‘Het spreekt vanzelf dat je niet gelijktijdig een vriend van Israël en het Joodse volk kan zijn als je een anti-Joodse wet steunt’. In deze bewoordingen heeft de Asjkenazische opperrabbijn Yona Metzger zich tot Geert Wilders, de leider van de PVV, gewend en zich daardoor vanuit het verre Jeruzalem gemengd in de verkiezingsstrijd in de Lage Landen. In zijn verontwaardiging over de stellingname tegen koosjer slachten laat deze opperrabbijn ook het begrip antisemitisch vallen Hij waarschuwt Wilders dat een verbod op koosjer slachten tot vertrek van de Nederlandse Joods gemeenschap zal leiden. Zover is het natuurlijk nog lang niet en misschien nooit. Een verbod op koosjer slachten is voorlopig in dit land van de baan. Er is geen politieke meerderheid voor. Nog niet. Wat bezielde Wilders om zijn Israelische en Joodse vrienden op de kast te jagen? Wat me nog meer tegen de borst stuit is dat een rechtbank in Keulen zich heeft uitgesproken tegen de besnijdenis, In Duitsland nota bene waar miljoenen Joden gruwelijk zijn 'besneden' tijdens de Hitlerwaanzin. Is er een verband tussen de aanvallen op koosjer slachten en de rituele, oeroude besnijdenis? Mikken de aanvallers op de Joden maar hebben ze eigenlijk de Islam in het vizier? Het is maar een gedachte. Islamphobie wint toch veld!
Wist U dat Jezus een besneden Jood was? De Duitse posterijen wel. Die geven ter gelegenheid van de tweehonderdste verjaardag van het Duitse Bijbelgenootschap een bijzondere postzegel uit. En wat staat op die postzegel? Tegenstanders van de besnijdenis opgelet! Daar komt op te staan dat 'toen acht dagen voorbij waren gegaan het kind werd besneden en hij werd Jezus genoemd’. Welke Christen kan nu nog stelling nemen tegen besnijdenis. Ze zouden dan toch in eigen vlees snijden.
Opgelet! De Iraanse premier Ahmedinejad heeft gescoord. De man die de vernietiging van Israël predikt is erin geslaagd een indrukwekkende conferentie van de niet-gebonden landen in Teheran te organiseren. Een slimme zet om zich te ontworstelen aan de internationale boycot. Geen grote doorbraak. Dat kan niet. De duimschroeven worden door het westen aangedraaid om Iran te dwingen af te zien een atoomwapen te fabriceren. Die boycot heeft wel effect, maar niet genoeg. Er zijn allerlei sluipwegen om door de mazen van de boycot het regiem in Teheran voldoende zuurstof te geven om bijvoorbeeld met grote militaire programma’s, waaronder het nucleaire project, door te gaan. Maar een dergelijke bijeenkomst in aanwezigheid van Ban Ki Moon, de secretaris-generaal van de VN, en de Egyptische president Mohammed Morsi en een grote delegatie uit India is wel een diplomatieke verdedigingslinie tegen een mogelijke Israëlische aanval op de nucleaire infrastructuur! Er zit een echter wel een groot gat in die linie. Turkije weigerde naar Teheran te komen. Turkije is woedend over de Iraanse steun aan het kreupele Syrische regiem van president Assad. Opgelet, Jeruzalem! Zit hier een kans in voor Israël om de beschadigde betrekkingen met Turkije te herstellen? Een gebaar te maken, verontschuldigingen aan te bieden voor die niet goed doordachte aanval op het Turkse schip dat goederen naar Gaza wilde brengen? Verontschuldigingen voor de negen Turkse doden? Even het hoofd buigen voor een groter doel? Voor hernieuwde samenwerking met Turkije tegen de gevaren die Israël bedreigen. Het is de moeite van het overwegen waard.
