Twee leiders, Benjamin Netanjahoe en Donald Trump, die aan het thuisfront in moeilijkheden verkeren, hebben elkaar gevonden in de rechtvaardiging van de eliminatie van de Iraanse generaal Soeleimani, commandant van de Al-Kuds moordbrigade.
Trump schoot, Netanjahoe juichte. Ik betwijfel of beiden de implicaties van deze moord in Bagdad hebben doorzien.
Dat ontslaat een columnist, en dat ben ik, niet van de plicht om, ook al is het van verre, een standpunt in te nemen. Was het verstandig of niet deze moordzuchtige generaal, die de vernietiging van Israël predikte, naar Allah te sturen?
Ja. Ondanks de door deze moord opgeroepen gevaren was Soeleimani de Iraanse hoofrolspeler in de export van de Iraanse sji’itische revolutie in het Midden-Oosten. Hezbollah in Libanon en de Islamitische Jihad in Gaza waren zijn troetelkinderen, zijn door hem bewapende speerpunten tegen Israël. In Syrië hielp hij de opstand tegen president Assad te onderdrukken, in Irak bouwde hij met succes een anti-Amerikaanse sji’itische strijdgroep op.
Dat zijn elite-eenheid volgens Reuter ook verantwoordelijk is voor de moord op 1500 demonstrerende Iraniërs de afgelopen weken is een indicatie voor de ideologische verbondenheid van Soeleimani met de ayatollah dictatuur.
Om deze redenen treur ik niet om het besluit van Trump om Soeleimani te vermoorden.
Iran heeft de VS en ook Israël wraak aangezegd. Ik ben niet onder de indruk van de honderdduizenden treurende Iraniërs bij de begrafenisprocessie van de vermoorde ‘held’. Ik geloof niet in een spectaculaire wraakactie, ook niet tegen Israël om de blijdschap van Netanjahoe over de moord af te straffen. Trump heeft ongenadige wraak aangezegd als Iran het waagt Amerikaans bloed te laten vloeien. Hij heeft Iran al laten weten 52 doelen in Iran te hebben gemarkeerd voor zijn bommenwerpers en raketten.
Ik veronderstel dat ook de Iraanse nucleaire infrastructuur van Russische makelij een Amerikaans doelwit is. Reden voor het Iraanse regiem ratio boven wraakemotie te stellen. Ook de Iraanse olie-installaties staan hoogstwaarschijnlijk hoog op de Amerikaanse prioriteitenlijst.
Dat is in het kort mijn kijk op de nieuwe situatie die door de moord is ontstaan. Iran lijkt aan het langste einde te trekken, maar dat is optisch bedrog. Eenmaal in het vizier van de impulsieve Trump is Iran, wellicht met Israëlische assistentie, de underdog.
Ik begon deze column met de opmerking dat Trump en Netanjahoe garen spinnen bij de aanslag op Soeleimani.
Zou Trump de volgende kop uit The New York Times kennen? “Impeachment vote delayed in house as Clinton launches Iraq air strike citing military need to move swiftly”
Zou het ondermijnen van de impeachment procedure Trump hebben gemotiveerd Soeleimani uit de weg te ruimen? Bovendien komt hij bij zijn achterban over als een dappere president die móet worden herkozen dit jaar.
Binnenlandse en buitenlandse politiek zijn bij de grote mogendheden heel vaak broertje en zusje van elkaar. Ik sluit niet uit dat Trump om electorale redenen heeft gehandeld, maar ook om te bewijzen dat de door hem verafschuwde Obama, zijn voorganger in het Witte Huis, een lafaard was die Soeleimani liet leven.
Wat voor Trump geldt gaat ook op voor Netanjahoe. Oorlogsdaden voeden nationalisme. Het is een universele wet.
Netanjahoe worstelt ook met een soort Israëlische impeachment, maar dan in de vorm van drie aanklachten wegens corruptie en ondermijning van de democratie.
Op 2 maart gaat Israël voor de derde keer in twee jaar naar de stembus om de impasse tussen rechts en links te doorbreken.
Als de spanning in het Midden-Oosten aanhoudt, is dat naar mijn inschatting winst voor Netanjahoe bij de stembus. Zou er dan een meerderheid in de Knesset zijn om hem de mantel van de onschendbaarheid als zittende premier om te doen? Want zo lang er geen nieuwe premier is blijft Netanjahoe zitten waar hij zit: op de troon. Zo is het geregeld in de Israëlische wetgeving.
En mocht de situatie in het Midden-Oosten uit de hand lopen en de spanning zich ontladen in oorlogsdaden dan is het zelfs mogelijk dat Israël in nood opteert voor een regering van nationale eenheid onder Netanjahoe met generaal Gantz, leider van Blauw-Wit en oud chef-staf, als minister van Defensie.
Een ding is zeker: niets is zeker in het Midden-Oosten en dat gaat ook op voor deze columnist, die logisch denkt over een gebied waar logica niet de beste koopwaar op de markt is.
