Ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat Sigrid Kraag, lijsttrekker van D66 en minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking, geen antisemiet is. Het deed me goed dat Esther Voet, hoofdredactrice van het NIW, tot het zelfde inzicht is gekomen. In een tweet van haar hand zag ik dat ze Kaag heeft “verschoond”. Wel wat arrogant, maar wel op zijn plaats omdat verschillende redacteuren van het NIW campagne tegen Kaag hebben gevoerd.
Paul Damen wist in het NIW van 4 juli 2020 te vertellen dat Kaag 19 miljoen euro aan Hamas cadeau had gedaan. En in het NIW van 30 oktober werd vermeld dat de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken Stef Blok en minister Kaag “geld naar groezelige organisaties en moordzuchtige terroristen” stuurden.
Dat zijn ernstige aantijgingen. Juist daarom vind ik het verstandig en goed dat Esther Voet de moed heeft gehad Kaag te “verschonen”, onschuldig te verklaren dus.
Dat de media zich zo uitlieten, was wellicht een vertaling van het ongenoegen van een deel van de Nederlands-Joodse gemeenschap over de benoeming van de met een Palestijn gehuwde Kaag op zo’n belangrijke post in het Nederlandse kabinet.
Haim Divon, de Israëlische ambassadeur in Den Haag, heeft geprobeerd de wind uit de zeilen van de opgewonden Joodse critici te nemen.
Op 10 november 2017 zei hij in een interview dat hij Anis al-Quq, oud onderminister van Ontwikkelingssamenwerking bij de Palestijnse Autoriteit als een gematigd Palestijn had leren kennen. Een Palestijn die volgens zijn zeggen voor co-existentie is. Hij heeft zich daarvoor ingespannen, zei Divon. En over Kaag? “Ik heb nooit gemerkt dat ze professioneel anti-Israël is.” Nou ja, professioneel.
Ik neem aan dat het de Israëlische ambassadeur niet is ontgaan dat Kaag kritiek heeft op de Israëlische nederzettingenpolitiek en weinig op heeft met premier Benjamin Netanjahoe, die zij heeft beschuldigd van onderdrukking van de Palestijnen. Ik begrijp echt wel dat dit sterke anti-emoties oproept bij diegenen in de Joods-Nederlandse journalistiek die daar om verschillende redenen anders over denken. Kaag heeft naar haar zeggen in Nederland persoonlijk ondervonden wat racisme is. Haar vier kinderen dragen de Palestijnse achternaam van hun Palestijnse vader. En zo’n naam lokt in Nederland beledigingen en nog erger uit.
Het is een wet van Meden en Perzen dat politici die zich sterk maken voor mensenrechten en gevoel hebben voor Palestijnse onafhankelijkheid zich emotioneel over Israëls politiek uitlaten.
Is dat slecht? Ben je een antisemiet als je dat ook vindt? Laat ik mezelf als voorbeeld geven.
Al mijn kinderen en kleinkinderen zijn gelukkige Israëlische burgers. Ik ben zionist tot de grenzen van 1967, met kleine grenswijzingen. In de rol van correspondent voor NRC heb ik bijna veertig jaar de Israëlische politiek op de voet gevolgd. Om principiële redenen en om de veiligheid van Israël op lange termijn heb ik de messiaans geïnspireerde greep op Judea en Samaria (westelijke oever van de Jordaan) veroordeeld. Ben ik daarom een antisemiet, een zelfhatende Jood? Zijn belangrijke schrijvers als David Grossman, Amos Oz, Nir Baram dat ook? En premier Jitschak Rabin, die de PLO-leider Jasser Arafat – zij het aarzelend – de hand drukte, was hij ook een zelfhatende Jood?
Weet u lezers van Crescas ik weet te goed hoe en waarom Rabin werd vermoord. Vraag het maar aan Benjamin Netanjahoe. Die weet er alles van – als zijn geheugen hem niet bedriegt.
