Ik heb het geloof in en de noodzaak voor de stichting van een Palestijnse staat in bezet gebied naast Israël nog niet opgegeven.
Naarmate de tijd verstrijkt en het aantal Joodse inwoners in bezet gebied, inclusief Oost-Jeruzalem, inmiddels de half miljoen is gepasseerd, betwijfel ik of die Palestijnse staat naast Israël er ooit komt. Daar is in de Israëlische politiek geen emotionele ruimte voor, tenzij er een leider opstaat die de weg terug wijst naar het oude Israël van voor 1967.
Een leider van het formaat van de Franse president Charles de Gaulle, die Frankrijk onder zware bedreigingen, moordaanslagen en zelfs een militaire staatsgreep terugtrok uit het ‘moederland’ Algerije. Frankrijk beschouwde Algerije meer dan anderhalve eeuw als een onafscheidelijk deel van de Franse republiek. Na een bloedige opstand waarbij meer dan een miljoen Algerijnen de dood in werden gejaagd, verleende Frankrijk Algerije in 1962 onafhankelijkheid. Is dat een voorbeeld voor Israël?
Over de vraag of Israël bezet gebied, Judea en Samaria, moet annexeren of het Franse voorbeeld moet volgen, lopen de meningen in de Israëlische politiek sterk uiteen.
Daarentegen is Marwan Muasher, de Jordaanse oud-ambassadeur in Israël en een van de grondleggers van het Israëlisch-Jordaanse vredesverdrag, van mening dat de twee-staten-oplossing dood is.
In een opinieartikel in Haaretz ( 8.9.2022) acht hij inlijving van bezet gebied door Israël onvermijdelijk, waardoor er in het oude Britse mandaatgebied over Palestina niet twee staten zullen zijn maar één eenheidsstaat, te weten Israël. En dan komt de aap uit de mouw. In zo’n Groot Israël zal de Palestijnse bevolking worden onderworpen aan apartheid, volgens Marwan Muasher de voortzetting van het reeds heersende apartheidsregime. Dat is zijns inziens een onvermijdelijk recept voor voortzetting van het conflict in een andere staatsrechtelijke context.
Omdat Jordanië zich historisch gezien verantwoordelijk acht voor de Palestijnen (van 1948 tot 1967 heerste Jordanië over de westelijke oever van de Jordaan), is het de plicht van het Jordaanse koninkrijk zich in te zetten voor gelijkheid tussen Israëli’s en Palestijnen in de Israëlische eenheidsstaat.
Hoe zal de Palestijnse meerderheid in Jordanië reageren op het laten vallen van de twee-staten-oplossing? Is dat Jordaans verraad aan de Palestijnse zaak?
Marwan Muasher spreekt zich uit tegen het Abraham-akkoord, omdat dit Amerikaanse initiatief de Palestijnen in de kou heeft laten staan en uitsluitend Israëls belangen behartigt.
Heeft Marwan Muasher Israël met de Israëlische verkiezingen op 1 november in het verschiet een theoretische vrijbrief gegeven om de westelijke oever van de Jordaan, Judea en Samaria, in te lijven – op het gevaar af te verworden tot een internationaal veroordeelde pariastaat, namelijk een apartheidsstaat?
Otzma Yehudi, Joodse kracht, is een anti-Arabische, anti-Palestijnse partij die in de lift zit en die lak heeft aan wat er Washington of Den Haag wordt gezegd. Deze partij zou volgens opiniepeilingen op 12 zetels of meer in de Knesset kunnen uitkomen, waardoor de vorming van een zeer rechtse regering, die definitief de twee-staten-oplossing begraaft, de nieuwe politieke realiteit wordt.
Zo kunnen de komende algemene verkiezingen bepalen of ik de hoop op een democratische Joodse staat naast een Palestijnse staat moet opgeven.
Ik ken alle veiligheidsargumenten tegen mijn overtuiging. Wat is het alternatief: een apartheidsstaat? Is dat wél een veiligheidsgarantie voor Israël?
