Wat kan liefde pijn doen! Ik doel op mijn warme gevoel voor Israël, dat door de politiek hier te vaak een koude douche krijgt. Ik voel me dan radeloos, niet bij machte de dwalingen te doorgronden.
Ik zal het kort houden. Goed en slecht tegen elkaar afwegen.
Waarom in het geheim, weet ik niet, maar premier Benjamin Netanjahoe heeft besloten het slopen van Arabische huizen stop te zetten. Meestal gaat het om huizen die zonder vergunning in Arabische steden en dorpen zijn gebouwd. Het verkrijgen van een bouwvergunning is voor Arabieren in dit land zoiets als een tocht naar de maan. Goed, dus dat het slopen wordt gestaakt. Maar waarom dan in één adem, op dezelfde dag dat het bericht over het beëindigen van sloop in Haaretz verscheen, Arabisch als één van twee officiële talen van Israël schrappen, met het argument dat Israël het nationale tehuis voor Joden is.
Onder leiding van Netanjahoe heeft de regering unaniem besloten een wetsontwerp van die strekking bij de Knesset in te dienen, waar het natuurlijk op een grote meerderheid kan rekenen. Is Netanjahoe vergeten dat ruim twintig procent van de Israëlische bevolking Arabisch is? Wat betekent dat wetsontwerp? Wordt Arabisch op de verkeersborden geschrapt, om maar wat te noemen, en ook op alle officiële documenten?
Haaretz, de krant die ik hier, naast andere kranten, dagelijks lees, wijdde er een hoofdartikel aan. Als ik dat zou citeren, zouden Israël-haters er weer een argument bij hebben om Israël pikzwart te maken. Dat ik dit zo formuleer is omdat ik liefde voor Israël heb, een fantastisch land, met een kromme politiek.
Ik hoop voor het welzijn van dit bijzondere land dat de Amerikaanse president Donald Trump er tijdens zijn bezoek aan Israël op 22 mei in zal slagen de onderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen weer op gang te brengen. IJdele hoop misschien, maar een deal maker is een deal maker en dat is de bouwer Trump wel.
Ik heb het zo geschreven, in NRC en in mijn boeken, ook in het laatste Israël tussen hoop en vrees, dat de bezetting een te zware last is voor de Israëlische democratie.
Er is nog meer om me een gevoel van radeloze onmacht te bezorgen.
Waarom moet een man zestien jaar in de gevangenis zitten omdat hij weigert van zijn vrouw te scheiden? Het rabbinale hof heeft hem die straf zestien jaar geleden opgelegd. Zo lang deze koppige in de heilige teksten gelovende man bij zijn besluit blijft, kan zijn vrouw niet hertrouwen hier! Een agoena heet zo’n vrouw; het is het gevolg van de historische misser in 1948, tijdens de stichting van de staat Israël, synagoge en staat niet van elkaar te scheiden. Een historisch proces dat de westerse wereld van de gesel van de kerk heeft bevrijd, maar helaas aan Israël is voorbij gegaan. Stof tot nadenken en voelen.
