“Kijk”, zei de jonge Israëlische Arabische taxichauffeur ’s nachts om half een. Gisteren is de 102de Israëlische Arabier vermoord.” Hij klapte zijn Samsung telefoon open en riep onthutst: “Een paar minuten geleden is er wéér een moord gepleegd. Nu staat de teller sedert begin dit jaar al op 103 en het einde is niet in zicht. Het is toch verschrikkelijk dat Arabieren in Israël elkaar van kant maken.”
Ik ben nu een maand in Israël. Alsof het om de uitslag van een voetbalwedstrijd gaat worden door radio Israël en andere media aantallen vermoorde Israëlische Arabieren gemeld.
Het leidt geen twijfel, de grote Arabische minderheid in Israël wordt geteisterd door een tsunami van moorden in het noorden en zuiden van het land.
In het verleden waren er moorden om eerwraak, met pistolen besliste familievetes en het afschieten van lesbische vrouwen en homo’s was ook geen zeldzaamheid. Maar nu: het hek is van de dam.
Ik heb met een strafrechtadvocaat gesproken en uitgebreid met de Arabische taxichauffeur uit Lod om een inzicht te krijgen in de ramp die de Israëlische Arabische gemeenschap treft.
Nogal opvallend sluiten de conclusies van beiden goed op elkaar aan. Zij wezen er op dat de traditionele familiestructuur in de Arabische gemeenschap grondig is veranderd. De tijden dat de sjeiks of ouderlingen hun historische gezag konden doen gelden om geschillen van welke aard dan ook bij te leggen is voorbij.
De eens zo voorname sjeik heeft niets meer te vertellen.
Misdadige gangs zetten de toon. Ze bevechten elkaar meedogenloos om de lucratieve drugshandel, afpersing en geldzaken. En natuurlijk ook over erfenissen en geschonden familie-eer.
De Arabische taxichauffeur uit Lod heeft een scherpe sociologische kijk op de moordpartijen in zijn gemeenschap.
Voor Arabische jongeren is er geen echte toekomst in de Joodse Israëlische samenleving. Dat er Arabische dokters, apothekers, verplegers en technici zijn, is volgens hem slechts een druppel op een gloeiende plaat. De Arabische jongeren lezen, zien en horen hoe Israëlische jongeren toegang hebben tot alle functies en banen en daardoor “een rijk leven kunnen leiden dat hén ontgaat.” Misdaad opent – ondanks de risico’s die er aan verbonden zijn – de weg naar prestige en rijkdom, zelfs als dat van korte duur is. De gangsters gunnen elkaar het licht in de ogen niet en deinzen er ook niet voor terug elkaar uit de weg te ruimen als het om een mooie buit gaat.
Wat in een land als Israël, waar bitachon – veiligheid – heilig is, opvalt is het wapenbezit in de Arabische gemeenschap.
De Arabische taxichauffeur weet het. “De pistolen en andere wapens worden of uit Israëls militaire opslagplaatsen gestolen of worden Israël vanuit Egypte, Jordanië en Libanon binnen gesmokkeld. Zo waterdicht zijn Israëls grenzen met de buurlanden dus niet.
Israël heeft dus te maken met een gewapende Arabische onderwereld. Deze wapens richten zich zelden op Joodse Israëli’s.
Zou dat de reden zijn dat de Staat Israël niet ingrijpt?
Die vraag is nu actueel en is ook beantwoord..
Premier Benjamin Netanjahoe heeft besloten de binnenlandse veiligheidsdienst, de Shin Beth, in te zetten bij de bestrijding van de misdaad in de Arabische gemeenschap.
Dat besluit is niet onomstreden. Er kleven juridische haken en ogen aan met betrekking tot het respecteren van mensenrechten, waar de Shin Beth niet in uitblinkt. Huiszoekingen en arrestaties zonder rechterlijk bevel zijn in bezet gebied aan de orde van de dag, maar in Israël gelden toch andere maatstaven.
Arabische leiders smeken, ja smeken, de staat al lang om de misdaad in hun gemeenschap aan te pakken. Ze denken in de eerste plaats aan het openen van politieposten, politiepatrouilles et cetera. Dat wel, maar kennelijk liever geen Shin Beth-agenten in hun dorpen en steden.
