Ik ben weer in Israël. Niets nieuws onder de zon. Raketten uit de Sinaï-woestijn vallen in het zuiden van het Joodse land. Syrië bestookt Israëlische straaljagers boven Libanon met anti-luchtdoelraketten. Dat pikt Israël niet. Volgens de legerwoordvoerder in Tel Aviv schakelden Israëlische straaljagers de Syrische raketinstallatie nabij de Syrische hoofdstad de volgende dag uit. Een oorlogsritueel in het Midden-Oosten zonder oorlog.

Het is weer wennen ‘thuis’ te zijn. Andere koek dan het formeren van een regering in Den Haag. Je vraagt je natuurlijk af wat hoe dat nieuws aan de Israëlische ziel knaagt. Ik weet daar wel iets van: kop in het zand steken, vrolijk verder leven, lekker op vakantie gaan, dure appartementen kopen en genieten van het strand, om maar een paar dingen te noemen.
Ik denk niet dat veel mensen hier zich erg opwinden over de perikelen van premier Benjamin Netanjahoe. Al vertellen de commentatoren in de kranten en de vette koppen een ander verhaal.

Netanjahoe is in paniek. Het net sluit zich. Gaat hij wegens corruptie en nog wat andere onfrisse zaken zijn voorganger Ehoed Olmert – die inmiddels weer op vrije voeten is – achterna? Netanjahoe valt in het openbaar het hoofd van de politie aan omdat deze het groene licht heeft gegeven voor het onderzoek naar zijn handel en wandel. Ook de juridische adviseur van de regering krijgt er van langs.

Alsof dat niet genoeg is, wil hij een wet door de Knesset jagen die het onmogelijk maakt een zittende premier voor de rechtbank te dagen! Je moet er maar op komen en dan ook nog blijven beweren dat Israël een voorbeeldige democratie is in de jungle van het Midden-Oosten. Als die wet wordt aangenomen, zal Netanjahoe aansturen op snelle algemene verkiezingen in de verwachting die te winnen en zo onbereikbaar te worden voor de lange arm van de politie en het recht.

Je moet Netanjahoe begrijpen. Hij ziet zichzelf als de enige die Israël kan behoeden voor verschrikkelijke dingen. Als ik het goed heb begrepen, is hij er niet zo zekere van dat Israël het nog honderd jaar zal volhouden. In besloten kring refereerde hij aan de lange Joodse geschiedenis, onderbroken door vernietiging van twee tempels, ballingschap en burgeroorlog. En dan toch een vergelijk met de Palestijnen uit de weg gaan? Ik denk dat Netanjahoe een Palestijnse staat naast Israël in zo’n klein gebied tussen de rivier Jordaan en de Middellandse Zee als een pijl in hart van zijn land ziet. Maar waarom dan doorgaan met het bouwen van huizen in bezet gebied, in Hebron bijvoorbeeld?

Ik kan er geen chocola van maken. De Amerikaanse president Donald Trump misschien wel, met wie Netanjahoe een vertrouwelijke band schijnt te hebben. Maar wie kan nog op deze onvoorspelbare Amerikaanse president rekenen? Ik dénk dat hij zijn zoektocht naar vrede hier nog niet heeft opgegeven. De Palestijnen ook niet.

De verzoening, daar lijkt het op tussen Fatah en Hamas, is een Palestijnse poging een eenheidsfront te scheppen om Trump te behagen en het Trump en de wereld duidelijk te maken dat er anders dan Netanjahoe aangeeft wél een Palestijnse partner voor vrede is. Israël moet zich nog in de diepte en breedte beraden op deze Palestijnse zet in het in bloed kolkende Midden-Oosten.

En zoals dat hier gaat vliegen voor- en tegenstanders van het verder bouwen in bezet gebied elkaar op papier en op de radio elkaar in de haren.

Het lijkt zo nieuw. Maar geloof me, het is een oude plaat die weer wordt gedraaid!