Via mijn column wil ik mijn diepe medeleven betuigen met medecolumnist Harry van den Bergh, wiens dierbare Marijke plotseling is overleden.
Dit jaar heb ik met mijn vrouw in Ramat Hasjaron met mijn kinderen en kleinkinderen de Seider gevierd. We hebben, zoals de traditie het wil, gezongen over de uittocht uit Egypte, naar de bevrijding uit de slavernij, volgens de Haggada.
Maar ja, als je de volgende dag wakker wordt, is het wel even slikken. De botsingen bij het hek rond Gaza, tussen tienduizenden Palestijnse demonstranten en aan de Israëlische kant ervan opgestelde Israëlische troepen, hebben al tientallen Palestijnse doden geëist. Het einde is nog niet in zicht, want de Hamas-leiding wil dit soort massaprotest tot 14 mei, de Israëlische Onafhankelijkheidsdag, voortzetten.
Israëlische scherpschutters schieten zelfs met scherp om te verhinderen dat een massa Palestijnen door het hekwerk breekt en Israël als een waterval binnenstroomt.
Het harde Israëlische optreden stuit op kritiek: bij de VN, in de EU, in de internationale pers en ook in Israëlische kranten als Haaretz en Yediot Achronot. Israël isoleert zich weer een keer ten opzichte van de wereldopinie.
Goede raad is duur. Had Israël andere middelen kunnen inzetten om het als geweldloos aangekondigde protest aan te pakken toen het met brandbommen, brandende banden en ook met schoten van Palestijnse zijde gewelddadig werd?
Ik kan het protest niet los zien van het akelige isolement waarin twee miljoen Palestijnen in de kleine strook van Gaza al jaren zijn opgesloten, zowel aan de Israëlische als aan de Egyptische kant van de strook. Gaza krijgt slechts enkele uren per dag elektriciteit, de drinkwatervoorziening is problematisch en ook niet regelmatig. Als gevolg van de blokkade is de fragiele economie van Gaza ingestort. Meer dan vijftig procent van de werkende bevolking is werkloos.
Het door Hamas politiek uitgespeelde protest is een uiting van frustratie, wanhoop en uitzichtloosheid.
Dat is de kern van het probleem dat mede het gevolg is van de machtsstrijd tussen Hamas en het in Ramallah zetelende Fatah-regime van Mahmoed Abbas.
Sedert enkele jaren geleden Hamas een staatsgreep uitvoerde tegen Fatah in Gaza is de situatie snel verslechterd. Het Palestijnse bestuur in Ramallah houdt Hamas ook met allerlei sancties onder druk. Israël is niet alléén schuldig aan de wanorde in de strook van Gaza.
Alleen een algehele oplossing van het Palestijnse conflict kan rust brengen in de Gazastrook. Heeft de Amerikaanse president Donald Trump echt een vredesplan op zak? Hij zegt het. Ik ben zo vrij hem niet te geloven. Wat kan hij de Palestijnen in hemelsnaam bieden op rekening van Israël als in een Israëlische krant het Witte Huis het Blauw-witte huis wordt genoemd, naar de kleuren van de Israëlische vlag.
Het Palestijns bloed is kortstondige propagandawinst voor Hamas. Meer niet, want Hamas kan Israël niet haar wil opleggen. Wat wel kan, is dat de woede van de Palestijnen in Gaza overslaat naar de Westelijke oever van de Jordaan en er een derde Palestijnse intifada uitbreekt.
Ik denk dat Hamas hoopt dat dit inderdaad zal gebeuren. Bingo. Ik ga ervan uit dat het Palestijnse gezag in Ramallah in nauwe veiligheidssamenwerking met Israël alles zal doen om het uitbreken van een nieuwe Palestijnse volksopstand te voorkomen. Dat zou het einde betekenen van het Palestijnse gezag in Ramallah en Hamas ook de dominerende factor maken op de Westelijke oever van de Jordaan: een nachtmerrie voor Israël.
Het is me opgevallen dat de Nederlandse media de aandacht vestigen op het toenemende aantal Palestijnse doden, maar aan een analyse van het conflict tussen Israël en Hamas voorbij gaan.
Israël staat weer eens voor een Palestijnse uitdaging, waarvan het begin bekend is maar het einde ongewis. Dat is de vicieuze cirkel van het Israëlisch-Palestijns conflict.
