“Veroordeel Israël nu.” Dat was zaterdag jongstleden de hartenkreet van Carolien de Gruyter in een opinie in NRC. Wegens de grote nood waarin de Palestijnse bevolking in Gaza zich bevindt. Door de oorlogshandelingen moeten de Europese landen Israël met een veroordeling tot de orde roepen. Dat de meeste Europese landen dat niet hebben gedaan heeft Europa buiten spel gezet als bemiddelaar in het Midden-Oosten, concludeert De Gruyter. Die landen, waaronder Nederland (dat onderdelen voor F-36 straaljagers aan Israël levert), moeten volgens het opiniestuk in NRC “hun kop uit het zand halen.” Het gaat toch om Europese principes en veiligheid! En dus moet Israël worden veroordeeld, om de Europese eer te redden.
Misschien wordt de hartenkreet van Carolien de Gruyter opgepikt door het Internationaal Gerechtshof in Den Haag, waar Zuid-Afrika Israël heeft aangeklaagd wegens genocide in Gaza.
Mochten de rechters geen oren en ogen hebben voor het Israëlische verweer dan doet een veroordeling in Den Haag Israël pijn, veel pijn zelfs. Premier Netanjahoe heeft professor Aharon Barak aangewezen Israël voor het hof in Den Haag te verdedigen. Kritiek op de keuze van deze internationaal gewaardeerde 81-jarige rechtsgeleerde bleef in de verdeelde samenleving niet uit. Hij wordt in rechtse kringen beschimpt omdat hij als rechter op kwam tegen het legaliseren van illegale nederzettingen in bezet gebied.
“Hoe kan zo’n man ons land verdedigen. Hij moet in de gevangenis”, riep een parlementslid van Likoed verontwaardigd.
Er staat professor Barak een zware taak te wachten. De Zuid-Afrikaanse aanklacht is onder andere gebaseerd op uitspraken van de ministers Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich, die de Palestijnen uit heel Gaza willen verdrijven en weer nederzettingen willen bouwen in Gaza. Er staat beslist veel op het spel. Niet alleen voor Israëls internationale positie maar ook voor de kwetsbaarheid van de Joodse diaspora.
Een veroordeling wegens genocide 79 jaar na de Sjoa is ook een morele nederlaag voor het zionisme. Dat is andere koek dan een veroordeling door de Europese landen in EU-verband, die Israël als politiek vuil naast zich zal leggen. In het verleden heeft Israël zich weinig gelegen laten liggen aan Europese kritiek. Ondanks Israëls militaire en diplomatieke afhankelijkheid van de VS zijn er zelfs in oorlogstijd ministers die volgens de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken “niet in de echte wereld leven.”
In die ‘echte wereld’ hebben de Verenigde Staten in het Midden-Oosten belangen die niet alleen Israëls veiligheid dienen, maar ook de Amerikaanse strategische positie in dit deel van de wereld, waar Rusland en China de VS naar de kroon proberen te steken.
Tijdens het begin deze week begonnen vierde bezoek van Blinken aan Israël werd het opnieuw duidelijk dat Netanjahoe en de Amerikaanse president Joe Biden niet soepel door één deur kunnen.
Biden staat nog steeds pal voor de stichting van een Palestijnse staat naast Israël op de Westelijke oever van de Jordaan en voor Palestijns zelfbestuur over Gaza wanneer de kanonnen zwijgen. Voor Netanjahoe is dat ideologisch vergif omdat Bidens vredesmissie het door hem verfoeide Oslo-akkoord uit 1993 nieuw leven in blaast.
Zelf heeft hij in 1995 de vredespremier Jitschak Rabin, die het Oslo-akkoord met Jasser Arafat tekenende, niet vermoord; wél schiep hij de emotionele politieke sfeer die Jigal Amir in 1995 inspireerde Rabin te vermoorden. De religieus-nationalistische zionist Jigal Amir verachtte Rabin om diens beleid om voor vrede met de Palestijnen een deel van het door God beloofde land Erets Jisraeel, Judea en Samaria, op te geven. Rabin verbrak het verbond met God, Amir verbrak het gebod “Gij zult niet doden”.
“Een koningsmoord van Bijbelse proporties”, schreef ik in de nacht van de moord. De moord van toen is de ondertoon van het Israëlisch-Palestijnse drama. Het is voor gelovigen een oorlog tussen de Joodse god Elohim en Allah, de islamitische god.
Een Joodse staat is voor Hamas op islamitische grond onaanvaardbaar, een Palestijnse staat is dat even zeer in het door God aan het Joodse volk beloofde land, waar Judea en Samaria deel van uit maken.
