Vierenveertig jaar heeft Ankie Spitzer (de Jong) gestreden voor de erkenning van de ontkenning. In Rio de Janeiro is haar tomeloze inzet beloond.
Het was een ontroerend moment toen Thomas Bach, de Duitse voorzitter van het Olympisch comité, het eenvoudige monument op de ‘Plaats voor de herinnering’ in het Olympisch dorp onthulde ter nagedachtenis aan de elf Israëlische sportlieden die tijdens de Spelen in München in 1972 door Palestijnse terroristen werden vermoord.
Keer op keer wezen voorgangers van Thomas Bach een officiële herdenking van de elf Israëlische slachtoffers van Palestijnse terreur af met het argument politiek buiten de Spelen te houden. Zij gingen voorbij aan het kille feit dat de politiek door gewapende Palestijnse terroristen van de Zwarte September beweging door de heilige ‘muur’ van de Spelen was gedrongen.
Ook waren de voorgangers van Thomas Bach beducht voor reacties van de Arabische landen als de vermoorde Israëlische sportlieden zouden worden herdacht. Voor zover ik weet is er geen Arabisch en zelfs geen Palestijns protest geweest tegen de herdenking van de vermoorde Israëlische sporters in het Olympisch dorp in Rio de Janeiro.
Ankie Spitzer, wier echtgenoot ook in München werd vermoord – zelf was ze, kort na haar huwelijk, enkele maanden zwanger - heeft in de herdenking van haar man en de anderen eindelijk berusting, niet te verwarren met aanvaarding, gevonden. Voor haar is de erkenning een overwinning op het kwaad, zo universeel ziet zij ook het besluit van Thomas Bach om de moord in München te herdenken.
Heeft het feit dat Thomas Bach een Duitser is de doorslag gegeven om tot erkenning en herdenking over te gaan? Een soort morele Wiedergutmachung. Ankie heeft in ieder geval, gesteund door een netwerk van invloedrijke internationale persoonlijkheden, gevoelige snaren bij hem geraakt. De vermoorde Israëlische sportlieden zullen tijdens het begin van komende Olympisch spelen worden herdacht.
Ankie heeft met haar gevecht voor erkenning een dimensie toegevoegd aan de betekenis van de Olympische spelen. Het heeft lang geduurd totdat de tijd rijp was om de moord als waarschuwing in de ethiek van de Spelen op te nemen.
Ik ken Ankie goed. Ik respecteer haar. Ik vind het bewonderingswaardig dat zij als correspondente van de NOS in haar reportages de emotie over de moord op haar man wist te beteugelen en oog kreeg voor het Palestijnse vraagstuk dat Israël kwelt.
