Al jaren doe ik mijn best verhelderende bijdragen te leveren.
Ik beken dat ik dat nu met tegenzin doe.
Wat moet ik doen? Uitleggen hoe en waarom het Israëlische leger uit zelfverdediging tientallen Palestijnen aan de Palestijnse kant van het hekwerk langs de grens met Gaza heeft gedood? Uitleggen dat het de schuld van Hamas is, die terroristische organisatie die tienduizenden Palestijnen, jong en oud, in de fuik van de haat tegen Israël heeft laten lopen met een goed kans er niet levend uit te komen?
Ik heb de beelden gezien. Ik heb bij CNN gezien dat premier Benjamin Netanjahoe zijn trots over de verplaatsing van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem niet kon en wilde verbergen terwijl op hetzelfde tv-scherm, ernaast, te zien was hoe gewelddadig de Palestijnse demonstraties zijn. Wat een schrijnende tegenstelling! Met president Donald Trump achter het stuur heeft Netanjahoe weer gewonnen. De tweede keer zelfs, want het opzeggen door de Amerikaan van het nucleaire akkoord met Iran is ook een cadeautje van Trump voor Netanjahoe bij de zeventigste verjaardag van de staat Israël.
Ik kan me voorstellen dat het van trots tolt in het hoofd van de Israëlische premier. Ook doordat Israël het Eurovisie Songfestival heeft gewonnen. “Volgend jaar in Jeruzalem”, vloog het uit de mond van de winnende Israëlische zangeres Netta Barzilai.
Oh Jeruzalem! Ambassade, de Giro, en het Songfestival. Als dat geen attributen van een hoofdstad zijn, dan weet ik het niet.
Tegen al die Jeruzalemse, zionistische, religieuze emoties, valt de Palestijnse tragedie, van toen en nu, bij de leiders van Israël in het niet, Misschien daarom en daardoor heeft de legerleiding de grens als een frontlijn tegen de Palestijnse terugkeerdemonstratie laten verdedigen. Was het wel een front in de militaire zin van het woord? Werd Israël werkelijk bedreigd? Waarom moest er meteen met scherp worden geschoten? Had de minister van Defensie Avigdor Lieberman, de minister zonder militair inzicht en met zeer extreme politieke opvattingen, bedacht dat de Palestijnen onmiddellijk zouden inbinden?
Israël heeft standgehouden. Hamas heeft met een zeer hoge uitgelokte prijs in menselijk leed punten gescoord op het internationale schaakbord.
Een zege van korte duur die de Palestijnse zaak geen millimeter vooruitbrengt, zelfs niet als er een onafhankelijk internationaal onderzoek komt naar het gedrag van Israël en van Hamas.
Verspild Palestijns bloed, verspild Israëlisch prestige.
Die twee dingen staan op de weegschaal van de geschiedenis, naast Syrië, Jemen, Afghanistan, Isis en nog veel meer levensverdriet.
