Voor degenen die hem kennen als een voorvechter van vreedzame co-existentie tussen Joden en Arabieren in Israël is Yaniv Sagee geen vreemde.
De afgelopen zes jaar heeft hij zich als directeur van Givat Haviva ingezet om de kloof die beide gemeenschappen scheidt te verkleinen. Givat Haviva is een gemeenschap/kibboets in het hart van een dicht door Arabieren bevolkt gebied in het noorden van Israël. Ook vóór de komst van Yaniv Sagee zette de leiding van Givat Haviva zich in om de wonden die oorlogen, terreur, militaire acties en discriminatie in de harten van de Arabieren slaan, te verzachten, door op basis van gelijkheid toenadering tot de Arabische broeders te zoeken. Onder zijn inspirerende leiding is er veel gebeurd: scholen in Givat Haviva voor Arabische kinderen uit de omgeving, samenwerking met Arabische gemeenten, de aanleg van fietspaden tussen Arabische gemeenten en Givat Haviva, bijeenkomsten, lezingen, Hebreeuwse en Arabische studies et cetera. Vijftigduizend Arabieren, kinderen en volwassenen, zijn de afgelopen zes jaar in Givat Haviva opgevangen, onderwezen en hebben er deelgenomen aan sociale activiteiten.
Ik ben er geweest, ik heb het gezien. Het is bewonderingswaardig. Zozeer zelfs dat de meest nationalistische regering die Israël ooit heeft gekend een budget voor Givat Haviva heeft uitgetrokken.
Tot zover het mooie verhaal. Wat bezielde premier Benjamin Netanjahoe om een wet door te drukken die – zo niet praktisch dan toch wel psychologisch – van Israëlische Arabieren, bedoeïenen en druzen tweederangsburgers maakt? Volgens Yaniv Sagee heeft deze “wet van het land” een catastrofaal effect op deze minderheden in de Israëlische samenleving. Om te redden wat er te redden valt, heeft deze idealist via de media fel tegen deze wet gedemonstreerd. Een besluit van de gemeente Afula Arabieren te verbieden verpozing in de parken te zoeken deed het bloed van Yaniv Sagee koken. Via de media riep hij Arabieren op winkels in Afula te boycotten.
Hij is zich zó bewust van de gevaren voor zijn land als de grote Arabische gemeenschap – 1.2 miljoen zielen – in de hoek wordt gedreven waar Arabische nationalisten klaar staan om Arabische frustratie om te zetten in woede en geweld.
Yaniv Sagee heeft vanuit de gedachte zijn land te dienen – na een militaire carrière – besloten de politiek in te gaan. Meretz, een progressieve linkse partij, ziet hij als zijn politieke uitval basis naar de Arabische gemeenschap.
Hij hoopt Arabieren ervan te kunnen overtuigen bij de komende algemene verkiezingen te stemmen op het gemengde Meretz (Joden en Arabieren samen) en niet in groten getale thuis te blijven, zoals inmiddels de gewoonte is. Bij de laatste algemene verkiezingen ging 78 procent van de Joodse kiesgerechtigden naar de stembus, terwijl slechts 63 procent van de Arabische burgers van Israël gebruik maakten van hun stemrecht.
Yaniv Sagee is er van overtuigd dat Meretz met een programma van gelijkheid en eerlijk delen veel Arabische stemmen kan ‘winnen’. Indien die visie in vervulling gaat, komt er volgens hem in de Knesset een meerderheid om een linkse, progressieve regering te vormen. Mijn moeder zou zeggen “Je mond zal koekjes eten.”
Volgens Yaniv Sagee hebben veel Arabieren hun vertrouwen verloren in de huidige Arabische parlementariërs. Ze zijn het beu dat deze politici zich voornamelijk bezighouden met een schimmengevecht tegen de anti-Palestijnse politiek van de regering Netanjahoe, maar weinig tot niets doen voor de Arabische gemeenschap.
Ik hoop dat Yaniv Sagee in zijn nobele opzet slaagt. Als bewezen betrouwbare vriend van Arabieren heeft hij met het succes van Givat Haviva goede troefkaarten in handen. Zullen de emoties van de Palestijnse problematiek in de bezette gebieden, die ook de Israëlische Arabieren raken, zijn goedheid overtroeven?
Nota bene: deze bijdrage handelt uitsluitend over Arabische staatsburgers van Israël.
