Er is geen militaire oplossing voor Gaza. Die les zou premier Benjamin Netanjahoe na de zoveelste minioorlog tussen Israël en het Hamas rakettenregiem eindelijk moeten leren. Om die werkelijkheid te erkennen is moed nodig. Moed, geen bloed.
Hamas en de Islamitische Jihad moeten nu na het incasseren van zware Israëlische slagen toch wel beseffen dat hun droom om Palestina te bevrijden een waanidee is. Hoe moet deze cirkel van geweld worden doorbroken? Of is er geen oplossing en blijft het geweld eindeloos aanhouden?
Misschien is het toch mogelijk in stappen de geweldsspiraal te doorbreken. Als sterkste partij heeft Israël de sleutel in handen. Israël is in hoge mate verantwoordelijk voor de hoogspanning tussen Israël en Gaza.
Twee miljoen Palestijnen in de Gazastrook zijn door Israël onderworpen aan een al jaren durende economische, financiële en humanitaire boycot. Israëls leiders gingen er van uit dat het lijden van de Palestijnse bevolking uiteindelijk tot een opstand tegen het Hamas regiem zou leiden nadat Hamas met geweld de PLO uit Gaza had verdreven. Die interne Palestijnse intifada tegen Hamas in Gaza is uitgebleven. Gaza is door de boycot, de afsluiting van de buitenwereld, een Palestijns getto geworden.
Hamas en de Islamitische Jihad zijn er nú niet op uit om Israël te vernietigen, maar om met rakketten en massaprotest bij de hekken die Gaza omsluiten, de boycot te doorbreken. Wie de moeite neemt om de resultaten van indirecte onderhandelingen tussen Israël en Hamas te volgen, kan weten dat Israël soms minimale concessies aan Hamas doet en ze onmiddellijk weer intrekt bij Palestijnse provocaties en aanslagen.
Voor de duidelijkheid: Egypte en de PLO in Ramallah spelen ook een niet onbeduidende rol in de omsingeling van Gaza. Cairo ziet Hamas als verlengstuk van de Moslim broederschap,
een ideologische vijand, terwijl Ramallah weer de macht in Gaza wil grijpen.
Hoe dan toch een beetje optimistisch zijn, zorgen dat het anders kan?
Het geleidelijk opheffen van de volledige omsingeling van Gaza, te land, ter zee en in de lucht, het stimuleren van de op-sterven-na-dood zijnde economie in Gaza (met oliedollars uit Qatar bijvoorbeeld) kan het begin zijn van een de-escalatie. Geef de Palestijnen hoop! Laat hen een haven bouwen, een vliegveld ook, laat de vissers de zee op gaan. En laat hen weer werken in Israël. Palestijnen uit Gaza hebben mijn huis in Ramat Hasharon gebouwd! Met honderdduizenden hebben ze na 1967 in Israël in de bouw en landbouw gewerkt. Laten we dat niet vergeten.
Het voortduren van de huidige situatie is een recept voor aanhoudende Hamasterreur tegen de burgerbevolking in het zuiden van Israël. Hoe Israël de Palestijnen ook afstraft er komt een moment dat Gaza ontploft, dat wel honderdduizenden in hun wanhoop zullen proberen door de hekken te breken en daarvoor een heel hoge bloedprijs zullen betalen. De relaties tussen Israël en Arabische landen, die zich langzaam maar zeker ontwikkelen, zullen in een ommezien onder druk komen te staan.
Voor Cairo en Riyad staat er dan ook veel op het spel in Gaza.
Ik hoop dat deze gedachten ook in de Israëlische politiek zullen doordringen. Er zijn stemmen die er ook zo over denken. Shlomo Gazit, oud hoofd van de militaire inlichtingendienst schreef in deze trant op 7 mei een artikel in Haaretz.
