Eerder schreef ik al eens over de ING en hun omslachtige, trage procedures als je in het buitenland woont. We moesten drie jaar geleden, toen we als nieuwe bewoners in Israël arriveerden bijna twee maanden wachten voordat we weer geld konden overmaken van onze Nederlandse bankrekening. Reden daarvoor was het nieuwe Israëlische telefoonnummer dat we in gebruik namen. Met het oog op veiligheid werd toen de betaalfunctie van internetbankieren direct uitgeschakeld. ING is bang dat er iets niet klopt als er met een nieuw nummer wordt gebeld. Je moet dan een nieuwe code aanvragen om alles weer op gang te krijgen. Die code komt per post naar het buitenlandse woonadres, want alleen dat wordt als veilig beschouwd.
Maar het kan veel erger met Nederlandse banken. In kringen van (ex-)Nederlanders in het buitenland is al een tijdje onrust, omdat Nederlandse banken van hun buitenlandse klanten af willen. Eerst ging het alleen over ABNAMRO, inmiddels heeft ook ING zich bij het rijtje banken met ‘buitenlandvrees’ gevoegd. ING is slechts bereid je Nederlandse bankrekening aan te houden als je de Nederlandse nationaliteit hebt of over een huis in Nederland beschikt dan wel in Nederland studeert of werkt. Pech dus voor ex-Nederlanders buiten het vaderland die hun paspoort hebben laten verlopen (onder andere omdat ze ook een ander paspoort hebben verkregen) en daarmee tevens hun Nederlanderschap zijn kwijtgeraakt. Hun bankrekening wordt zonder pardon opgeheven. Ze moeten maar zien hoe ze hun AOW of bedrijfspensioen binnen krijgen. Natuurlijk, het kan vast wel via een buitenlandse bankrekening, doch de kosten zijn dan ongetwijfeld hoger. Instanties in Nederland vinden overboekingen naar een buitenlandse bankrekening maar vervelend.
Zo erg is het met ons gelukkig nog niet, want we hebben een Nederlands paspoort en dan mag je (voorlopig?) bij de ING blijven. Niettemin valt er nog genoeg te beleven met de ING als je over de grens woont en zeker als het om een woonadres buiten de EU gaat.
Eerlijk gezegd, met de ING liep alles voor ons in het buitenland eigenlijk op rolletjes, nadat de bovengenoemde startperikelen voorbij waren. Totdat we opeens ontdekten dat de adreswijziging naar het buitenland voor onze gezamenlijke bankrekening (‘en/of’) slechts was verwerkt voor mijn persoonlijke gegevens, en niet voor die van mijn vrouw. Iedere rekeninghouder bij zo’n gezamenlijke rekening moet namelijk uitdrukkelijk zélf de wijziging doorgeven. Een gezamenlijke brief werkt niet. Voor ons was het een verrassing dat voor mijn vrouw nog steeds het oude woonadres in Amsterdam in het ING-systeem stond. Temeer daar zij een paar maanden geleden haar nieuwe PIN-pas netjes op ons Amsterdamse correspondentieadres had ontvangen. Dat is het adres van goede vrienden van ons die over onze post waken. Volgens de ING was dat volstrekt onmogelijk. Er stond maar één adres in het systeem en dat was niet dat correspondentieadres. Het kon daar nooit bezorgd zijn …
Hoe het ook zij, door een onhandigheid van mij was mijn vrouw de mogelijkheid kwijtgeraakt om in te loggen en via haar eigen ingang te internetbankieren. We gebruikten altijd mijn inlogmogelijkheid en dat vonden we genoeg. Uiteraard is het beter als zij ook kan inloggen op onze gezamenlijke rekening via haar eigen ingang.
Om te kunnen internetbankeren moet je een inlogcode en een apart wachtwoord hebben. Als je in Nederland woont, krijg je de inlogcode per post en voor het wachtwoord moet je hoogstpersoonlijk naar een ING-kantoor voorzien van identiteitspapieren en je PIN-pas. Dat gaat niet als je in het buitenland woont. Daar hadden ze iets op bedacht, maar we moesten eerst een adreswijziging per post opsturen naar Leeuwarden, zodat het oude adres in de gegevens van mijn vrouw werd veranderd in ons woonadres in Israël plus het Nederlandse correspondentieadres. Daar gingen ongeveer twee weken overheen. Toen we na een telefoontje (nou ja, je staat wel even in de wacht, het is altijd druk) hadden laten controleren of het adres echt was gewijzigd, konden we de twee codes opvragen.
Die arriveerden heel snel op ons Amsterdamse correspondentieadres. Onze vrienden belden meteen en gaven telefonisch door dat ze zowel de inlogcode als het wachtwoord hadden binnengekregen. Op zichzelf heel onveilig, daarom moest er éérst een door mijn vrouw ondertekende bevestiging naar de ING worden opgestuurd dat beide enveloppen in goede orde waren ontvangen. Pas daarna had het zin in te loggen en met het wachtwoord het internetbankieren tot leven te wekken, want ING had tot dan toe alles geblokkeerd. Die bevestiging mocht zowaar via e-mail worden verzonden. Een meevaller!
Maar dan ben je er nog niet. Je kunt dan alleen nog maar beperkt internetbankieren, dat wil zeggen, je saldo inzien. Geld overmaken kan nog niet! Daarvoor moet je de betaalfunctie aanvragen, waarna je een activeringscode krijgt en je telefoonnummer kunt invoeren. Op één of andere manier kon de activeringscode echter niet naar het Nederlandse correspondentieadres worden verstuurd. Daar krijg je namelijk een bericht om een activeringscode af te halen bij een ING-kantoor. En dat lukt niet als je in het buitenland woont. Om het versturen van een afhaalbericht te voorkomen, moest het Nederlandse correspondentieadres worden opgeheven, zodat er alleen maar een buitenlands adres in het systeem staat. Daar gaat dan de activeringscode zélf naartoe. Dus hup, wéér een brief naar de ING in Leeuwarden, om de adressen voor de tweede keer te veranderen.
Vervolgens gebeurde er iets raars. Ik had al één keer om een activeringscode gevraagd, waarna we dus ontdekten dat je een afhaalbericht krijgt op je Nederlandse correspondentieadres, zoals net uitgelegd. Tijdens de vele, vele chatsessies met allerliefste ING-dames en heren (die niet allen even wakker waren, want ondanks dat we hadden verteld dat we in het buitenland woonden, chatten ze doodleuk dat we naar het dichtstbijzijnde ING-kantoor moesten) had één pientere jongedame gezegd: misschien moet je die activeringscode gewoon nóg een keer aanvragen. Wellicht dat je dan de tweede keer de code zelf krijgt in plaats van zo’n onzinnig afhaalbericht. Terwijl ik ongeduldig zat te wachten op de verwerking van onze laatste adreswijziging, vroeg ik in een balorige bui voor de tweede keer aan activeringscode aan. En… die kwam zowaar! Onze vrienden belden voor de zoveelste keer dat er weer een ING-brief was ontvangen. Waarop ik zei, ach, het zal wel zo’n stom afhaalbericht zijn. Niks ervan, het was zowaar de code zelf, waarvan was gezegd dat de ING die alleen naar het buitenlandse woonadres kon opsturen.
Om een lang en technisch verhaal niet nog langer te maken: alles wérkt na het activeren van de betaalfunctie. Het installeren van de ING-app op de mobiele telefoon was nog een beetje lastig (de instructie op de website bevat naar mijn idee hiaten), maar ook die werkt nu vlekkeloos.
Nu maar afwachten hoe lang we nog gebruik kunnen maken van de ING, want het kan best zijn dat er een moment komt dat ze die ‘lastige’ Nederlanders in het buitenland echt kwijt willen. Hun niet te volgen bankprocedures kunnen het immers nauwelijks aan. Die raken voorbij Lobith danig in de war.
