Het was een kort tussenzinnetje in een lang tv-interview, zondagavond.
Premier Mark Rutte werd aan kritische vragen onderworpen over de manier waarop Nederland met het coranavirus omgaat. “Israël heeft te snel de teugels laten vieren”, zei hij om het onderscheid tussen de Nederlandse aanpak en die van Israël te illustreren.
Voor Rutte is het duidelijk dat de nieuwe uitbraak van corona in Israël het gevolg is van de druk van de publieke opinie de lockdown te versoepelen. Hij vergat te vermelden dat het warme temperament van de Israëli’s, het bij elkaar willen zijn, het elkaar fysiek begroeten, ongetwijfeld een rol heeft gespeeld in het snel oplopende aantal coronazieken, althans besmette mensen.
Nederlanders gedragen zich volgen Rutte “netjes”, waardoor het in Nederland betrekkelijk goed gaat en het land waarschijnlijk aan een tweede golf corona zal ontsnappen.
Ik heb maandagochtend langdurig naar radio Israël, Reshet Beth, geluisterd. Daar werd ik niet vrolijk van.
Israël zit al tegen een tweede golf aan. Er wordt serieus gesproken over het opleggen van een tweede landelijke lockdown.
Verpleegkundigen luiden de noodklok, dreigen met staken, omdat ze de situatie in de ziekenhuizen niet meer aan kunnen. De druk is te groot, de middelen te weinig, de salarissen te laag. Een verpleegkundige voorspelde een ramp als deze coronagolf in de herfst, of eerder nog, wordt overspoeld door een griepgolf zoals die ieder jaar uitbreekt.
Dat de situatie ernstig is, kan ik ook opmaken uit de perikelen van mijn Israëlische kleinkinderen. Twee van hen zitten thuis in quarantaine doordat zij op school en tijdens een bar mitswa in aanraking kwamen met kinderen wier ouders met corona zijn besmet.
Israël staat de komende maanden beslist voor een grote uitdaging. Corona treft de gezondheidszorg hard maar ook de economie. Het toerisme, een belangrijke inkomstenbron en werkverschaffende tak van de samenleving, is totaal stil gevallen.
Israël zit niet in de een of andere regionale opvang zoals de zwakkere Europese landen Italië en Griekenland, die op steun van de Europese Unie kunnen rekenen. Israël staat er met een moeilijke veiligheidssituatie alleen voor.
Is het u trouwens opgevallen dat de datum van 1 juli geruisloos van de annexatiekalender is verdwenen?
Premier Benjamin Netanjahoe had de wereld toch laten weten dat 1 juli het begin zou zijn van de annexatie van delen van de Westelijke Jordaanoever?
Er is niets gebeurd. Nog niet. Hoop ik.
Netanjahoe is vastgelopen op een muur van weerstand. Ook vanuit het leger, vanuit een deel van de Israëlische publieke opinie en vanuit de belangrijke Joodse gemeenschap in de VS.
De democratische presidentskandidaat Joe Biden waarschuwde Netanjahoe voor de gevolgen van annexatie op de betrekkingen tussen Washington en Jeruzalem indien hij in november Donald Trump in het Witte Huis zal opvolgen. Hoewel nooit iets zeker is bij de stembus liggen de kaarten van Biden op dit moment wat beter dan die van Trump.
Ik ben óók in de 1 juli-datumgrens van Trump getuind. Op verzoek van NRC schreef ik een nogal kritisch artikel over de plannen van Netanjahoe.
Ik niet alleen. De belangrijkste media in de wereld bogen zich over de annexatieplannen en plaatsten de daarmee verbonden Palestijnse problematiek weer in het middelpunt van de aandacht.
Zonder gevolgen voorlopig, omdat corona wereldwijd het Palestijnse vraagstuk overwoekert. Maar in het debat tussen Israël en de wereld over het Palestijnse probleem is wel wat veranderd, ware het alleen al het feit dat Netanjahoe van annexatie heeft moeten afzien. Tenzij hij zijn oogkleppen niet afdoet.
