ geen alarm. Ik had erop gerekend dat zowat overal in Israël het alarm zou afgaan, dus in die zin was er wel sprake van een ingehouden Iraanse aanval. Zodra we het nieuws vernamen van de drones die in aantocht waren, heb ik het stalen luik van de mamad, de beveiligde ruimte in huis, weer gesloten. Ik hoorde dat onze benedenbuurman dat ook deed. We besloten om niet in de mamad te gaan slapen, doch mijn vrouw kon geen oog dicht doen en las op haar iPhone dat dáár slapen toch wel verstandig was. Midden in de nacht hebben we het bed in de mamad dan toch opgemaakt. Ik sliep weer verder en mijn vrouw zette de nacht voort met wakker blijven vanwege wat er komen kon. Wat spanning met een mens kan doen.
In de wereld schijnt er nu weer wat meer sympathie voor Israël te zijn ontstaan. Zelfs de Arabische wereld vermaakt zich om Iran dat niet tegen de Israëli’s op kon (zie cartoon aan het eind). Ik las dat men in Nederland hier en daar inziet dat een embargo op reserve-onderdelen voor de F-35 eigenlijk niet zo ethisch is. Dat toestel was hard nodig om die Iraanse drones en dergelijke te onderscheppen. Het wordt amper gebruikt boven Gaza, heb ik begrepen.
Het zal wel weer net zo gaan als na 7 oktober. Toen was er even veel sympathie voor het Joodse land vanwege de afschuwelijke aanval van Hamas. Die verdween als sneeuw voor de zon zodra Israël ‘iets’ terug deed. De wereld houdt kennelijk vooral van verliezers. Maar ja, liever levend en desnoods gehaat dan gedood en postuum geprezen. Al zou het beter zijn om als (over)levende te worden geprezen. Dat is waar Israëli’s mee bezig zijn: in een dodelijke regio zien te (over)leven!
Spotprent in de Arabische media over Iran
