Zonder het oproepen van emoties is Israël ondenkbaar. Soms ben je blij over weer een succes, soms ben je bedroefd over weer een misser en soms ben je radeloos over iets wat tegen je diepste gevoelens ingaat. Dan voel je je machteloos, verraden ook. Ik wil enkele lezers van mijn column geruststellen. Dit gaat niet over Palestijnen, niet over voor of tegen.
Deze paar woorden gaan over Israëlische Joden die de weg zijn kwijtgeraakt. Ze zijn verdwaald in hun Joodse emoties. Het ondenkbare is gebeurd. Als de Jeruzalemse politie het goed heeft, hebben ultraorthodoxe Joden het imponerende monument Yad Vashem ontheiligd. Yad Vashem staat voor de moord op zes miljoen Joden, niet zo lang geleden, op Europese bodem. Hoe de godslasteraars, want dat zijn deze vromen, Yad Vashem in de nacht van zondag op maandag zijn binnengedrongen, is nog een raadsel. Het monument is namelijk goed beveiligd. Wat ze er achter lieten zijn bekladde muren op het Warschau-monument en daar niet alleen. ‘Als Hitler niet zou hebben bestaan, zouden de zionisten hem hebben uitgevonden. Jullie zionisten verklaarden uit naam van het Joodse volk de oorlog aan Hitler: Jullie brachten de Holocaust over ons.’ Alsof dat nog niet genoeg is, signeerden ze een muur met de tekst dat Israël een spiritueel Auschwitz is. Ook nog: ‘de zionisten brengen ons in gevaar’.
Ik weet zeker dat Palestijnen die teksten niet kunnen bedenken. Ze leven in de geesten van ultra-ultra-orthodoxe Joden in Jeruzalem die de staat Israël niet erkennen, omdat de geboorte van Israël in 1948 strijdig is met hun religieuze opvatting dat Israël slechts na de komst van de Messias kan herrijzen. De anti-Israëlische, de antizionistische emoties in Mea Shearim, de wijk waar deze ideeën leven, zijn zo diep en echt ook, dat daar op Israëls onafhankelijkheidsdag Israëlische vlaggen worden verbrand. Vanuit Washington heeft president Shimon Peres met tranen in zijn stem de barbaarse schending van de herinnering aan de slachtoffers van de nazi-gekte veroordeeld. Misschien uit schaamte hebben de Israëlische media deze vorm van vandalisme wel gemeld natuurlijk, maar hoofdnieuws was het niet.
Wat is dan wel het nieuws. U weet waarschijnlijk wel dat Israël een elektronisch beveiligd hekwerk langs de grens met Egypte bouwt om de infiltratie van duizenden naar werk en veiligheid zoekende Afrikanen een halt toe te roepen. Wat u niet weet is dat Israël serieus overweegt een dergelijk hekwerk langs de rivier de Jordaan te bouwen. Premier Benjamin Netanyahoe gaat er van uit dat als eenmaal de grens met Egypte ‘dicht’ is de Afrikanen, en ook op de vlucht geslagen Syriërs of andere Arabieren, hun toevlucht zullen zoeken in het florerende Joodse land. Wonderlijk die gedachte. Israël heeft immers een lang, hoog hekwerk/muur gebouwd op de Westelijker oever van de Jordaan. Die muur heeft het Palestijnse zelfmoordterrorisme de doodsteek gegeven. Achter die muur, in Israël, voelen de Israëli’s zich weer veilig. Ik kan me niet voorstellen dat duizenden Afrikanen door die muur Israël kunnen binnendringen. En wat zouden ze in de Palestijnse gebieden moeten doen. Is daar werk? Zijn ze daar welkom? Weten die Afrikanen niet dat Arabieren minachting hebben voor Zwarten? Als mijn stem in de Crescas-kolommen ergens goed voor is, dan roep ik Netanyahoe op dat hekwerk langs de rivier de Jordaan maar te vergeten. Veel effectiever en hardvochtiger is de op grote schaal begonnen uitwijzing van illegale Zwarten in Israël. Israël goochelt met de mensenrechten. In de Negev-woestijn wordt een kamp gebouwd waar 20.000 Zwarten die Israël via de Sinai zijn binnengedrongen zullen worden ‘gevestigd’. Hoe lang worden zij in de hitte van de woestijn vastgehouden? Wat is hun bestemming? Waarom wel werkkrachten op grote schaal uit Thailand ‘importeren’ en zwarten uitwijzen? Veel vragen en problemen, teveel om vanuit een prachtig café in Ramat Hasharon te analyseren. Als het gaat om, zoals ministers zeggen, het Joodse karakter van Israël te beschermen tegen vreemde invloeden, dan hebben zij vanuit hun levensbeschouwing gelijk. Israëls dilemma is dat de Palestijnen/Arabieren tussen de rivier de Jordaan en de zee al een kleine meerderheid vormen. Volgens professor Sofer is het verschil al 1 procent. Dat is Israëls echte demografische/culturele probleem waarmee ook Netanyahoe worstelt.
