Het zou beter en verstandiger zijn geweest als de Duitser Thomas Bach zijn zojuist verworven functie als hoofd van het IOC, het Internationaal Olympisch Comité, had neergelegd in plaats van op zijn stoel te blijven zitten. Door het Wiesenthal Centrum in Los Angeles en door het Amerikaans-Joods Comité werd hij ‘ontmaskerd’ als een te grote vriend van de Arabieren. Het viel op dat zijn kandidatuur royaal werd gesteund door de meeste Arabische landen. En dus gingen in Joodse kringen de rode lampjes flikkeren. Het Wiesenthal Centrum stuurde een brief naar de VN met de vraag of Bach zijn functie als hoofd van de Duits-Arabische Kamer van Koophandel zou willen neerleggen. Waarom? Die Kamer van Koophandel heeft zich onder Arabische druk neergelegd bij import-eisen die de import van Israëlische producten en diensten onmogelijk maken.
Het Joodse protest heeft zijn uitwerking niet gemist. Bach, die meer van zijn topfunctie in de internationale sport houdt dan van zijn lidmaatschap van de Duits-Arabische Kamer van Koophandel, zegde zijn lidmaatschap van die pro-Arabische Kamer prompt op. Dit voorval bewijst hoe gevoelig Duitsers zijn voor Joodse kritiek op hun verleden en/of pro-Arabische instincten.
In zijn functie van vice-president van het IOC stemde hij met Jacques Rogge, de uitgaande president van het IOC, tegen het in acht nemen van een minuut stilte tijdens de Olympische Spelen in 2012 ter nagedachtenis van de elf Israëlische sportlieden die veertig jaar geleden tijdens een Palestijnse terroristische overval op het Olympisch stadion in München werden vermoord. Ankie Spitzer, de weduwe van de toen vermoorde Andre Spitzer, heeft Rogge en Bach toen met klem verzocht de vermoorde Israëli’s tijdens de openingsceremonie van de Spelen wel te herdenken. Rogge weigerde koppig. Politiek wilde hij buiten de Spelen houden.
Op het eerste gezicht lijkt dat een redelijk argument. Dat is het niet. Het gaat puur en simpel om de moord op sportlieden … De motivatie doet er niet toe. Dat hebben Rogge en Bach niet willen of kunnen begrijpen. Ik vraag me af of Bach aan dat starre standpunt zal vasthouden nu hij aan het hoofd van het IOC staat en in het vizier van Joodse organisaties ligt. Uit de Duitse media heb ik begrepen dat de stad München binnenkort een groot monument ter herdenking van de vermoorde Israëlische sportlieden zal onthullen. Misschien een duwtje in de rug van Bach om eindelijk ook in de wereld van de sport, van de verbroedering, met een minuut stilte de vermoorde sportlieden uit Israël te herdenken bij de komende Spelen. Hij heeft de kans van zijn leven om zich ‘goede’ Duitser te tonen.
