“We zullen winnen”, verzekerde premier Benjamin Netanjahoe in een tv-toespraak één etmaal nadat Hamas-terroristen Israël op Simchat Tora hadden overrompeld en steden, kibboetsiem en mosjaviem in het zuiden van Israël veroverden. “Winnen”. Wat betekent dat, nadat euforische Hamas-terroristen honderden burgers en militairen hadden gedood en een groot aantal Israëlische vrouwen, kinderen en soldaten hadden gegijzeld? De cijfers over de aantallen doden, gewonden en gegijzelden zijn bij het schrijven van deze regels nog niet definitief bekend.

Netanjahoe kan nooit de beschamende nederlaag uitwissen die Hamas Israël heeft toegebracht. De pijn, het verdriet in zoveel Israëlische gezinnen is een wond die nooit zal genezen, ook niet als de wraak – die Netanjahoe beloofde – delen van de Gazastrook heeft platgelegd.

Het Israëlische volk, maar ook de Joodse diaspora ondergaat vijftig jaar na de oorlog van Grote Verzoendag opnieuw een collectief trauma van angst en onzekerheid.

Toen liet Israël zich ook verrassen. Nu weer. Het is onbegrijpelijk dat de Israëlische veiligheidsdiensten hebben gefaald. Zij zitten toch met hun neus en drones boven op Gaza? De hightech industrie verkocht aan landen de Pegasus spyware, de tot in mobiele telefoons doordringende afluistertechniek. Heeft Hamas Israël blind en doof gemaakt? Zagen de leiders van Hamas in Gaza op hun tv-schermen de diepe verdeeldheid in de Israëlische samenleving over de zogenoemde ‘juridische coup’, de door Netanjahoe gelanceerde aanval op de kwetsbare Israëlische democratie?

Wat bracht hen ertoe alles uit hun militaire kast te halen om Israël in het hart te treffen? Ze weten toch uit ervaring dat Israël, in nood, keihard zal terugslaan? Of hebben ze met hun strategie ingecalculeerd dat zo’n honderd gijzelaars een rem zetten op de Israëlische wraak?

Hamas-leiders wachten na de inval – het slopen van het hekwerk, het opblazen van de Erez-grenspost en ontwijken van een diepe Israëlische veiligheidsmuur langs de grens met Gaza – geen minuut om de Palestijnen in bezet gebied, de Israëlische Arabieren en Hezbollah in Libanon op te roepen zich bij de oorlog van Hamas tegen Israël aan te sluiten.

Als de beelden van de zware verwoestingen en Palestijnse doden over de tv-schermen in de Arabische wereld jagen is het niet uitgesloten dat de daar opgeroepen emoties zich in wapens ontladen.

Om die reden, naast die van de gijzelaars, moet Israël bij het kiezen van doelen in Gaza voorzichtig handelen. Niet te uitbundig wraak nemen, niet ‘winnen’ zoals Netanjahoe beloofde. Dan vallen ook Israëlische vrienden over Israël heen, dan komen er na de honderd procent steun en begrip voor Israël weer waarschuwende woorden van president Joe Biden.

Hoe zal Saoedi-Arabië reageren op overmatig Israëlisch geweld in Gaza? Is dat het einde van het zo belovende normaliseringsproces tussen Jeruzalem en Riyad?

De tragiek van het Israëlische-Palestijns conflict is dat geen der partijen kan winnen. En hoe ongeloofwaardig dat op dit moment ook klinkt: alleen een politieke oplossing is een uitweg uit het moeras van de Israëlisch-Palestijnse vijandschap.

De schoktherapie die Hamas Israël toedient, is een slag in het gezicht van Netanjahoe. Als de rook van deze oorlog optrekt, komt de afrekening. Op dit moment is er al sprake van de vorming van een regering van nationale eenheid, zónder de messiaanse zionisten.

De mist trekt op. In de schemer verschijnen de doden, veel doden. Niet zomaar doden, maar vermoorde Israëli’s, mannen, vrouwen, kinderen, gezinnen. Het aantal Israëli’s dat door Hamas-terroristen is vermoord, wordt in Israël voorlopig op 800 gesteld. Misschien is The New York Times beter ingelicht, want in deze Amerikaanse krant wordt zelfs het niet voor te stellen aantal van 1100 doden gemeld.

En nu de mist optrekt komen de pijnlijke verhalen: Hamas-terroristen gingen in de kibboetsiem en mosjaviem in zuid-Israël die door Hamas werden veroverd en bezet, van huis naar huis … openden deuren, schoten alles wat bewoog dood, staken woningen met de mensen erin in brand. Een pogrom in Israël op een schaal die niet is voor te stellen.

De oorlog kan nog lang duren. Zal Hezbollah zich in de strijd mengen?

De Amerikanen houden er ernstig rekening mee. Op last van president Joe Biden stoomt een groot vliegdekschip richting Israël op, een waarschuwing aan Hezbollah zich afzijdig te houden.

Op verzoek van Israël sturen de Amerikanen munitie, raketten en andere wapens per luchtbrug naar Israël, zoals in de oorlog van 1973 ook gebeurde. Verder heeft Israël de VS gevraagd Libanon in het vizier van de Amerikaanse inlichtingendiensten te houden.

De pijn en de verwarring in Israël zijn groot. De vorming van een regering van nationale eenheid of de vorming van een breed veiligheidskabinet is onder druk van de moeilijke situatie waar Israël in is beland in de maak.